Αν γινόταν ένας πόλεμος στην Ελλάδα, όπου άνθρωποι σκοτώνονταν από βόμβες κι από τα όπλα στρατιωτών και έπρεπε να μεταναστεύσεις για να σωθείς, θα έπαιρνες μαζί σου και το κατοικίδιό σου; Τι κι αν είναι ένα υποθετικό μακρινό σενάριο του τύπου «φτου φτου μακριά μας», τι θα έκανες;
Τι κι αν ευτυχώς δε ζούμε καθημερινά με το φόβο αν θα ζήσουμε ή θα πεθάνουμε, η εγκατάλειψη κατοικίδιων ζώων είναι ένας καθημερινός πλέον θεσμός. Με δικαιολογίες τύπου «πάω στο εξωτερικό και δε μπορώ να το πάρω μαζί μου», «μετακομίζω και δε με αφήνει ο σπιτονοικοκύρης», με οικονομικής φύσεως αερολογίες σαν «δεν έχω λεφτά να το συντηρώ και γέννησε η γυναίκα μου και δε μπορώ να έχω και παιδί» καθημερινά εγκαταλείπονται σε βουνά, σε πάρκα, σε σπίτια άλλων ανθρώπων, ακόμα και στο δρόμο αδιαφορώντας για την τύχη τους.
Την ίδια στιγμή όμως, υπάρχουν πρόσφυγες που για να γλιτώσουν από την κόλαση του εμφυλίου πολέμου, διανύουν τη Μεσόγειο με σαπιοκάραβα και βάρκες, που έχουν πληρώσει αδρά παράνομους διακινητές για να πάνε στην Ευρώπη, σε μια καλύτερη ζωή και με ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον. Αν καταφέρουν να επιβιώσουν από τις θαλασσοταραχές από την Τουρκία στα ελληνικά νησιά, από τις καιρικές συνθήκες, από την πείνα και τις αρρώστιες. Κι αν καταφέρουν με όλες αυτές τις δυσκολίες να περάσουν τα σύνορα της Ειδομένης και να μείνουν σε μια χώρα που δεν τους ήθελε εξαρχής επειδή τυγχάνει να πιστεύουν στον ίδιο θεό με τους διώκτες τους.
Μερικοί από αυτούς, οικογενειάρχες οι περισσότεροι, γυναίκες με παιδιά και συγγενείς όλων των ηλικιών, έχοντας χάσει την περιουσία τους, δικούς τους ανθρώπους, μεταφέρουν μαζί τους και το κατοικίδιό τους. Μερικοί δεν άντεξαν να αφήσουν πίσω στην κόλαση του πόλεμου, που είναι άγνωστη για την πλειοψηφία των Ευρωπαίων, τη γάτα ή τον σκύλο τους. Η Ζεϊτούνα, ο Teddy, η Ρόουζ και ο Δίας είναι μερικές από τις περιπτώσεις κατοικίδιων που ταξίδεψαν με τους ιδιοκτήτες τους για να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή.
Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι στα σύνορα της Ειδομένης. Η Abeer al Hosary είναι μια από τους 13.000 εγκλωβισμένους στα σύνορα πρόσφυγες, μαζί με τον άνδρα της, την κόρη της και τον γάτο τους ονόματι Taboush που στα αραβικά σημαίνει «χοντρούλης». Η Abeer ανέφερε στο Associated Press ότι τον έφεραν λαθραία από τη Συρία, βάζοντάς τον σε πορτ-μπεμπέ και κρύβοντάς τον κάτω από κουβέρτες. Παρ΄ όλα αυτά, ο Taboush σε όλη τη διαδρομή αυτή, ήταν τόσο ήσυχος λες και καταλάβαινε τι συνέβαινε.
Είναι αξιοθαύμαστο ότι παρά τις κακουχίες και τους κινδύνους, οι πρόσφυγες παραδίδουν μαθήματα συνεισφοράς και φιλοζωίας σε μια κοινωνία που καταρρέει τόσο λόγω της οικονομικής κρίσης, όσο και της ηθικής κρίσης. Είναι εκείνα τα άτομα που παραμένουν ανθρώπινοι με τη θέληση αλλά και την αγάπη προς το άγνωστο, στο αφιλόξενο περιβάλλον που έχει βαλθεί να τους στερήσει το όνειρο. Παλεύοντας μόνοι με μόνο τους στήριγμα την οικογένειά τους, που προσπαθούν να τη διατηρήσουν ενωμένη. Ακόμη κι αν το μέλος της οικογένειάς τους έχει πατουσάκια, ουρά και νιαουρίζει ή γαβγίζει.
*Οι φωτογραφίες είναι του Vadim Ghirda για το Associated Press.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.