Μέσα στον κυκεώνα των εξελίξεων των τελευταίων χρόνων και της δραματικής επιβολής μιας πολιτικής που, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, δεν εγκρίθηκε από τον κόσμο της εργασίας και τους πολίτες, αλλά τους επιβλήθηκε ως «αναπόφευκτη, απαραίτητη, επείγουσα» (sic), μάθαμε να ζούμε με τα μέτρα λιτότητας. Περικοπές θεωρήθηκαν αναγκαίες, το ενδιαφέρον για το οικονομικό ρεπορτάζ αυξήθηκε, οι διαμαρτυρίες εντάθηκαν και η ζωή, όπως τη γνωρίζαμε έως το 2010, τουλάχιστον, ανατράπηκε σε όλα τα επίπεδα.
Αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, που συμπιέστηκε οδυνηρά στη μέγγενη των μνημονίων, αλλά και άλλες χώρες, του Νότου και του Βορρά, που θεωρήθηκαν, ως γνωστόν, σπάταλες, μη παραγωγικές, αντι-αναπτυξιακές και αγνώμονες, ως προς την «αλληλεγγύη» που τόσο ανοιχτόκαρδα προσφέρθηκε από τους ισχυρούς. Γνωστά πράγματα αυτά, λίγο πριν την κατάρρευση, όπως την είχαν στο μυαλό τους οι οικονομικές νομενκλατούρες, έκαναν το παν για να τις διασώσουν.
Σκοπός του παρόντος δεν είναι να ψέξει τις αστοχίες και να ειρωνευτεί τον τρόπο με τον οποίον τέθηκαν αυτές οι πολιτικές και η επιβολή τους στην κρίση των πολιτών, που από ένα σημείο και μετά εμφανώς «έχασαν τη μπάλα». Σημασία έχει να δει κανείς, σε περιόδους «ήρεμες», μακριά από επείγουσες ψηφοφορίες για μεσοπρόθεσμα προγράμματα και οικονομικά μέτρα και αγωνία για το μέλλον που ξημερώνει, πως διαμορφώνεται η μεγάλη εικόνα. Εκεί είναι που μπορεί κανείς ευκολότερα να καταλάβει, σε γενικές γραμμές τουλάχιστον, για ποιά «οικονομική κρίση» καλείται ο κόσμος της εργασίας να κάνει θυσίες και υπομονή, αφού αλλιώς δεν γίνεται.
Μόνο αυτή τη βδομάδα θα παρατηρήσει κανείς να αναρριχάται στη δημόσια ατζέντα το θέμα των «Paradise Papers», των φορολογικών παραδείσων που προσμετρούν στο ενεργητικό τους αμέτρητες offshore εταιριών, που κατορθώνουν, ελέω της αδηφαγίας τους για ολοένα και διογκούμενα κέρδη, να παρανομούν. Σε ένα περιβάλλον τόσο ανεκτικό προς την επιχειρηματικότητα, όπως την εννοούν οι τράπεζες, οι βιομηχανίες και οι καπιταλιστικοί γίγαντες, που μόνο κερδίζουν όλα αυτά τα χρόνια, υπάρχουν πολλοί που καταφέρνουν, γιατί μάλλον περί κατορθώματος πρόκειται, να παραβαίνουν τους κανονισμούς και να απαιτούν αισχρά και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.
Περισσότεροι από 380 ερευνητές-δημοσιογράφοι, με τη «σφραγίδα» 96 ΜΜΕ, μερικά εκ των οποίων είναι από τα διασημότερα στον κόσμο, όπως το BBC και οι New York Times, συνεργάστηκαν κι έφεραν στο «φως» στοιχεία για το 1/5 των πιο «πολυσύχναστων» υπεράκτιων οικονομικών κέντρων μυστικότητας του πλανήτη. Πολιτικοί, πολυεθνικές, πλούσιοι και διάσημοι κατέφευγαν στην αγκαλιά τους, ώστε να αποκρύψουν έσοδα, να γλιτώσουν φόρους και να κάνουν τις θάλασσες από χρήματα, στα οποία κολυμπάνε, ωκεανούς.
Παράλληλα, σήμερα, στην «Εφημερίδα των Συντακτών», αποκαλύπτεται λάθος του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, σχετικά με τους τόκους που καλείται να πληρώσει η Ελλάδα από το 2020 μέχρι το 2026. Αστοχίες πολλών δισεκατομμυρίων, αντίστοιχες με αυτές που έγιναν γνωστές πριν λίγα χρόνια, όταν μάθαμε πως το ΔΝΤ είχε χρησιμοποιήσει λάθος συντελεστή για να υπολογίσει την έκταση των μέτρων που πρότεινε για την ελληνική περίπτωση.
Κι όμως, εμμονικά, ακούμε όλο και περισσότερους γύρω μας να ισχυρίζονται πως τα μνημόνια ήταν αναγκαία για να ισορροπήσει η κατάσταση σε μια χώρα που δεν ήξερε τι έκανε και που πήγαινε. Όχι τιμωρία των πολιτικών που αποδεδειγμένα ήταν διεφθαρμένοι, όχι διόρθωση αστοχιών και κατάδειξη των ενόχων, που κυβέρνησαν ή νομοθέτησαν προς το δικό τους όφελος, όχι απόρριψη μιας ολόκληρης εποχής και γενιάς πελατειακού χαρακτήρα. Ακούσαμε πως η ανεργία στη χώρα έπρεπε να φτάσει στο 30%, πως έπρεπε να βγουν σπίτια στον πλειστηριασμό, πως έπρεπε να ξεπουληθούν τα πάντα, πως ήταν απαραίτητο να κατέβουν οι μισθοί σε επίπεδα χαρτζιλικιού. Αυτό γιατί έλειπαν χρήματα κι έπρεπε να τα πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν.
Μόνο που την ίδια ώρα αποδεδειγμένα υπάρχουν Νήσοι του Μαν, του Κέιμαν και μέρη που αποτελούν αυτοτελείς επιχειρήσεις ξεπλύματος, υπό τη διοίκηση κρατών και τον έλεγχο κυβερνήσεων. Με ελληνικό ενδιαφέρον και μη, οι ισχυροί του κόσμου, που ελέγχουν τις αποφάσεις και τις πολιτικές εξελίξεις, έχουν τον τρόπο να κερδίζουν, σε μια εποχή που οι πλούσιοι γίνονται διαρκώς πλουσιότεροι κι αντίστοιχα οι φτωχοί φτωχότεροι. Και τα μνημόνια πάντα απαραίτητα.
Αν κανείς σταθεί ένα μέτρο πίσω και κοιτάξει τη μεγάλη εικόνα λοιπόν, θα δει ότι κάτι δεν «κολλάει».
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.