Ποιος είναι ο Πέτρος Σαριδάκης;

Φωτογραφίες – βίντεο: Κίμωνας – Αλέξης Κοκκινάρης

Η μουσική είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Η μουσική είναι σαν ένα παιχνίδι. Διασκεδάζει την ψυχή, αλαφραίνει τη σκέψη και μας ταξιδεύει μακριά… εκεί που θέλουμε να πάμε. Όλα ξαφνικά γίνονται πιο μαγικά. Η μουσική είναι η αστερόσκονη που ενεργοποιεί τη φαντασία και το μυαλό μας.

Αστερόσκονη και η παράδοση, το νέο και το παλιό όταν ενώνονται στο σήμερα, πάντα με το κατάλληλο ηχοσκέπασμα.

Μιλώντας για την κρητική παραδοσιακή μουσική, βρέθηκα μ΄ έναν μοντέρνο εκπρόσωπό της, τον Πέτρο Σαριδάκη. Μοντέρνος γιατί, αν και δύσκολα θα τον δεις μακριά απ΄ τη λύρα του, εντούτοις εμείς τρίβιαλ ξεκινήσαμε και παίζαμε… και παίζαμε. Οι ερωτήσεις του παιχνιδιού πήγαιναν κάπως έτσι “πώς λέγεται ένας σύγχρονος Έλληνας τραγουδιστής που τραγουδά κρητική μουσική;”, “πού πραγματοποιεί τις συναυλίες του ο Πέτρος Σαριδάκης;”, “τι σημαίνει η λέξη… νάμι”… Και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στη συνέντευξη που θα διαβάσετε αμέσως. Γιατί το παιχνίδι μάς άνοιξε την όρεξη…!

Πώς ξεκίνησε όλο αυτό το ταξίδι στη μουσική για σένα;

Από μικρή ηλικία άρχισα να ασχολούμαι. Είμαι παιδί Κρητικών της Αθήνας. Έτσι στην αναζήτηση του πού θα ανήκω μουσικά, ξεκίνησα κάπως αντίστροφα. Πήγα στην κλασσική κιθάρα, έκανα κάποιες σπουδές μέχρι τα 17-18, θεωρητικά όλα αυτά και μετά παράλληλα, στα 12 ξεκίνησα κάποια μαθήματα στη λύρα. Κάποια στιγμή στα 18, μετά από περιπλανήσεις στη ροκ, κατέληξα ότι έπρεπε να ασχοληθώ με την κρητική μουσική, με τη λύρα. Μου αναζωπυρώθηκε αυτή μου η επιθυμία. Από τα 18-19 ασχολούμαι με την κρητική μουσική επαγγελματικά. Σε γάμους, στη δισκογραφία, με εμφανίσεις, πάντα στις επάλξεις.

Άρα η πορεία σου ξεκίνησε και αναπτύχθηκε λόγω των μουσικών ακουσμάτων από την οικογένειά σου.

Πολύ μουσική οικογένεια και ο πατέρας και η μητέρα μου, πολύ καλοί γνώστες της κρητικής μουσικής. Εκεί που κάναμε πρόβες, έμπαιναν μέσα ξαφνικά στο σπίτι με φίλους κι έλεγαν “Δεν το λες καλά”. Τσαντίλα, νεύρα και τέτοια πράγματα. Αλλά τελικά νομίζω ότι μου έκανε καλό. Είναι άνθρωποι που έζησαν στην Κρήτη, εκεί μεγάλωσαν και οι δύο μου γονείς. Γι΄ αυτό και στο σπίτι μας το κρητικό στοιχείο και ο τρόπος συμπεριφοράς τους, εμένα μ΄ έκανε να θεωρώ ότι δεν είμαι στην Αθήνα, αλλά στην Κρήτη.

Συνήθως βλέπουμε ότι στην παραδοσιακή μουσική δεν μπαίνουν στοιχεία και ήχοι πιο μοντέρνοι. Συνήθως δεν τα πειράζουν τα παραδοσιακά κομμάτια. Εσύ τι πιστεύεις;

Τώρα μου δίνεις την αφορμή για να σου πω για τη νέα μου δισκογραφική δουλειά που θα βγει τον Οκτώβρη. Η τέταρτη στη σειρά και θα λέγεται “Το Νάμι”, που στα κρητικά σημαίνει φήμη.Έχουμε πάρει ένα κομμάτι του Νίκου Ξυλούρη το “Ζήσω πεθάνω στη ζωή”, ένα πολύ κλασσικό κομμάτι, το οποίο έχουμε φέρει στα μέτρα της εποχής. Ποτέ δεν είχα το άγχος να το κάνω. Είχα το άγχος, ωστόσο, στις προηγούμενες δουλειές. Το είχα στο μυαλό μου, να κάνω κάτι τέτοιο. Η διασκευή που λέμε. Όχι επανεκτέλεση. Νομίζω ότι αυτό είναι το εύκολο. Αλλά μπαίνω πιο θαρραλέα και πειράζω ένα κομμάτι που νομίζω πως το αναδεικνύουμε με έναν άλλο τρόπο.

Ποια όργανα χρησιμοποιείτε συνήθως;

Στην ομάδα έχουμε το λαούτο αναπόσπαστο κομμάτι, όπως και τη λύρα, έχουμε κοντραμπάσο και διάφορα κρουστά όπως είναι το djembe. Κάποια πνευστά κάνουν τις εκπλήξεις τους μέσα στο πρόγραμμα.

Η μουσική τι είναι για σένα;

Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς να ακούω μουσική. Το έχω κάνει, ήταν αυτές οι στιγμές της αναζήτησης. Δεν θα μπορούσα όμως να μην ακούω, γιατί η μουσική με ισορροπεί μέσα μου. Ακούγοντας ακόμα και ένα κομμάτι που μπορεί να το έχω ακούσει εκατομμύρια φορές. Κάπως έτσι εξελίσσεται η ζωή μου, εμένα. Αυτό που λες το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Αν δεν υπήρχε η μουσική δεν θα ήμουν τόσο κατασταλαγμένος, ήρεμος. Νομίζω ότι με έχει βοηθήσει η μουσική να είμαι αυτό που είμαι τώρα. Σαν μουσική όμως, όχι σαν μουσικός οργανοπαίχτης.

Ετοιμάζετε κάτι αυτή την περίοδο;

Όπως σου είπα φτιάχνουμε μια δισκογραφική δουλειά που τελειώνει. Είμαστε μεταξύ mix και master. Θα βγει περίπου Οκτώβρη-Νοέμβρη. Το Νάμι.

Αυτός ο δίσκος θα εστιάζει στην παραδοσιακή κρητική μουσική;

Θα είναι κάτι πειραματικό. Πειραματικό το λέω εγώ. Πιστεύω ότι είναι μια δουλειά η οποία ξεφεύγει λίγο από τα καθιερωμένα της αμιγώς σκληροπυρηνικής άποψής μας.

Στη σημερινή εποχή, η ποιότητα της τέχνης έχει πέσει αρκετά. Βλέπουμε πως η εικόνα ενός όμορφου προσώπου αρκεί ακόμα και στη μουσική, όπως και σε όλες τις τέχνες. Χωρίς δηλαδή να έχει να πει κάτι ουσιαστικό κανείς πάνω στην τέχνη.

Συμφωνώ. Τα σημεία των καιρών δημιουργούν όλα αυτά. Ωστόσο πρέπει να σου πω ότι πιστεύω πως υπάρχει μια στροφή σήμερα σε αυτό που λέμε καλή μουσική. Οι άνθρωποι που μας κρίνουν κάθε μέρα έχουν μια διαφορετική αναζήτηση πλέον, μια διαφορετική οπτική στο πώς θέλουν να ψυχαγωγηθούν. Υπάρχει αυτό που λες, η “εικόνα”, αλλά εικόνα υπάρχει και στην καλή ποιοτική μουσική. Είμαστε στην εποχή του βίντεο, της εικόνας, π.χ. ο Ross Daly που είναι σεβαστός καλλιτέχνης στο χώρο μας, ένας σύγχρονος λυράρης, θέλουμε να τον δούμε κιόλας. Δεν ξέρω αν υπάρχει καθίζηση.Όσον αφορά τη δικιά μας μουσική, την παραδοσιακή, θεωρώ ότι πάει πολύ καλά. Η νεολαία έχει γυρίσει πολύ στην κρητική μουσική.

Η πορεία σου ήταν δύσκολη για να φτάσεις μέχρι εδώ;

Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν είναι δύσκολο. Δεν μπορώ να σου πω ότι είναι εύκολα, νομίζω ότι στην Ελλάδα η μουσική δεν είναι εύκολο πράγμα. Στην κρητική μουσική, στα δικά μας, θέλει να είσαι επικεντρωμένος στο στόχο. Ό,τι κάνεις πρέπει να το κάνεις καλά. Να μην αποπροσανατολίζεσαι από το στόχο σου. Αυτό που κάνεις πρέπει να το κάνεις όμορφα. Να το ζεις εσύ, να περνάς καλά με αυτό και ο κόσμος θα το εισπράξει μέσα από σένα.

Μου ανέφερες ότι υπάρχουν κάποιες συναυλίες που θα γίνουν. Πες μου πού θα έρθουμε για να σας απολαύσουμε.

Στις 25 Σεπτέμβρη, Παρασκευή, θα παίξουμε στο Σύλλογο Αρχαιολόγων, θα κάνουμε μια συναυλία. Υπάρχει και μια ομάδα ανθρώπων που παίρνει διάφορες μορφές ανάλογα με την περίσταση. Θα υπάρχουν εκπλήξεις. Θα βρίσκεται μαζί μας και η Ευγενία Τόλη, που θα έρθει να μας πει κάποια τραγούδια. Ο ρόλος της γυναίκας στην Κρήτη δεν ήταν πολύ έντονος. Υπάρχουν κάποιες κοπέλες στην Κρήτη που ασχολούνται με την κρητική μουσική κι΄ είναι καλό να φαίνονται. Θα υπάρχει και το χορευτικό συγκρότημα Κρήσσες, της Ειρηάννας Κλειδή, που αποτελείται μόνο από γυναίκες και θα παρουσιάσει τους παλιούς χορούς. Θα ακουστούν και νέα κομμάτια δικά μου, σε συνδυασμό με κάποια παλιά μου. Επιχειρούμε με αυτά τα έξυπνα τρικ να προβάλουμε ότι το παλιό με το καινούριο μπορούν να συνυπάρξουν. Επίσης θα είναι και ο Μανώλης Οικονομάκης με το χορευτικό του συγκρότημα.

Πώς οραματίζεσαι το μέλλον σου;

Ποτέ δεν προσπάθησα να κάνω τη μουσική μου αυτοσκοπό, να φτάσει κάπου. Απλά οι συνθήκες και η ωριμότητα σε κάνουν να πιστεύεις ότι τουλάχιστον όταν περνάς καλά αυτό που λέμε το καλύτερο χειροκρότημα είναι να συμμετέχει και ο κόσμος σε αυτό. Εμείς θέλουμε να διεισδύσουμε στη συναυλία, να υπάρχει μια αμεσότητα, να μην είναι στημένο, “ήρθαμε παίξαμε ευχαριστούμε καλό βράδυ”, θέλουμε να υπάρχει μια χημεία, να δώσουμε μια διαφορετική οπτική της κρητικής μουσικής στον κόσμο.

Τι σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, όταν γράφεις μουσική ή όταν είσαι πάνω στη σκηνή;

Αυτά είναι τελείως διαφορετικά πράγματα. Είχα πολύ ανεπτυγμένο το συναίσθημα της δημιουργίας από την αρχή. Δηλαδή όταν έγραψα την πρώτη δισκογραφική δουλειά ήμουν είκοσι χρονών. Ήταν λίγο τολμηρό για την ηλικία μου. Μου έλεγαν “τι πας να κάνεις;” κι όλα αυτά, αλλά ήταν ένας δίσκος “Του δίκταμου το χρώμα”, μια ιδιαίτερη και όμορφη δουλειά. Φέραμε παλιά τραγούδια που ήταν ξεχασμένα και τα ντύσαμε με νέες μελωδίες. Δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να επανεκτελέσω πράματα. Ποτέ δεν το είχα και μέχρι το 2011 που έγραψα την τρίτη δουλειά μου “Από τη ρίζα στην κορφή”, η οποία δεν έχει πολλά παραδοσιακά πράγματα, περισσότερο καινούριες μελωδίες και συνθέσεις.

Το live είναι τελείως διαφορετικό. Εισπράττεις την ευχαρίστηση να παίζεις κάτι δικό σου και να βλέπεις την ανταπόκριση. Αυτό είναι το σημαντικότερο. Εκεί βλέπεις το χειροκρότημα και την επιβράβευση των κόπων σου. Είναι αλληλένδετα αλλά είναι και ξεχωριστά. Το ένα φέρνει το άλλο. Όταν θα γράψεις κάτι πρέπει να το παρουσιάσεις για να δεις τι ανταπόκριση έχεις. Όπως και δεν μπορείς να γράψεις όταν κάνεις συναυλίες. Γιατί θέλει ηρεμία και συγκέντρωση.