Του Στρατή Μπουρνάζου
Ο θάνατος του Κώστα Εφήμερου έχει κάτι το συγκλονιστικό. Όχι μόνο γιατί ήταν σαράντα δύο χρονών, όχι μόνο γιατί ζούσε μια ζωή ευτυχισμένη με τα δυο του παιδιά και τη Γρανέτα («Ήμασταν πιο ευτυχισμένοι και πιο ερωτευμένοι από ποτέ», έγραψε η ίδια, αναγγέλλοντας το τρομερό νέο), όχι μόνο επειδή θα στερηθούμε το δαιμόνιό του και την παρέα του. Αλλά και για έναν ακόμα λόγο.
Δημιουργώντας το Press Project, ο Εφήμερος πραγμάτωσε αυτό που λέμε ανεξάρτητη ερευνητική δημοσιογραφία, με μαζική απεύθυνση. Με το τίποτα, με ελάχιστα χρήματα, χάρη στο δαιμόνιο (ξαναλέω τη λέξη), την ευφυΐα, τη βούληση και την υπερβολή του, κατάφερε πράγματα που δεν τα κατάφεραν μέσα πολύ πιο επαγγελματικά, και με ασυναγώνιστους πόρους. Και πιστεύω ότι όλα τα επιτεύγματα, οι κατακτήσεις, αλλά και τα προβλήματα, οι εντάσεις, οι κακοδαιμονίες, οι αντιφάσεις του Press Project απεικονίζουν, πρωτίστως, τις απεριόριστες δυνατότητες και τα αξεπέραστα προβλήματα της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας στην Ελλάδα του 2017.
Και ως τον μεγαλύτερο έπαινο θεωρώ ότι ο Εφήμερος τα έβαζε πολλές φορές με ανεμόμυλους, κυνήγαγε τα άπιαστα – από τις διαδικτυακές εκπομπές, τις διεθνείς συνεργασίες, την αγγλόγλωσση έκδοση, μέχρι τη συνεχή ροή σε μεγάλα γεγονότα, τη διαρκή ενημέρωση, τις πρωτότυπες έρευνετις ς, εκδόσεις, τους 1100… Και κυνηγώντας το ακατόρθωτο, κατέβαλε μεγάλο προσωπικό κόστος, τσακώθηκε, κακοκαρδίστηκε με πολλούς. Η “τρέλα” του αυτή τον οδηγούσε στα ουράνια και στα τάρταρα, μαζί. Πολλοί, οι περισσότεροι από εμάς, πιο “μετρημένοι”, πιο ρεαλιστές αλλά και πιο δειλοί δεν επιδιώκαμε ούτε το ένα δέκατο από όσα κυνηγούσε ο Εφήμερος. Και τώρα ακριβώς συνειδητοποιώ ότι ακριβώς επειδή κυνηγούσε τα ακατόρθωτα, κατάφερε να κάνει πολλά.
Ο θάνατος του Κώστα δεν είναι, δυστυχώς, άσχετος με τον καθημερινό τεράστιο και άνισο αγώνα να δαμάσει τα θηρία – γιατί αυτό σημαίνει να προσπαθείς να κάνεις ανεξάρτητη ενημέρωση, με μαζική απεύθυνση, σήμερα. Και ο θάνατός του, τη στιγμή ακριβώς που ανατέλλει η αδηφάγα αυτοκρατορία Μαρινάκη στον Τύπο, έχει κάτι συμβολικά και απελπιστικά τραγικό.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.