O λαός αποφάσισε. Για δεύτερη φορά μέσα στο διάστημα ενός μήνα, έδειξε πως επιθυμεί να δώσει μία ακόμα ευκαιρία στη Νέα Δημοκρατία και να κολυμπήσει στους κόλπους των βάναυσων προεκτάσεων, ενός Μνημονίου για το οποίο ουδέποτε έφερε λόγο.

Τον αναζήτησε στους δρόμους, ξεσπάθωσε στα τηλεοπτικά παράθυρα, αλλά εν τέλει επέλεξε να πάει κόντρα στα βιολογικά του θέλω.

Θέλησε να ζήσει μία εποχή, γεμάτη από κακουχίες, εκ διαμέτρου αντίθετη με αυτή που του έφερε σπίτι, εξοχικό, αμάξι, μαρουλόφυλλα στις τσέπες και μόστρα. Αίτιες που ευνούχισαν τα αντανακλαστικά του, αλλά και καθημερινή πλέον ονείρωξη. Ούτε αυτή όμως στάθηκε αρκετή.

Μοιάζει με ένα είδος αυτοτιμωρίας, αλλά δεν είναι. Διότι πριν ο Σαμαράς δηλώσει πως θα τηρηθούν οι δεσμεύσεις του Μνημονίου, ο κόσμος φάνηκε να πιστεύει στην επαναδιαπραγμάτευση, η οποία θα τον κρατούσε στο ευρώ και δεν θα υποβάθμιζε περαιτέρω το βιοτικό του επίπεδο. Αντ’ αυτού, με το καλημέρα η όποια προσδοκία, κατερρίφθη.

Νέες φορολογικές επιβαρύνσεις, νέες περικοπές, νέες απολύσεις και κατ’ επέκταση νέα αύξηση των ποσοστών της ανεργίας, της φτώχειας, των αυτοκτονιών και των κρουσμάτων εγκληματικότητας. Αυτή τη φορά όμως, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Είχε επαρκές δείγμα του τι τον περίμενε.

Η λογική του… ’50, να μην έρθει η Αριστερά στην κυβέρνηση, αποτελέσει μία διαστρεβλωμένη έκφραση της θέλησης του, την οποία και θα πληρώσει. Ασχέτως του αν επιστρατεύτηκε ακόμα και ο… Ολάντ από το MEGA, το τι βάλαμε ο καθένας στο φακελάκι του αποτελεί δική μας αποκλειστική ευθύνη. Όταν κάποιος βλέπει το παιδί του να λιποθυμά στο σχολείο και εμπιστεύεται την ίδια πολιτική και τα ίδια πρόσωπα, που γέννησαν αυτό το φαινόμενο, είναι άξιος της μοίρας του.

Θα έφερνε ο Τσίπρας την άνοιξη; Δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Ακριβώς αυτός όμως είναι και ο λόγος που θα έπρεπε να μην βαφτεί μπλε η κάλπη. Υπήρχε η προοπτική του διαφορετικού, του μη δοκιμασμένου, του άφθαρτου. Δεν χάναμε και τίποτα. Με αυτό μείναμε άλλωστε.

Σ’αυτή την ερειπωμένη πόλη
Τα σπασμένα ξύλινα κάδρα της
Τα καμπουριασμένα κουφάρια της
Συνήθισαν να σέρνονται…

 

Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.

Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".

Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.

[fbcomments width="100%" count="off" num="5"]

About The Author

Γεννήθηκε και ζει στα Εξάρχεια. Αγαπά τους τοίχους τους, τους αγώνες και τους ανθρώπους τους. Του αρέσει να φωτογραφίζει και να γράφει για όσα δεν μπόρεσε να φωτογραφίσει. Κυκλοφορεί από τα εννιά του με μια εφημερίδα στο χέρι και συνεχίζει να γράφει σε μπλοκάκι στα ρεπορτάζ. Ακούει ό,τι μακριά πολύ μακριά μας ταξιδεύει και διαβάζει ό,τι του γυαλίσει στις βιτρίνες της Καλλιδρομίου, της Ζωοδόχου Πηγής και της Θεμιστοκλέους. Αγαπά τα νησιά και κάποτε θέλει να ζήσει σε ένα από αυτά. Μέχρι τότε, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για μια διαφορετική δημοσιογραφία, με πολλά αυτοδιαχειριζόμενα 3point και γραφιάδες χωρίς περιορισμούς.

Related Posts