Η τέχνη οφείλει να είναι ακραία (;)

“Στο κρεβάτι επιτρέπονται τα πάντα, αρκεί να το θέλουν και οι δύο”. Συνδυάζοντας το παραπάνω ρητό με την απόλυτη ελευθερία της τέχνης, πολλοί καλλιτέχνες μπόρεσαν να απελευθερωθούν από τα ηθικά δεσμά της εποχής τους και να δημιουργήσουν όχι μία ακόμα απλή ιστορία γύρω από τον έρωτα, αλλά μια παθολογική, σχεδόν αρρωστημένα σαδομαζοχιστική σχέση ανάμεσα στους ήρωές τους.

Με αφορμή και πιο πρόσφατο παράδειγμα τον “σάλο” που έχει δημιουργηθεί στις σεμνότυφες νοικοκυρές ανά τον κόσμο, από την ιστορία των ηρώων του “Πενήντα αποχρώσεις του γκρι”, το 3point παρακάμπτει το γλυκανάλατο άρλεκιν για τον “πρίγκιπα” και την “παρθένα” και παρουσιάζει τρεις ιστορίες οι οποίες αποδεικνύουν πως είναι άδικο οτιδήποτε συνδέεται με το σεξ, να χαρακτηρίζεται αυτόματα ευτελές ή πορνό. Αντίθετα εξυπηρετεί τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Να φτάσει την τέχνη στα άκρα και την ερωτική διάθεση στα ύψη.

Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα

Οι περισσότεροι το γνωρίζουν από την ομώνυμη ταινία, ωστόσο το βιβλίο του Πασκάλ Μπρυκνέρ, που αποτελεί και πηγή έμπνευσης για τον Ρομάν Πολάνσκι, είναι αυτό που αξίζει. Η ιστορία ενός ξεχωριστού ζευγαριού και ο έρωτάς τους πέρα από καθετί συμβατικό και τετριμμένο, παρουσιάζεται από τον άντρα της σχέσης σε έναν νεότερο συνταξιδιώτη του, στη διάρκεια μιας κρουαζιέρας.

Οι ακραίες μορφές του πάθους στο σεξ, η ικανοποίηση κάθε βίτσιου και διαστροφής ανάμεσα στους δύο συντρόφους, αλλά και η βία στην οποία καταφεύγουν, είναι τα στοιχεία που τελικά τους καταστρέφουν. Το ερωτικό πάθος τυφλώνει και τους δύο, ενώ ο ρόλος του “ισχυρού” της σχέσης περνάει από τον ένα στον άλλο σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας. Το αποτέλεσμα ενός τέτοιου πάθους αφήνει και τους δύο δυστυχισμένους, ανολοκλήρωτους, γεμάτους μίσος.

Ένα υπαρξιακό εντέλει αφήγημα, το οποίο θέτει στον αναγνώστη το ερώτημα: σε τι βαθμό μπορεί να σε καταστρέψει ο έρωτας;

Η Αυτοκρατορία των Αισθήσεων

Και βέβαια το δημιούργημα του Ναγκίσα Οσίμα δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα. Όπως και τα υπόλοιπα έργα του αφιερώματος προκάλεσαν σφοδρές αντιδράσεις όταν είδαν το φως της δημοσιότητας, έτσι και η ιστορία ανάμεσα στην γκέισα, Σάντα και τον ιδιοκτήτη ξενοδοχείου, Κίτσι, στην Ιαπωνία του 1936, έστρεψαν τα βέλη των κριτικών απέναντι στον Οσίμα.

Η ιστορία του ματιού

Ένα από τα πιο ακραία έργα με επίκεντρο τις σαδομαζοχιστικές σχέσεις των ηρώων του, σίγουρα είναι το βιβλίο του Ζωρζ Μπατάιγ, το οποίο κυκλοφόρησε το 1928 με ψευδώνυμο. Εμφανώς επηρεασμένος από τη μελέτη του Μαρκήσιου ντε Σαντ, ο συγγραφέας βάζει τον αφηγητή του να παραθέσει τις ερωτικές του εμπειρίες με τη νεαρή Σιμόν. Έχοντας αποβάλει κάθε ίχνος ντροπής ή συστολής, οι δύο νεαροί ήρωες επιδίδονται σε ένα ασταμάτητο ερωτικό παιχνίδι (μεταξύ τους, αλλά και με άλλους), στο οποίο οι συμβολισμοί αποτελούν τη γέφυρα ανάμεσα στη λογοτεχνία και τις αληθινές εμπειρίες του Μπατάιγ.

Αυτό ωστόσο που “κινεί” τόσο την ιστορία του Μπατάιγ, όσο και των Μπρυκνέρ και Οσίμα είναι η “αποκάλυψη” των πιο βαθιών ενστίκτων του ανθρώπου, το σημείο εκείνο της φρίκης και της ακρότητας που όλοι κουβαλάμε μέσα μας, αλλά αρνούμαστε να φέρουμε στην επιφάνεια και να το αντιμετωπίσουμε, το σημείο που θάβουμε βαθιά μέσα μας, αυτό που μας φοβίζει, αυτό που αποτελεί την πηγή των πιο ειδεχθών πράξεων του ανθρώπου.