Μεγάλωσα με μια ιστορία αυτοκτονίας ενός μακρινού συγγενή. Άκουγα να το συζητούν μεταξύ τους οι μεγάλοι. Να συνομιλούν χαμηλόφωνα για το «συγχωρεμένο». Μια θηλιά στο ταβάνι κι ύστερα μια μαριονέτα κρεμασμένη, άβουλη, χωρίς σκοινιά στα χέρια και στα πόδια. Ούτε σημείωμα, ούτε θλιμμένες κουβέντες πριν, ούτε σημάδι για το φευγιό του.
Δεν ήξερα. Φανταζόμουν μονάχα. Έβλεπα τους ανθρώπους σαν κούκλες που τις ντύνεις, τις στολίζεις, χτενίζεις τα μαλλιά τους, πλένεις τα πρόσωπα τους το πρωί και τους λες καλημέρα. Δε μου άρεσαν οι μαριονέτες. Έγερναν το κεφάλι πότε δεξιά και πότε αριστερά. Με δυσκόλευαν τα σκοινιά. Μου φάνταζαν σα στομωμένες ψυχές φαντάσματα που είχαν πεθάνει από χρόνια.
Ο θείος μαριονέτα δεν έμαθα ποτέ γιατί πέθανε. Ακόμα και τώρα όταν ρωτάω μου λένε να σωπάσω. Επτασφράγιστο μυστικό ο θάνατος. Φοβούνται να τον ακουμπήσουν. Να αναλογιστούν τη δική τους ευθύνη, να αναρωτηθούν γιατί αυτός ο άνθρωπος ζητιάνευε παρόν και μέλλον. Δε μπορεί! Θα άπλωνε ένα αόρατο χέρι, θα τους κοιτούσε ευθεία στα μάτια, θα ικέτευε για βοήθεια. Δεν είναι δυνατόν να μην πρόσεξαν εκείνη την εσωτερική μετακίνηση στην ψυχή του! Σακατιλίκι η αδιαφορία μας…
Τώρα πια συνηθίσαμε. Μετράμε αριθμούς. Λες και οι άνθρωποι είναι αριθμοί. Ένα, δύο, πέντε, εκατό, χιλιάδες.
Λαθροκοιτάζουμε ψάχνοντας να δούμε πρόσωπα. Να φανταστούμε μια ιστορία. Διαβάζουμε κάθε μέρα και ένα καινούριο περιστατικό. Ανεβαίνει ένας κόμπος στο λαιμό για λίγο κι έπειτα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Ένα πριόνι θα πριονίσει νέα πόδια, θα στραγγίξει νέα μυαλά, θα ταπεινώσει νέες ψυχές. Μια τελειωμένη ζωή θα μας αποχαιρετήσει χωρίς παρόν και μέλλον.
Συνηθίσαμε να μετράμε απώλειες. Λες και οι άνθρωποι είναι αριθμοί. Μια ιστορία κουβαλά ο καθένας. Ένα ντορβά με όνειρα, σχέδια, όμορφες στιγμές, τραγούδια, παρέες. Ήπιαμε κρασί μαζί του, παρευρεθήκαμε στο γάμο του, στη χαρά του, στη γέννηση του παιδιού του. Τον καλημερίσαμε και μας καλημέρισε αξημέρωτα λίγο πριν την αυγή. Ζηλέψαμε την πλουμιστή ζωή του, συμπαρασταθήκαμε στην απώλεια του, του πιάσαμε το χέρι, το σφίξαμε γερά, ακουμπήσαμε στον ώμο του. Δεν είναι αριθμός. Είναι ο γείτονας, ο φίλος, ο συνεργάτης, ο συμπολεμιστής μας.
Το μυαλό να το φοβάσαι. Την ψυχή να την τρέμεις. Διαθλάται το φως άτσαλα καμιά φορά πάνω τους. Δημιουργεί οφθαλμαπάτες, αδυναμίες, θραύσματα, οβίδες που καρφώνουν την καρδιά. Οι ανάγκες μας έρχονται με μια απαιτητική προστυχιά. Σε πιάνουν από το λαιμό. Σε σφίγγουν σα μέγγενη.
Πρώτη σε αυτοκτονίες η Κρήτη. Δεν ξέρω το γιατί. Σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Δεν αντέχουν την ταπείνωση οι άνθρωποι. Μια στιγμή θέλει. Μια λεπτή κλωστή μας χωρίζει από την απόγνωση. Να κοιτάμε γύρω μας. Να μιλάμε. Κι όταν φοβόμαστε να τραγουδάμε…
Πριν από λίγο καιρό μια πενηντάχρονη γυναίκα έπεσε από τα τείχη. Εκείνο τον τόπο διάλεξε. Άφησε ένα σημείωμα. Με συγκλόνισε ο λόγος της. Ενοχές γράπωσαν την ψυχή μου. Εχω κι εγώ ευθύνη. Έχουμε όλοι μας. Είμαστε μέρος αυτής της κοινωνίας. Είμαστε ομάδα.
«Με τα 600 ευρώ που έχω πάνω μου να πληρώσεις το ΤΕΒΕ. Το ενοίκιο το πλήρωσα χθες. Κόρη μου, συγνώμη, δεν άντεχα άλλο την ταλαιπωρία για ένα πιάτο φαΐ με αίμα. Να σπουδάσεις την κόρη μας και να μην την αφήσεις ποτέ μόνη. Το σπίτι στο χωριό να μείνει στην κόρη μας».
Ένα πιάτο φαϊ με αίμα. Αυτό θα κρατήσω. Κι αναρωτιέμαι ποιο τραγούδι σιγοψιθύριζε την ώρα που άνοιγε τα σπασμένα της φτερά για να πετάξει…
Ο τίτλος δανεικός από το ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη.
Ο πίνακας του εξωφύλλου είναι έργο του Simon Birch
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.