«Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου» μας είπε διστακτικά την ώρα που πίναμε καφέ. Κι αυτό γιατί ήξερε ότι το να λες κάτι τέτοιο εν μέσω κρίσης είναι για κάποιους σαν να λες ότι είσαι τρελός ακόμα κι αν αυτοί οι κάποιοι είναι φίλοι σου.
Όταν εκατομμύρια άνθρωποι είναι εκεί έξω άνεργοι, το να δηλώνεις παραίτηση από μια δουλειά με μισθό μεγαλύτερο του βασικού είναι σαν να στέκεσαι στη μέση μιας λεωφόρου την ώρα που αυτοκίνητα περνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Οι περισσότεροι άνθρωποι θα σε πέρναγαν ή για τρελό ή για πιωμένο και άλλοι θα σε αποκαλούσαν ανόητο και εγκεφαλικά διαταραγμένο.
Κι όμως, η Γιάννα δεν ήταν -φυσικά- τίποτε από όλα αυτά, όπως και πολλοί που έχουν έρθει στην θέση της. Γιατί η Γιάννα απλά δεν άντεχε. Δεν άντεχε άλλο την καθημερινή τρομοκρατία και το φόβο της απόλυσης που βίωνε ολόκληρους μήνες. Το άγχος μήπως συμβεί κάτι στο δρόμο ή μήπως δε χτυπήσει το ξυπνητήρι και αργήσει έστω και δευτερόλεπτα στην δουλειά. Μήπως κάνει ένα λάθος έστω και το παραμικρό και «τις ακούσει» -πάλι- από την προϊσταμένη. Δεν άντεχε -έφταιγε δεν έφταιγε- να τα ακούει εκείνη γιατί ήταν η καινούρια και η νέα ή να την απειλούν καθημερινά ότι θα απολυθεί επειδή δεν έκανε το τάδε ή το δείνα που έπρεπε να το ήξερε, να το φαντάζεται, να το είχε κάνει. Δεν άντεχε επίσης να δουλεύει κάποιες μέρες ως και 16 ώρες γιατί κάποιος αρρώστησε και έπρεπε να τον αναπληρώσει αυτή -γιατί έτσι- κι ας είχε κάνει ήδη ένα 8ωρο.
Όπως δεν άντεχε να δουλεύει σερί 8ωρα χωρίς ούτε ένα διάλειμμα ακόμα και αν ήταν άρρωστη. Δεν μπορούσε να ακούει την κάθε υπεύθυνη να της φωνάζει ό,τι θέλει και με όποιο τρόπο θέλει και αυτή να μην μιλά γιατί αλλιώς θα απολυθεί. Δεν μπορούσε να έχουν το δικαίωμα να της ζητούν να δουλέψει κι άλλο, να κάτσει παραπάνω, να κάνει κι αυτό επιπλέον αλλά αυτή να μην έχει το δικαίωμα να ζητήσει μια άδεια να πάει στο γιατρό ή στην τουαλέτα άμα δεν ένιωθε καλά.
Αυτό που δεν άντεχε η Γιάννα ήταν να ζει έτσι, μέσα στην πίεση, τον φόβο και τον τρόμο. Κυρίως να σκέφτεται ότι θα εργάζεται έτσι σε όλη της τη ζωή. Διάλεξε την παραίτηση από τη δουλειά παρά την παραίτηση από το δικαίωμά της… να εργάζεται σαν άνθρωπος.
** Πολλοί επιλέγουν να παραιτηθούν όχι γιατί είναι τεμπέληδες ή τρελοί αλλά γιατί προτιμούν την ανεργία από την κοροϊδία, όταν ο μισθός είναι 298 και το επίδομα ανεργίας στα 300.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.