Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
Παρατηρώ ένα πανηγυρικό κλίμα αναφορικά με το κλείσιμο του Mega (αν τελικά επιβεβαιωθεί), το οποίο συνοδεύεται συχνά από σκωπτικά, ειρωνικά ή επιθετικά σχόλια για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενές του, οι οποίοι/ες κατηγορούνται -μεταξύ άλλων- ότι «τόσον καιρό δεν έλεγαν τίποτα».
Θέλω να εκφράσω την απόλυτη αντίθεσή μου σε αυτή την αντίληψη.
Στον καπιταλισμό, οι εργαζόμενοι/ες είμαστε υποχρεωμένοι/ες να πουλάμε την εργατική μας δύναμη για να ζήσουμε. Δεν επιλέγουμε εμείς ούτε πού θα δουλέψουμε ούτε ποιο ακριβώς θα είναι το αντικείμενο της δουλειάς μας (ένα τμήμα της περίφημης «αλλοτρίωσης στον καπιταλισμό» εδράζει ακριβώς εδώ) ούτε και ποια θα είναι η τιμή μας στην αγορά -έστω και αν η συλλογική μας δύναμη μας επιτρέπει να την επηρεάσουμε και να τη διαπραγματευτούμε. Εξάλλου, ακριβώς επειδή μιλάμε για καπιταλισμό, η συντριπτική πλειονότητα των εργασιών έχουν παρασιτικά χαρακτηριστικά ή είναι εντελώς και απολύτως παρασιτικές.
Το ερώτημα «γιατί δε μίλαγες τόσον καιρό» δεν αποτελεί επιχείρημα απέναντι σε κανέναν/καμία εργαζόμενο/η. Οι εργαζόμενοι/ες, ακριβώς επειδή αποτελούν μια τάξη υποτελή και κατεχόμενη, γενικά περνούν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους χωρίς να «λένε τίποτα». Αυτό συμβαίνει επειδή αντίθετα με την αφελή ιδέα ότι η δουλεία είναι κατά βάση πηγή εξέγερσης, η δουλεία είναι σε γενικές γραμμές πηγή μεγαλύτερης δουλείας κι αυτή είναι μια συνθήκη που επιτρέπει στην εξουσία να αναπαράγεται εδώ και αιώνες. Το ξεπέρασμά και η υπέρβασή της είναι συνισταμένη διάφορων συνθηκών, ανάμεσά στις οποίες κορυφαία είναι η οργάνωση (και η τυχαιότητα, αλλά αυτή είναι μια μάλλον φιλοσοφική συζήτηση). Μόνο που η οργάνωση δεν είναι ένα ηθικό αίτημα που ικανοποιείται μεταφυσικά: οι εργαζόμενοι/ες δεν είναι καλοί άνθρωποι που οργανώνονται για ψυχολογικούς λόγους ή αποκτούν συνείδηση δια της αποκαλύψεως, είναι κατά κανόνα η υλική τους θέση που τους γεννά συνείδηση. Οταν λοιπόν μια δεδομένη κατάσταση οξύνει τη συνείδηση διαμέσου των υλικών συνθηκών, αυτή είναι μια καλή είδηση για την κοινωνία.
Εχουμε δουλέψει όλοι και όλες σε δουλειές που δεν είναι ωφέλιμες κοινωνικά -ακόμα κι αν οι περισσότεροι δεν το αντιλαμβάνονται ακριβώς έτσι. Εχουμε βρεθεί επίσης απέναντι σε συναδέλφους που σε κρίσιμες ή λιγότερο κρίσιμες ώρες επέλεξαν την ατομική λύση (ή μη λύση), απέναντι σε συναδέλφους που δείλιασαν ή ακόμα χειρότερα στάθηκαν ανοιχτά στο πλευρό της εργοδοσίας.
Οσους από εμάς οργανωθήκαμε σε οποιεσδήποτε εστίες οργανωμένης αντίστασης τα τελευταία χρόνια ή νωρίτερα, μας ενδιαφέρει πρωτίστως η συνάντηση με αυτές τις αντιφάσεις του κόσμου της εργασίας, η επικοινωνία με τους φόβους του και η υπέρβαση της συνθήκης της υποταγής. Δεν είναι κάτι που γίνεται με μαγικό τρόπο, δεν είναι κάτι που γίνεται χωρίς αντιφάσεις και κυρίως δε γίνεται χωρίς να συνειδητοποιηθούν άνθρωποι που δεν μας μοιάζουν για την ώρα αρκετά ή καθόλου συνειδητοί.
Ας αναρωτηθεί ο καθένας και η κάθε μία πόσες φορές ορθώθηκε απέναντι σε μια πολιτική της οποιασδήποτε επιχείρησης στην οποία εργαζόταν, όταν δεν τον έπληττε προσωπικά.
Εκτός κι αν κάνουμε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα των ανυπέρβλητων επαναστατών που δε δίστασαν ποτέ και απέναντι σε τίποτα (και στήσουμε μια αντίστοιχη δικτατορία που θα κρεμάει τους υπόλοιπους στην κεντρική πλατεία), θα αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο μαζί με το 95% των εργαζομένων που δεν είναι συνειδητοί, που έχουν υπάρξει υποταγμένοι, γλείφτες και «ρουφιάνοι», που θελήσαμε κάποια στιγμή να τους ανοίξουμε το κεφάλι γιατί διέλυαν τη συνθήκη της εργατικής αλληλεγγύης, γιατί δρούσαν αντικοινωνικά για να διασφαλίσουν μια οποιαδήποτε ατομική εξασφάλιση. Και τέτοιοι δεν υπάρχουν μόνο στο Mega, υπάρχουν παντού και σε κάθε κλάδο.
Αν δεν αλλάξουν αυτοί, δεν πρόκειται να αλλάξει ο κόσμος. Αν δεν αντέχουμε να συναντηθούμε με αυτούς και την αλλαγή τους, δεν μας ενδιαφέρει στα αλήθεια η αλλαγή των συνειδήσεων. Ενα πρώτο «όχι» έχει συχνά εκθετικά αποτελέσματα γιατί ανοίγει μια ρωγμή στη συνθήκη που μέχρι τότε αυτός που το λέει αποδεχόταν.
Είμαι αλληλέγγυος στον αγώνα των εργαζομένων του Mega και ελπίζω ο αγώνας αυτός να συναντηθεί με την κοινωνία, έτσι ώστε να κάνει ένα ακόμα βήμα προς τα εμπρός.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.