Όταν η ποίηση μετατρέπεται σε μελωδία και η μελωδία σε συναισθήματα τότε αναμφίβολα κάπου εκεί θα εμπλέκεται και ο Παύλος Παυλίδης. Αυτός ο τόσο ιδιαίτερος καλλιτέχνης με τη χαρακτηριστική χροιά που κοσμεί την ελληνική ροκ σκηνή πάνω από 20 χρόνια,πρώτα με το συγκρότημα του τα “Ξύλινα Σπαθιά” και έπειτα με τη συνοδεία των Β-Μοvies.
Στα χρόνια της σόλο του πορείας φέρει την ταμπέλα του μελαγχολικού και καταθλιπτικού,χαρακτηρισμός που σίγουρα τον αδικεί γιατί είναι πολλά παραπάνω .Η μελαγχολία που υπάρχει στα κομμάτια του είναι διαφορετική από τις υπόλοιπες,δεν σε καταθλίβει αλλά σε ταξιδεύει,σε γεμίζει με συναισθήματα,αναμνήσεις και οι μελωδίες του έχουν την μαγική αυτή ιδιότητα να σε μεταφέρουν εκτός τόπου και χρόνου,εκεί που το μόνο που έχει σημασία είναι η μουσική.
Τα συναισθήματα αυτά εντείνονται ακόμα παραπάνω όταν ο Παύλος Παυλίδης βρίσκεται σε μία σκηνή και από κάτω τυχαίνει να είσαι και εσύ,ανάμεσα σε εκατοντάδες κόσμο. Χθες το βράδυ λοιπόν στην σκηνή αντίκρισα ένα πολύ δυναμικό και συνάμα μελαγχολικό Παυλίδη .Οι εναλλαγές στα συναισθήματα ήταν τόσο γρήγορες και έντονες όπως οι εναλλαγές των κομματιών του. Από τα τάρταρα του “Βροχοποιού” μέχρι το χορό στο “ο,τι θες εσύ”, όλα φάνταζαν υπέροχα.
Υπήρχαν φορές που απλά έκλεινα τα μάτια μου και ταξίδευα,εξάλλου αυτή είναι η ουσία της μουσικής,όταν ο ήχος είναι τόσο έντονος που η εικόνα περισσεύει και έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Εξάλλου οι πιο δυνατές εικόνες είναι αυτές που δημιουργεί το μυαλό συνειρμικά όταν “ταξίδευει ” με κομμάτια όπως το “Στοιχειωμένο Σπίτι” ή τη “Λευκή Καταιγίδα” Όπως αναφέρει και ο ίδιος εξάλλου : “Η μουσική είναι διαφυγή. Είναι σαν μια αταξία, σαν ένα όχημα με το οποίο δραπετεύεις. Σοφό είναι να καταλήξει να είναι ένα όχημα το οποίο σου επιτρέπει και να επιστρέφεις. Να σε φέρνει πίσω στον εαυτό σου.”
Αρκετές φορές έπιανα τον εαυτό μου να νιώθει ένα δέος,γιατί λίγα μέτρα μπροστά μου στεκόταν ένα μεγάλο κομμάτι της ροκ μουσικής. Κομμάτι που σίγουρα ποτέ δεν θα γνωρίσω στο όλο του ,γιατί τα Ξύλινα Σπαθιά έχουν διαλυθεί.
Μπορεί μουσικά να έχει ωριμάσει στη “μετά Ξύλινα Σπαθιά εποχή”, άλλα στην σκηνή παραμένει ένα έφηβος ροκάς,που χόρευε και επικοινωνούσε με τον κόσμο με πολύ άμεσο και ιδιαίτερο τρόπο. Το κοινό ήταν πραγματικά πολύ θερμό και το χαμόγελο του Παυλίδη ήταν φανερό καθ όλη τη διάρκεια της συναυλίας του αφού ευχαριστούσε ξανά ξανά τον κόσμο για τη συμπεριφορά του. Σε κάτι τέτοιες μικρές λεπτομέρειες φαίνεται και η αγάπη ενός καλλιτέχνη για τη μουσική,όταν μετά από τόσα χρόνια ένα θερμό κοινό τον ενθουσιάζει ακόμη. Χαρακτηριστικό είναι ότι καληνύχτισε και ξανα-εμφανίστηκε στην σκηνή 3 φορές αφού ο κόσμος δεν έλεγε να το κουνήσει από το Gagarin!Η ωριμότητα αυτή του Παυλίδη οφείλεται και στην μπάντα που τον πλαισιώνει τα τελευταία 9 χρόνια,τους B-Movies,που πλέον έχουν γίνει ένα με τον καλλιτέχνη και τον συνοδεύουν σε κάθε του εμφάνιση.
Οι λέξεις πολλές φορές ωχριούν μπροστά στη δυναμική των συναισθημάτων και κάπως έτσι νιώθω και εγώ περιγράφοντας τη χθεσινή συναυλία. Ένας καλλιτέχνης μοναδικός με μελωδίες και στίχους που μοιάζουν να προέρχονται από άλλο κόσμο. Έτσι λοιπόν σκιαγραφείται ο Παύλος Παυλίδης μέσα από τα δικά μου μάτια.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.