Της Κατερίνας Μπρέγιαννη (Αυγή)
«Γυναίκα, σκάσε» ήταν μια έκφραση πολύ συνηθισμένη, που παλαιότερα, ο αρχηγός του σπιτιού εδικαιούτο συχνά να διατυπώνει στην πατριαρχική κοινωνία ως επιβεβαίωση του κύρους και της εξουσίας του.
Από πολύ μικρή ηλικία οι γυναίκες μαθαίνουν να δέχονται εντολές για όλα όσα τις αφορούν, από το πώς θα ντυθούν, πώς θα σταθούν, τι να τρώνε, πώς θα είναι όμορφες, πειθήνιες και πρόσχαρες συνάμα. Μια σκλάβα εφ’ όρου ζωής, που στα νεότερα χρόνια ονομαζόταν κατ’ ευφημισμό, νοικοκυρά.
Η σημερινή εποχή που φαίνεται να αναγνωρίζει πλέον τη γυναικεία παρουσία στη δημόσια σφαίρα δεν ανέχεται ανάλογες εκφράσεις. Ωστόσο η γυναίκα δεν έχει σπάσει τα δεσμά του στερεοτυπικού της ρόλου. Η λεκτική βία, οι προσβολές, τα σεξιστικά -συχνά με όχημα το χιούμορ- σχόλια βρίθουν στην καθημερινή ζωή, τα κανάλια και γενικά τη δημόσια σφαίρα θυμίζοντάς της τη θέση της.
Οι έμφυλες διακρίσεις διατρέχουν όλη την κοινωνία διαποτίζοντας με τα σεξιστικά στερεότυπα όλα τα κοινωνικά στρώματα, τα πολιτικά κόμματα, τους χώρους δουλειάς, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Οι γυναίκες, όταν αρθρώνουν δημόσιο λόγο, συχνά αντιμετωπίζονται επικριτικά, σεξιστικά ή ειρωνικά. Μοιάζουν καταδικασμένες σε μόνιμη δημόσια αφωνία και αφάνεια.
Ο αριθμός των γυναικών πολιτικών που εμφανίζονται στα κανάλια είναι συντριπτικά μικρότερος από αυτόν των ανδρών, στη Βουλή επίσης. Οι μισθοί των γυναικών υπολείπονται κατά πολύ των ανδρών συναδέλφων τους και η ανέλιξη στην επαγγελματική ιεραρχία μοιάζει σχεδόν απαγορευτική.
Ενδεικτικό είναι το ότι, ενώ οι γυναίκες αποτελούν συντριπτική πλειονότητα στις δημοσιογραφικές σχολές, το ποσοστό αυτό κατακρημνίζεται όταν μιλάμε για την επαγγελματική τους επιβίωση στην αγορά εργασίας.
Τη στιγμή που η φασιστικοποίηση της κοινωνίας προχωρά με γοργούς ρυθμούς και η βία αιτιολογείται όλο και περισσότερο, ακόμα και στην παράνομη μορφή της αυτοδικίας οι γυναίκες χτυπημένες από την ανεργία και την κρίση γίνονται συχνά ο σάκος του μποξ μιας ολόκληρης κοινωνίας. Τα στοιχεία για τη βίαιη κακοποίηση των γυναικών της ΓΓΙΦ σοκάρουν με θύματα – γυναίκες, έγγαμες, μητέρες, ηλικίας 25 – 54 και υψηλού μορφωτικού επιπέδου.
Μια κοινωνία ανισοτήτων και βαρβαρότητας που αναπαράγεται μέσα από στερεότυπα που ανατροφοδοτούνται από τα συστημικά ΜΜΕ σε έναν αέναο κύκλο προκαταλήψεων, στερεοτύπων, fake news και κατακερματισμένων πληροφοριών συγκεκριμένης στόχευσης.
Το μαύρο εμποτίζεται με μαύρο. Το μίσος με μίσος για τον διαφορετικό, τον ξένο, τον αδύναμο. Εκεί τα κοστούμια των στερεοτυπικών ρόλων φαίνεται να έχουν κολλήσει στα σώματα για πάντα. Στον γυάλινο κόσμο μιας κατασκευασμένης πραγματικότητας, εκ προοιμίου θα είσαι το θύμα επειδή είσαι γυναίκα. Άφωνη, ήσυχη, αφανής, καταδικασμένη “στην κουζίνα σου” για πάντα.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.