Η μπάλα κάνει τον Έλληνα προπονητή, διαιτητή, σούπερ σταρ που κάθεται στον πάγκο και θα ήταν δέκα φορές καλύτερος απ’ αυτόν που παίζει, αν τελικά δεν εγκατέλειπε το σπορ για τις σπουδές ή την εργατιά στα νιάτα του. Θέλετε η εκτόνωση; Θέλετε ο χαβαλές; Η ουσία είναι μία. Η μπάλα μας μεταμορφώνει και εδώ είναι η μαγκιά της.
Χτες, ημέρα Champions League με δύο δυνατά ματς μεταξύ Μπαρτσελόνα -Μίλαν και Σάλκε- Γαλατάσαράι. Γεμάτα μέχρι και τα σουβλατζίδικα. Όλοι συντονισμένοι φυσικά στο πρώτο.
Δεν πέρασε καλά-καλά ένα πεντάλεπτο κι ο Μέσι σκοράρει. Ακολουθούν πανηγυρισμοί εντονότεροι κι από αυτούς που είδαμε κι ακούσαμε στο Euro. Yπερβολή; Όχι και τόσο. Ο επαναληπτικός εξελίχθηκε σε εθνική υπόθεση. Εξ’ ου και τα 8σέλιδα αφιερώματα του Τύπου και οι εκτεταμένες αναλύσεις. Μάθαμε απ’ έξω κι ανακατωτά τις ενδεκάδες, τις δηλώσεις, τα στατιστικά και επί τραπέζης αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε απόψεις και εκτιμήσεις, που θα ξεχνιόντουσαν με το καλημέρα της επόμενης μέρας.
Το ματς κυλάει ευχάριστα. Όχι συναρπαστικά, όχι κι αδιάφορα. Η Μπάρτσα κυριαρχεί και ψάχνει τρόπο να βάλει και το δεύτερο, που θα τη βάλει ξανά στο παιχνίδι της πρόκρισης. Η αγωνία χτυπά κόκκινο. Μαζί της χτυπούν και τα χέρια στο τραπέζι σε κάθε λάθος, σε κάθε κίνηση που δεν είχε ευτυχή κατάληξη.
Σε μία από αυτές τις περιπτώσεις, ο Τσάβι κάνει λάθος πάσα. Ακολουθεί βουητό και κοσμητικά επίθετα, όπως «άμπαλος», «ανίκανος» και «Βύντρα». Μιλάμε για τον παίκτη με 95,1% ποσοστό επιτυχίας στις μεταβιβάσεις στην Πριμέρα Ντιβιζόν και 94.9% στο Champions League. Ψιλά γράμματα. Ο οπαδός πρέπει και θέλει να εκφραστεί. Επειδή του ‘σπασε τ’ αρχίδια το αφεντικό του, βρήκε τον Τσάβι εύκαιρο και ξέσπασε. Μια στεναχώρια που θα ‘παιρνε αν το μάθαινε…
Κι όχι επειδή έχει φράγκα. Και πολλά μάλιστα, όπως κάθε παίκτης που παίζει σε τοπ ευρωπαϊκό κλαμπ. Αλλά επειδή η απάντηση ήρθε με τα τρία γκολ που ακολούθησαν κι πρόσθεσαν άλλη μία επιτυχία στο κατά πολύ πλουσιότερο από τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, ενεργητικό.
Μετά το τρίτο γκολ, η Μπάρτσα κατεβάζει ταχύτητα κι ο Αλέγκρι έχει παίξει τα ρέστα του στο ματς, βάζοντας μέσα τον άλλοτε καταλανό Κρκιτς και τους Ρομπίνιο-Μουντάρι. Το γήπεδο παύει να θυμίζει κατηφόρα, η Μίλαν βγαίνει δειλά-δειλά στην επίθεση και πάει να γίνει το τσαφ. Αιτία χλευασμού ήταν κι αυτή τη φορά μια πάσα. Και πάλι από την ομάδα που παίζει καταπληκτική μπάλα, με μεγάλα ποσοστά κατοχής και κερδίζει 3-0. Οκ, αν έβαζαν γκολ οι “ροσονέρι” μιλάμε για άλλο ματς. Αλλά δεν ήταν και τόσο επικίνδυνα τα πράγματα.
Παρόλα αυτά, ο μπάρμπας δίπλα μου δεν το σκέφτεται πολύ. Με την βλαχοαθηνοαλλοιωμένη φωνή, κραυγάζει και βρίζει. «Αφήστε τα τίκι τάκα και τις μαλακίες, μη φάτε κάνα γκολ καραγκιόζηδες». Ο ίδιος τύπος πριν λίγο πανηγύριζε με περίσσιο πάθος τα γκολ της Μπαρτσελόνα, όπως έκανε και στο τέταρτο που ακολούθησε. Είπαμε όμως, ο οπαδός πρέπει και θέλει να εκφραστεί…
Στο αγωνιστικό καθαρά σκέλος, η Μίλαν ήταν άτυχη. Και γι’ αυτό ρόλο έχουν τα ΜΜΕ. Παγκοσμίως. Από την Ελλάδα μέχρι την Ισπανία, οι τίτλοι που αφορούσαν τα ρεπορτάζ των Καταλανών ήταν απαξιωτικοί, επικριτικοί και μιλούσαν για μια ομάδα που βρίσκεται προ τους τέλους μιας μεγάλης εποχής. Εκτός και αν αποδείκνυε το αντίθετο. Το ίδιο και για τον Μέσι. Δεν έχει σημασία το πόσα γκολ βάζει, δεν έχει σημασία πόσα βραβεία ή τίτλους έχει πάρει, «στα δύσκολα που είναι»; Συμπέρασμα: κατέκτησε τρία Champions League στο ρελαντί ποδοπατώντας αδύναμους αντιπάλους.
Την τσίγκλησαν λοιπόν, την εκνεύρισαν και ξέσπασε. Αν την άφηναν υπνωτισμένη στον ρόλο του μεγάλου φαβορί, ίσως και να βλέπαμε άλλο παιχνίδι στο Καμπ Νου. Με τα «ίσως» και τα «αν», όμως δεν υπάρχει πραγματικότητα.
Η Μιλαν δεν γεμίζει το μάτι, αλλά είναι δυνατό σύνολο και στην πρώτη του χρονιά με ανανεωμένο ρόστερ, δείχνει πολύ θετικά σημάδια. Δεν κερδίζει ο οποιοσδήποτε με καθαρό σκορ, την Μπάρτσα, ακόμα κι αν για τόσους μήνες δεν έχει τον προπονητή της στον πάγκο. Το ταβάνι της πορείας της για φέτος, μπήκε από το 5ο κιόλας λεπτό. Του χρόνου θα πάει καλύτερα, όπως είπε και ο Αμπροζίνι.
Στο άλλο ματς, η χειρότερη ομάδα υπερίσχυσε της καλύτερης. Η Σάλκε δεν ήταν μόνο στα χαρτιά ήταν και πρακτικά ανώτερη της Γαλατά, που έχει εκτοξευτεί σε άλλα επίπεδα με παίκτες όπως ο Ριέρα, ο Ντρογκμπά ή ο Σνάιντερ, αλλά ακόμα χρειάζεται να γράψει μπόλικα χιλιόμετρα για να φτάσει στην καθιέρωση της στην ευρωπαϊκή ελίτ. Πήρε βέβαια το αποτέλεσμα και κανείς δεν κοιτά αν οι παίκτες της είχαν ρόλο θεατή στο β’ μέρος, μοιάζοντας ημιλιπόθυμοι από το 70 και μετά.
Η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με το ματς που είδαμε στη Βαρκελώνη, ήταν ότι η Σάλκε το ήθελε πολύ και φαινόταν. Της έλειψε η αποτελεσματικότητα.
Η Μίλαν έμοιαζε απ’ την άλλη να μην μπορεί, αλλά να μην έχει και τη ψυχολογία που θα τη βοηθούσε να μπορέσει. Αν έπαιζε για λογαριασμό της ακόμα ο Γκατούζο, ίσως και να μην έχανε. Όχι λόγω ατομικής αξίας, όσο λόγω του παίκτες όπως εκείνος, κουμαντάρουν όσο ελάχιστοι το κομμάτι της ψυχολογίας. Οι φυσικοί ηγέτες μιας ομάδας είναι αυτοί που τη βοηθούν να πάει μπροστά με τη ψυχή της και να κάνει το ακατόρθωτο πραγματικότητα. Κι αυτός έλειπε από τη Μίλαν.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.