Ημερολόγιο ενός γαύρου (μέρος 1ο)

Αγαπημένο ημερολόγιο,

Σου γράφω γιατί με έχουν πιάσει αϋπνίες. Δε μπορώ να χαλαρώσω με τίποτα – παρότι δοκίμασα πολλά: πράγματα χαλαρά [1] …και πράγματα πιο χαλαρά [2] . Ακόμη και τον Joffrey αποφάσισα να δω να τρώει μάπες [3] και εις μάτην… Το έχω αποφασίσει, δε θα μπορέσω να κοιμηθώ σήμερα…

Με ρωτάς γιατί, αγαπημένο μου ημερολόγιο [4] ; Μα, εννοείται, επειδή έχασα το Θρύλος – ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό. Επειδή σε βλέπω να γυαλίζει το μάτι σου [5], ω ημερολόγιο, επέτρεψε μου να σου εξηγήσω…

Επέλεξα να πάω στη συναυλία των Depeche Mode, παρότι έχω παρέες, δεν είμαι καταθλιπτικός, παντρεμένος, γκέι ή δέσμιος των ερωτικών επιλογών μου – ίσα ίσα, πήγα συνειδητά και εν γνώσει ότι θα έχανα τον ημιτελικό του Final – 4. Ίσως από αντίδραση κιόλας, επειδή ήθελα να πάω Λονδίνο και βεβαίως, θα μπορούσα να κατηγορήσω ανοιχτά τον Κατηφόρη [6], που μου είχε τάξει ταξίδι τζαμπέ και τελικά με πούλησε, αλλά δε θα το κάνω.

Με το που έφτασα στο Terra Vibe (τρία χιλιόμετρα μακριά δηλαδή), άρχισα να ξενερώνω ασταμάτητα.

Καταρχάς, είχε κόσμο. Μισώ τον κόσμο – είναι όλοι μ@@@@ες.

Δεύτερον, ο έλεγχος των εισιτηρίων από τους ενοικιαζόμενους σεκιουριτάδες ήταν πάρα πολύ αργός και κάθε τόσο, ένας κάγκουρας που μόλις είχε φτάσει, γκάριζε λες και ήταν στο σπίτι του.

Τρίτον, ο έλεγχος περιλάμβανε και μπάρες (!), τις οποίες ευτυχώς πέρασα, χωρίς να βρουν τα εκρηκτικά που είχα κρύψει μέσα στο σώβρακο μου, γιατί αν με βρίσκανε, αφ’ ενός, ποιος θα άκουγε τη μάνα μου μετά και αφ’ ετέρου, θα απογοήτευα τους συναγωνιστές μου στην παρακρατική οργάνωση που ανήκω. Ευτυχώς, στην Ελλάδα, δε λειτουργεί – ως γνωστόν – τίποτα.

Τέταρτον, με το που πέρασα τον έλεγχο, σταμάτησε η γκρίνια της παρέας μου για το πόσο περπάτημα έχουμε ακόμα. Δεν αδικώ κανέναν βέβαια, καθώς κι εγώ θυμόμουν την ώρα που πάρκαρα σα μακρινή ανάμνηση και η ουρά των σταθμευμένων αυτοκινήτων πιθανόν να ήταν ορατή από το φεγγάρι.

Πέμπτον, με το που αντίκρισα το μέγα πλήθος (παντρεμένοι, κτλ – μην τα ξαναλέμε), έριξα δυο χαστούκια στον εαυτό μου μπας και ονειρευόμουν. Έφαγα και ένα τρίτο, επειδή τάχα μου άργησα να ξεκινήσουμε – αηδίες! Ομολογουμένως, πάντως, ήταν άτυχο ποντάρισμα να περιμένω ότι δε θα είχε κόσμο λόγω Θρύλου.

Κατά τα άλλα, τι να πω… Ο Gahan έδινε κάθε τόσο αφορμές, για να πιστεύω ότι οι γυναίκες είναι εξίσου ξελιγωμένες με τους άντρες – ειδικά όταν ξεκούμπωσε το γιλέκο του και πετάχτηκαν οι θηλές του λες και είχε βγει γυμνός στο Ιρκούτσκ, πρέπει να έγινε περισσότερος θόρυβος και από απογείωση Jumbo [7] . Χτυπήθηκαν αρκετά οι DM, βεβαίως βεβαίως, αλλά μου είναι δύσκολο να εκτιμήσω ένα τόσο καλό γκρουπ που έχει απήχηση σε τόσο άγρια δήθεν κοινό – πόσο μάλλον όταν αυτό τους πούλησε κανονικότατα, αφού οι περισσότεροι – της παρέας μου μη εξαιρουμένης – είχαν τέτοια διάθεση να χορέψουν, σαν να είχαν βάλει «Λέοντος» για το λουμπάγκο.

Τέλος πάντων, καλά ήταν, αν εξαιρέσεις τους γνωστούς ενοχλητικούς που έσπρωχναν ωσάν να μην υπήρχε αύριο για να στριμωχτούν πιο πολύ πιο μπροστά [8] . Τέτοιες ώρες μου έρχεται ειλικρινά να καβαλήσω ένα μαμούθ να τους ποδοπατήσω όλους – και αυτούς και τα κινέζικα fan μπλουζάκια τους και τις πλαστικές «πράσινες» και τα νερά χωρίς καπάκι (?!?!?) που πούλαγαν οι καντίνες. Τα μόνα τα οποία παραμένουν cool (αν είσαι λυκειόπαιδο που δεν έχει χάσει την παρθενιά του) είναι τα φωσφορίζοντα στικ, που πούλαγαν πλανόδιοι, αντί να πουλάνε κανά χαπάκι, μπας και τα δούμε αλλιώς τα πράματα.

Ας μην ξεφεύγω. Σημαντικό και πολύτιμο «συν»: το βρώμικο που πούλαγαν έξω ήταν προφανώς τρισάθλια γαμάτο και αποκορύφωμα οι τσαλακωμένες δροσερές προπέρσινες τηγανιτές πατάτες – πραγματικά, αυτό ήταν τρελό dejavu και για μια στιγμή, ένιωσα ότι ξαναήμουν στο γήπεδο. Στο κάτω κάτω, τέτοιες πατάτες σιγά μη βρίσκανε οι γαύροι στο Λονδίνο. Σημαντικό και κρίσιμο «πλην»: αν δεν ήσουν πάνω από 1,80, δεν έβλεπες – οπότε φαντάζομαι ότι αν ήταν κάποιος σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες (παντρεμένοι, κτλ) ΚΑΙ ήταν κοντός, θα πρέπει να βασανίστηκε πολύ για το τι έχει πάει στραβά στη ζωή του.

Θα με ρωτήσεις, ασφαλώς, αγαπητό ημερολόγιο [9], αν έμαθα το αποτέλεσμα νωρίς. Με παίρνει τρελαμένος φιλαράκι από το στρατό, να με ρωτήσει αν «φύγαμε;» [10] και του λέω ότι αυθημερόν την Κυριακή ψήνομαι για Λονδίνο. Κλείνω το τηλέφωνο και φωνάζω: «Ναι ρε π@@@ανα Θρύλε, γ@@@σαμε πάλι». Μεταφέρω τον εξής διάλογο με διπλανό: «Σώπα ρε φίλε, κερδίσαμε;». «Ναι ρε, είκοσι πόντους σχεδόν, τους λιώσαμε». «Γαμώ! Με ποιον παίζαμε;».

E! Πώς να μη νιώθεις μετά έτσι… [11] ;

[1] www.donothingfor2minutes.com

[2] www.youtube.com/watch?v=WeYsTmIzjkw
[3] www.youtube.com/watch?v=Z2UKmTi7ink. Μήπως το πρόβλημα είναι ότι έπρεπε να το δοκιμάσω για περισσότερη ώρα;;; www.youtube.com/watch?v=m6MZSAAbqQI Μήπως με μουσική υπόκρουση μαζί;;; www.youtube.com/watch?v=qYNeT2nzEgA. Μπα, τίποτα…
[4] Εντάξει, ΟΚ, έχω επίσημα ακουστικές παραισθήσεις…
[5] …και οπτικές πλέον…
[6] www.3pointmagazine.gr/Article.php?CatId=3&ArticleId=2281#.UZEEIrXxorw. Εντάξει, μην κάνεις έτσι Πάνο, θα ξαναπαίξετε Καραϊσκάκη… στο Κύπελλο ίσως!!!

[7] Όχι αυτού: www.youtube.com/watch?v=KFaHGAbfdJI. Ούτε αυτού: www.youtube.com/watch?gl=GR&hl=el&v=92aB59jCdlE. Ούτε, τέλος πάντων, αυτού: www.youtube.com/watch?v=rWVBjU9R6Y8. Εν πάσει περιπτώσει, βάζω λεφτά για να φτιάξουμε σωματείο ενάντια στην απαράδεκτη εργοδοτική αυθαιρεσία και στις διαφημίσεις του Jumbo. Όποιος ενδιαφέρεται να συμμετέχει, παρακαλώ να ζητήσει το κινητό μου από τα κεντρικά του 3point. Μόνο σοβαρές προτάσεις.
[8] Τεράστια αλήθεια: το κύριο σημείο συμφόρησης και στριμωγμένης διέλευσης σε μια συναυλία ή σε ένα κλαμπ, θα είναι πάντα εκεί που βρίσκεσαι εσύ.
[9] Βεβαίως… Τα κάνουν αυτά τα ημερολόγια…

[10] Αν αναρωτιέστε τι σημαίνει «φύγαμε», δείτε καμιά φορά και κανά ντέρμπι, κανά τελικό… Έλεος…
[11] Εδώ κοιτάτε ακριβώς από κάτω…