Ένας προφέσορας, όπως γούσταρε να τον φωνάζουν, μας έλεγε στην τάξη. “Για να καταλάβεις αν αγαπάς την μουσική, πρέπει πρώτα να ανατριχιάσεις”.

Bάζει μια κλασσική σύνθεση και τα κατά τόπους παρεάκια κόβουν το χαβαλέ. Συνήθως τα πιτσιρίκια όταν ακούν βιολί βάζουν τα γέλια. Η κλασική μουσική μοιάζει με ανέκδοτο. Aυτή τη φορά δεν το έκαναν…

Αν και έχουν περάσει μπόλικα χρόνια, η σκηνή παραμένει ολοζώντανη. Αναρωτιέμαι πια, αν ακόμα μπορούμε να νιώθουμε εκείνο το ρίγος που περιέγραφε ο προφέσορας με περίσσιο πάθος. Πίσω, μπροστά, δίπλα σου, στον καθρέφτη όταν κοιτάς τη φάτσα σου διακρίνεις την απάθεια. Άλλοτε επειδή υπάρχουν ακόμα πολλοί (μάλλον περισσότεροι από τότε που τα έγραφαν οι Magic De Spell) μαλάκες που βλέπουν στις ειδήσεις νεκρά παιδάκια και παραμάσχαλα έχουν την μακαρονάδα.  Άλλοτε, επειδή οι υπόλοιποι το πήραν απόφαση κι έγιναν χοντρόπετσοι για να αντέξουν.

Κι όμως. Ακόμα συλλαμβάνω τον εαυτό μου να συναρπάζεται από τη δύναμη της ελευθερίας. Να θέλει να περάσει αυτό τον συρμάτινο φράχτη. Να θαμπώσω για λίγο τον ήλιο… Έχουμε ξεχάσει πως είναι ο ουρανός. Σκυθρωπές γκρι φάτσες, τριγυρνούν σε γκρι πόλεις, ανάμεσα σε γκρι κτίσματα. Ο φράχτης βρίσκεται σε κάθε στερημένο θέλω. Μια στιγμή αν τον ξεπεράσεις, νιώθεις ελεύθερος για μια ολόκληρη μέρα, τι θα γίνει αν τα κτίρια πάρουν χρώμα; Τι θα γίνει αν τα πρόσωπα πάψουν να κοιτάνε κάτω; Τι θα γίνει αν φωνάξουμε όλοι μαζί “Πάμε;” και τούτη τη ρημάδα τη φορά δεν θα κάνουμε πίσω. Θα απαντήσουμε “Πάμε!”


Γιατί; Γιατί έχουμε την οργή, το πείσμα, το θάρρος, το φόβο να νικήσουμε. Γιατί χτες ένας φίλος αυτοκτόνησε, γιατί χτες ένας πατέρας έπεσε παρακαλώντας μπροστά σε ένα αμάξι για 20 λεπτά, γιατί το ανίψι μου λιποθύμησε στο σχολείο του, γιατί απέλυσαν τον κολλητό μου, γιατί η γειτόνισσα τρέχει στα συσσίτια, γιατί μας άδειασαν τις τσέπες και τα πορτοφόλια, μας πήραν τα σπίτια, αλλά όχι και την αξιοπρέπεια.

Κι αν τώρα δεν ανατριχιάζεις όπως εγώ, είναι που ‘μαστε φτιαγμένοι από άλλο υλικό…


“Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων
Εμείς καθόμασταν τα βράδια
Και ζωγραφίζαμε σκηνές απ’ την αυριανή ευτυχία του κόσμου.”

Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.

Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".

Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.

[fbcomments width="100%" count="off" num="5"]

About The Author

Γεννήθηκε και ζει στα Εξάρχεια. Αγαπά τους τοίχους τους, τους αγώνες και τους ανθρώπους τους. Του αρέσει να φωτογραφίζει και να γράφει για όσα δεν μπόρεσε να φωτογραφίσει. Κυκλοφορεί από τα εννιά του με μια εφημερίδα στο χέρι και συνεχίζει να γράφει σε μπλοκάκι στα ρεπορτάζ. Ακούει ό,τι μακριά πολύ μακριά μας ταξιδεύει και διαβάζει ό,τι του γυαλίσει στις βιτρίνες της Καλλιδρομίου, της Ζωοδόχου Πηγής και της Θεμιστοκλέους. Αγαπά τα νησιά και κάποτε θέλει να ζήσει σε ένα από αυτά. Μέχρι τότε, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για μια διαφορετική δημοσιογραφία, με πολλά αυτοδιαχειριζόμενα 3point και γραφιάδες χωρίς περιορισμούς.

Related Posts