“Καταδικασμένος” γράφει με κεφαλαία γράμματα το πρωτοσέλιδο της New York Post, και μία επεξήγηση συμπληρώνει λίγο πιο δίπλα : “αφού σπρώχθηκε στην πλατφόρμα του μετρό, αυτός ο άνθρωπος πρόκειται να πεθάνει”.
Η φωτογραφία που κοσμεί το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας, απεικονίζει έναν άνθρωπο έτοιμο να πεθάνει με το μετρό να διέρχεται από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο προς το μέρος του. Παράλληλα όμως αποδεικνύει με τον πιο τρανταχτό τρόπο πώς ακόμα και μία ανθρώπινη ζωή θυσιάζεται στο βωμό του χρήματος και του ντόρου που ήταν επόμενο να δημιουργηθεί γύρω από το όνομα της εφημερίδας. Ένας θάνατος εξαργυρώνεται σε χρήμα. Γιατί ακόμα και η δυσφήμιση δεν παύει να είναι διαφήμιση και αυτό στην New York Post φαίνεται να το γνωρίζουν από πρώτο χέρι.
Και αν οι αρχισυντάκτες της εφημερίδας φέρθηκαν σαν στυγνοί επαγγελματίες δημοσιεύοντας το συγκεκριμένο εξώφυλλο, τότε τι συνέβη με τον ίδιο το φωτογράφο;
Ο Ουμάρ Αμπάσι, λοιπόν, φωτογράφος της εφημερίδας έτυχε να βρεθεί παρών στο γεγονός, και όπως απέδειξαν τα γεγονότα προτίμησε την ιδιότητα του φωτογράφου αντί αυτή του ανθρώπου. Δεν προσπάθησε να σώσει τον άνθρωπο που έβλεπε να πεθαίνει μπροστά στα ίδια του τα μάτια, καθώς σύμφωνα με τα λεγόμενα του ήταν πολύ μακριά και ήταν αδύνατο να προλάβει. Πώς όμως πρόλαβε να τραβήξει τη φωτογραφία; Στις καταστάσεις κινδύνου άλλωστε, όταν έχεις μοναχά λίγα δευτερόλεπτα για να αντιδράσεις, ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί αυθόρμητα. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι προσπάθησε με τη φωτογραφική του και το φλας να δώσει σήμα στον οδηγό ώστε να σταματήσει, αλλά αν οι προθέσεις ήταν τόσο αθώες γιατί μετέπειτα δέχθηκε να πουλήσει τη φωτογραφία του και αυτή μετέπειτα να μετατραπεί σε εξώφυλλο;!
Ένα εξώφυλλο που δεν απεικονίζει μόνο την αδιαφορία του ίδιου, αλλά και όλων των υπόλοιπων επιβατών, μία φωτογραφία που δείχνει την απάθεια και την αδιαφορία εν γένει των ανθρώπων για τον συνάνθρωπο τους. Κανένας από τους παριστάμενους δεν έκανε το παραμικρό για να βοηθήσει. Καθηλωμένοι έβλεπαν μία ανθρώπινη ζωή να χάνεται, προτιμώντας να αδιαφορήσουν.
Ίσως εντέλει αυτό να αποτελεί και το μοναδικό “όφελος” της συγκεκριμένης φωτογραφίας. Ίσως να παρακινήσει τους ανθρώπους να νοιάζονται λιγάκι παραπάνω. Ίσως να μετατρέψει τον Ουμάρ Αμπάσι, σε έναν ευσυνείδητο πολίτη και όχι έναν άψυχο επαγγελματία.
* Ο άνδρας που πέθανε δεν είναι μοναχά ένα εξώφυλλο. Λέγεται Κι-Σουκ Χαν, ήταν 58 χρονών και είχε σύζυγο και μία κόρη.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.