Αν δεν τον ξέρετε ήρθε η ώρα να τον μάθετε. Αν τον ξέρετε αλλά δεν σας αρέσει ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξετε άποψη. Όχι λόγω του συγκεκριμένου κειμένου, αλλά γιατί ο Ερρίκος Λίτσης είναι ένας από εμάς.
Να πω την μαύρη μου αλήθεια δεν έχω δει όλες του τις ταινίες. Για να ακριβολογήσω δεν έχω παρακολουθήσει ούτε τις μισές από τις ταινίες στις οποίες έχει πάρει μέρος. Ακόμα και έτσι όμως έχω την βεβαιότητα πως όταν τις δω μόνο καλά λόγια θα έχω να πω για την ερμηνεία και το υποκριτικό ταλέντο του Ερρίκου Λίτση.
Τον πρωτογνώρισα ως «Τάκη» στο «Η Ψυχή στο στόμα». Στο δράμα που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Οικονομίδης κανείς δεν θα μπορούσε να παίξει πιο γλαφυρά τον ρόλο του υπερχρεωμένου, μίζερου και χτυπημένου από την μοίρα, Τάκη.
Λυπάμαι όποιον στέκεται στην ακραία βωμολοχία της ταινίας και δεν πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Όποιος ακυρώνει το έργο του Οικονομίδη επειδή ακούγονται 5-10 χριστοπαναγίες που του χαλάνε την αισθητική, ας περάσει μία βόλτα από γειτονιές με μικροαστικές οικογένειες όπου τα προβλήματα δεν μοιάζουν με όσα έχουμε γνωρίσει ή ακούσει οι περισσότεροι από εμάς.
Στο «Σπιρτόκουτο» ο Ερρίκος Λίτσης υποδύεται τον πατέρα μίας υστερικής οικογένειας όπου ο εκνευρισμός, οι φωνές, οι απειλές και γενικότερα οι ακραίες συμπεριφορές έχουν χτυπήσει κόκκινο. Μία από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της ταινίας είναι όταν ο Γιώργος (Κώστας Ξυκομηνός, κουμπάρος του Ερρίκου Λίτση) σέρνει τον Δημήτρη (Ερρίκος Λίτσης) στο μπάνιο, με τον Λίτση να δίνει άλλο ένα ρεσιτάλ τραγουδώντας ένα παλιό παραδοσιακό ηπειρώτικο τραγούδι.
Στις «Ώρες κοινής ησυχίας», την πιο πρόσφατη από τις ταινίες στις οποίες έχει πρωταγωνιστήσει ο Λίτσης και έχω παρακολουθήσει, υποδύεται έναν ταξιτζή, τον οποίο η γυναίκα του έχει παρατήσει. Ο Αντρέας βρίζει, φωνάζει, κλαίει, παρακαλάει και αναστατώνει την γειτονιά με τα ηχεία του αυτοκινήτου του να παίζουν στο τέρμα Γονίδη. Κλασικός Νεοέλληνας.
Αυτός είναι ο Ερρίκος Λίτσης και οι ρόλοι τους οποίους έχει υποδυθεί. Ρόλοι και άνθρωποι που όλοι έχουμε γνωρίσει, έχουμε αγαπήσει, ή έχουμε σιχαθεί. Από τον υστερικό και άξεστο πατέρα, στον ήρεμο και ήσυχο ανθρωπάκο που όταν τον φτάσεις στα όρια του είναι ικανός για τα πάντα έως και τον κλασικό Νεοέλληνα που δεν έχει κανένα ενδοιασμό στο να ξεσηκώσει μία ολόκληρη γειτονιά για να πάρει αυτό που θέλει.
Βλέποντας κανείς τον Λίτση βλέπει έναν άνθρωπο που νιώθει πως έχει ξαναδεί. Κι αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο ταλέντο του. Σε κάθε σκηνή στην οποία πρωταγωνιστεί παύει να είναι ο Ερρίκος Λίτσης και γίνεται ο Τάκης, ο Δημήτρης και ο Αντρέας. Ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως κάποτε σε μία συνέντευξη που είχε παραχωρήσει είχε δηλώσει «Μ’ αρέσει να αλλάζω τη μούρη μου. Δεν καταλαβαίνω πώς ένας ηθοποιός μπορεί να παίξει το χρηματιστή και τον νταβατζή χωρίς να αλλάξει τη μούρη του. Στα ρεπό μου παίζω τον Ερρίκο». Γι’ αυτό κι ο Ερρίκος Λίτσης είναι ένας από εμάς.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.