Η «ησυχία» στην ειδησεογραφία και οι χαμηλοί τόνοι σχετικά με εκλογές, αλλαγές, χρεοκοπίες, επιτόκια, δανεισμούς και προγράμματα διαμορφώνουν μια δημόσια ατζέντα πρωτότυπη για τα τελευταία χρόνια, τα λεγόμενα «της κρίσης». Μετά τη φουρτούνα, όταν αναγνώστες και πολίτες γενικώς έγιναν οικονομολόγοι, διεθνολόγοι, πολιτικοί αναλυτές, ως και insiders, με αποκλειστικές εκ των έσω πληροφορίες για το μέλλον της Ελλάδας, την πορεία των κατά καιρούς διαπραγματεύσεων και των αξιολογήσεων, τώρα πια επικρατεί μια φάση νηνεμίας και συνειδητοποίησης της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα και οι κάτοικοί της.
Φυσιολογικά, η κυβέρνηση παρουσιάζει τα δεδομένα ως καθησυχαστικά, ως αρχή της νέας εποχής (sic), όπου το «φάντασμα» της ανεργίας δεν θα πλανάται τόσο τρομακτικά και κυριευτικά πάνω από την καθημερινότητα, η σταθερότητα επανέρχεται για το καλό όλων και το όραμα για μια κανονικότητα σε συνθήκες ζωής και εργασίας επανέρχεται σταδιακά, χάρις σε εκείνη.
Αντίθετα, η αντιπολίτευση ακονίζει τα (όχι και τόσο γαμψά) νύχια της για τις απαραίτητες εκλογές (sic), καταλογίζει ανευθυνότητα στους κυβερνώντες, επιτονίζει τα χάλια της ελληνικής οικονομίας και απευθύνει κάλεσμα σε φίλους και υποφέροντες στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ να αλλάξουν με την ψήφο τους ενοίκους του Μεγάρου Μαξίμου.
Γεγονός είναι πως «ανοίγουν» δουλειές. Μόνο που, κατά κανόνα, είναι των 500 ευρώ. Γεγονός είναι πως δεν (φαίνεται να) υπάρχει κίνδυνος για κούρεμα καταθέσεων, έξωση της Ελλάδας στη νομισματική και οικονομική απομόνωση και οποιαδήποτε δραματική, όπως παρουσιάζεται τουλάχιστον, μεταβολή στο status της. Μόνο που οι πλειστηριασμοί αποτελούν καθημερινότητα και η χώρα παραμένει προτεκτοράτο, με μια Βουλή-εντολοδόχο δανειστών και κυρίαρχων. Δεδομένα, το πράγμα «ισορροπεί» μετά από 7,5 χρόνια. Αλίμονο όμως, αν πιστέψει κανείς πως νικητές της μάχης βγήκαν οι προοδευτικές δυνάμεις, η Αριστερά, τα κίνημα ή ο λαός.
Υπάρχει ο μύθος της πεθεράς, που είθισται να έχει κακές σχέσεις με τις γυναίκες που παντρεύονται τους γιούς της, «κανόνας» απαράβατος στην παλιομοδίτικη ελληνική κοινωνία. Η πεθερά λοιπόν έχει δυο παλικάρια. Παντρεύεται πρώτα ο μεγάλος κι εκείνη περιμένει να «μετρήσει» την… ανταγωνίστριά της. Η νύφη καλεί τα πεθερικά στο σπίτι για φαγητό, που ετοίμασε με τα χεράκια της. Από την ώρα που μπαίνει στο σπίτι, η πεθερά μόνο επικριτικά σχόλια επιφυλάσσει: για την καθαριότητα, για την τάξη, τη νοικοκυροσύνη της και φυσικά, τη γεύση του φαγητού. Η νύφη δεν απαντάει σε τίποτα, φοράει το χαμόγελό της και δεν σηκώνει το «γάντι» σε καμία περίπτωση. Ούτε μάχες, ούτε φωνές, ούτε μπηχτές. Η μια πλευρά «πυροβολάει», η άλλη ανέχεται αγόγγυστα.
Μετά από λίγο καιρό, παντρεύεται και το άλλο παλικάρι. Με τη σειρά της, η νέα νύφη καλεί τα πεθερικά στο νέο της σπίτι. Η πεθερά μπαίνει στην «αρένα» με την ίδια διάθεση. Κάθονται στο τραπέζι και κάνει ένα σχόλιο για το πώς είναι στρωμμένο. Γυρίζει η (νέα) νύφη εξοργισμένη: «Παρατήρηση ήταν αυτό; Εδώ είναι το σπίτι μου κι όπως θέλω τα κανονίζω, κουμάντο στο δικό σου!». Σηκώνεται περιχαρής η πεθερά και φωνάζει: «Έλα δω κορίτσι μου, νυφούλα μου, κούκλα μου! Έλα να σε φιλήσω, επιτέλους, η άλλη η ανεπρόκοπη μου έχει βγάλει την Παναγία, δεν “τσιμπάει” με τίποτα»!
Στα μάτια του αφελούς παρατηρητή, πόσο καλύτερη νύφη θα μπορούσε να ζητήσει κανείς από την πρώτη; Κι όμως, η… πεθερούκλα ήθελε τη δεύτερη, αφού «ζούσε» για τον καυγά και ήθελε παρτενέρ! Αν της έλεγε κανείς πως η δεύτερη ήταν… γλωσσού, θα σου απάνταγε πως την προτιμάει από την πράη κι ευγενική πρώτη, που δεν ικανοποιούσε το αίτημά της για τα… καθιερωμένα!
Έτσι και σήμερα, συνολικά, γύρω μας, που πλέον η πραγματικότητα δεν διαμορφώνεται καταθλιπτική για τη πλειοψηφία, όπως συνέβαινε πριν δυο ή τέσσερα ή επτά χρόνια. Είναι θέμα οπτικής γωνίας. Η οπτική εξαρτάται από το αν μετά από χρόνια βρίσκει κάποιος μια δουλειά κι αυτό του αρκεί, ακόμη κι αν ο μισθός είναι «χαρτζιλίκι» ή αν είσαι συνταξιούχος και βλέπεις να κόβεται το ΕΚΑΣ. Διαμοιράζεται κοινωνικό μέρισμα, αλλά ξεπουλιέται το μερίδιο του Δημοσίου σε νερό και ηλεκτρισμό, με το σύμπαν να ιδιωτικοποιείται.
Τα μνημόνια τελειώνουν, λέει ο ένας, η επιτροπεία συνεχίζεται, υπενθυμίζει ο αφελής παρατηρητής…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.