Τους ανθρώπους τους καταλαβαίνω καλύτερα από τα γραπτά τους. Σα μανιακή μάζευα πάντα σημειώματα και γράμματα. «Σ’ αγαπώ να προσέχεις», «Υπομονή. Ζωή είναι και θα περάσει», «Ήρθα αλλά έλειπες. Θα ξανάρθω», «Συγνώμη που δεν κατάλαβα», «Θέλεις το βράδυ να πιούμε;», «Χρόνια πολλά γλυκιά μου», «Έρχεται ο Μάλαμας. Θα πάμε;», «Αγάπη, θα μαγειρέψω το μεσημέρι», «Σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις», «Η Μαριλένα μέθυσε χθες κι έμεινε στο σπίτι μου. Μην ανησυχείς», «Εμείς θα αγαπιόμαστε μέχρι το τέλος», «Για πάντα ονειροπόλοι. Για πάντα φίλοι».
Καμιά φορά σκέφτομαι πως δε θα έπρεπε να μιλάμε. Μόνο να ανταλλάζουμε σημειώματα, ραβασάκια, με αγάπη, με θυμό, με αγανάκτηση, με προσδοκίες, με αυταπάτες. Δε μου αρέσει να μιλώ. Αγαπώ να γράφω. Όταν μιλώ φαίνομαι άδικη. Είναι σα να μηδενίζω το κοντέρ κι αντί να αρχίζω να πατάω γκάζι σιγά – σιγά, πατάω φρένο. Ποιος το ανακάλυψε κι αυτό; Αναπηρία να πατάς πάντα φρένο. Πάτα το γκάζι, μωρέ, και όπου πάει!
Γι’ σου λέω να μη μιλάμε. Μόνο να γράφουμε. Kαι να ‘χει πάντα υστερόγραφα αφού πάντα θα ξεχνάς κάτι σημαντικό να αναφέρεις. Χωρίς παράπονα και γκρίνιες. Μη μείνουμε στην αιώνια σιωπή κλαίγοντας με αναφιλητά και θρήνους. Οι άνθρωποι αγαπιούνται όμορφα στα κείμενα. Πραγματικά αγαπιούνται. Στοιχίζουν τις λέξεις και στολίζουν λευκά τετράδια. Όμορφες που είναι οι λέξεις! Όλη η ζωή μας λέξεις. Άλλοτε ξεφτισμένες κι άλλοτε λαμπερές, καινούριες!
Άλλοι μετρούν το χρόνο σε εποχές κι εγώ σε σημειώματα και σε μηνύματα. Το λες και παράνοια. Αυτά είναι τα σημάδια μου απάνω στους ανθρώπους. Αυτά είναι και τα δικά μου πάνω σε εκείνους. Να τους διαβάζω και να με διαβάζουν. Γυμνές αλήθειες. Ακίνδυνες και αποτελεσματικές. Να ανάβεις τσιγάρο και να διαβάζεις. Να αντέχουν τα μάτια σου το φως των λέξεων. Να έρχεται η εικόνα του άλλου την ώρα που πασχίζει να βρει λέξεις και φράσεις. Και στον αέρα να μυρίζει πάλι άλλη μια νέα υπόσχεση αθανασίας!
Να μου γράφεις. Να αφήνεις σημειώματα στον τοίχο μου, ραβασάκια στην πόρτα μου. Δεν έχω άλλες αλήθειες. Πίσω από αυτές τις λέξεις κρύβομαι. Δεν έχω άλλο. Τα υπόλοιπα ασήμαντα, γκρίζα, μοναχικά. Έτσι θα αποπλανήσεις τη σκέψη μου, έτσι θα αποπλανήσω τη δική σου. Και τώρα που μεγαλώνουν οι μέρες είναι οι υπερβάσεις μου.
Θα σου γράφω. Γι’ αυτό έγινα γραφιάς. Για να ζήσω. Δεν έχω άλλο. Δε μπορώ αλλιώς. Η φαντασία μου πάντα με στρίμωχνε σε ένα σκοτεινό ντουλάπι όταν αντίκρυζα την πραγματικότητα. Από παιδί μόνο να γράφω ήθελα. Να γράφω στους άλλους. Να ‘χουν μια αλήθεια μου για να με μάθουν. Να ανοίξω ένα παραθυράκι για γνωριμίες…
Κοιτάζω το κουτί με τα σημειώματα. Όλη μου η ζωή λέξεις. Λεκέδες σε λευκά χαρτιά. Υποσχέσεις για το άπειρο. «θα σ’ αγαπώ ως το τέλος»! Το κράτησα αυτό. Ως το τέλος! Οι χρησμοί μου όλοι εδώ μέσα. Σ’ αυτό το τέλος των ανθρώπινων σχέσεων. Σ’ αυτό το «πάντα» που έμεινε απύθμενη αλήθεια.
«Αν μου χαϊδέψεις το φόβο δε θα σε δαγκώσω»! Είχα χρόνια να το διαβάσω….
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.