Όταν ερωτεύεσαι, νομίζεις πως ο χρόνος σταματά. Όλα γύρω σου από ασπρόμαυρα γίνονται έγχρωμα. Η βροχή γίνεται ήλιος και ο ήλιος γίνεται ένα φωτεινό χαμόγελο πάνω από το κεφάλι σου, για να σου θυμίζει ότι όλα τα σκοτεινά ανήκουν πια στο παρελθόν.
Οι άνθρωποι δίπλα σου περνούν σαν σκιές, δίχως να τους καταλαβαίνεις, στο προσκήνιο είσαι εσύ και το άλλο σου μισό μόνο. Είστε εσείς οι δύο πάνω στη σκηνή και δίνετε την δική σας θεατρική παράσταση.
Οι μέρες περνούν, τα πρωινά σάς βρίσκουν αγκαλιά ερωτευμένους. Αυτή η αίσθηση που ανοίγεις τα μάτια και η πρώτη σου εικόνα είναι το πρόσωπο του άλλου είναι που σε κάνει να θέλεις να ζήσεις για πάντα. Να ξυπνάς και να κοιμάσαι σε αυτή την κατάσταση, σε αυτή την αιώνια ουτοπία που ενώ ξέρεις πως θα τελειώσει κάποια στιγμή δεν σε νοιάζει, δεν σε απασχολεί, δεν σε αφορά, απολαμβάνεις τη στιγμή γιατί αυτή είναι που μετράει.
Και περιμένεις πως και πως μέσα στη μέρα να έρθει το βράδυ για να αγκαλιαστείς ξανά και να ξυπνήσεις ξανά αγκαλιασμένη από εκείνον το επόμενο πρωί.
Ο έρωτας είναι όμως αρκετά ύπουλος τις περισσότερες φορές. Σε καρφώνει με τα βέλη του κι ύστερα σου αφήνει μια κατάσταση άλογη την οποία πρέπει να διαχειριστείς μόνος σου. Είχε δίκιο ο Κικέρωνας όταν έλεγε ότι ο έρωτας και η λογική μοιάζουν με τον ήλιο και το φεγγάρι. Όταν ανατέλλει το ένα, δύει το άλλο.
Όταν είμαστε ερωτευμένοι μοιραζόμαστε τη χαρά και τη λύπη, μοιραζόμαστε τις συνήθειές μας και τις σκέψεις μας, τους φόβους μας και τις ανασφάλειές μας.
Μοιραζόμαστε το βάρος της τσάντας μας και μετά το βάρος και τις δυσκολίες της ζωής. Μοιραζόμαστε και τα καλά και τα κακά, εκείνα που μας στεναχωρούν αλλά και εκείνα που μας κάνουν χαρούμενους.
Μοιραζόμαστε γιατί από την φύση μας είναι αδύνατο να ζούμε εντελώς μόνοι μας. Μοιραζόμαστε τη ζωή με τους ανθρώπους που επιλέγουμε.
Μοιραζόμαστε επειδή νοιαζόμαστε και αγαπάμε.
Και όταν πια τα βέλη του έρωτα μας τρυπήσουνε θανάσιμα, καταλάθος ή επίτηδες, κανείς δεν ξέρει, τότε νιώθουμε το κενό.
Και ψάχνουμε μάταια και κατά παράδοξο τρόπο να το μοιραστούμε με εκείνον που μας το δημιούργησε,
μα εκείνος δεν υπάρχει πια.
Κι εκείνο το ουράνιο τόξο που περίμενες μετά την καταιγίδα δεν εμφανίστηκε ποτέ, και ο κόσμος έγινε ασπρόμαυρος και ο ουρανός συνέχισε να κλαίει..
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.