Δεν υπάρχει κάτι πιο «άχαρο» από το να γράφεις για κάποιον που σήμαινε και σημαίνει τόσα πολλά και τόσα διαφορετικά πράγματα για τόσο πολύ και τόσο διαφορετικό κόσμο.
Δεν προχωράει ο κέρσορας ρε γαμώτο. Όλα φαίνονται τετριμμένα και κλισέ, δήθεν και υπερβολικά μελό. «Αντίο Θάνο», «αντίο ήρωα με τα μαύρα», «ποιητή των συναισθημάτων μας», «αντίο Κρίνο», «έγινε η απώλεια συνήθειά μας», «μέρα αργίας», «αυτό το τραγούδι είναι για σένα», «κλισέ», «κλισέ», «κλισέ».
Ό,τι ήταν να ειπωθεί για τον Θάνο Ανεστόπουλο ειπώθηκε στα προφίλ και τα social media, στα ραδιόφωνα και στις ειδήσεις, στα δεκάδες άρθρα που γράφτηκαν σε πρώτο ενικό από ανθρώπους που δεν τον ήξεραν κάποιοι ίσως δεν τον είχαν ακούσει και ποτέ….
Δεν θα μιλήσω για τον Θάνο Ανεστόπουλο στον πρώτο ενικό, ούτε για την πορεία του ή την μουσική και ποιητική του ιδιοφυΐα. Δεν είμαι «ειδικός».
Για το μόνο που μπορώ να μιλήσω -άφοβα- είναι για εκείνα τα μελαγχολικά βράδια -εφηβικά και μετεφηβικά -που με τριγύριζε η απελπισία και την έβγαζα με Διάφανα Κρίνα στο repeat, ως ότου οι φίλοι μου απελπιστούν και αρχίσουν να με βρίζουν «γιατί ακούω αυτή την κατάθλιψη για 100η φορά».
Για τα αγαπημένα μου τραγούδια των Κρίνων μέσα από τα οποία μοιραστήκαμε τα πιο βαθιά συναισθήματα μας, τους πιο βαθείς πόνους και πόθους μας, τις πιο σκοτεινές και λαμπερές μας σκέψεις και κάπου εκεί ήταν σαν να τους ξέρεις και να σε ξέρουν, κρυφά.
Για εκείνα τα λόγια του Ανεστόπουλου που πετούσε στις συναυλίες του, για εκείνα που έγραφε μαζί με τον Παντελή Ροδόστογλου και έλεγε σε συνεντεύξεις του.
Για την αγάπη:
«Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την κόλαση και εγώ έχω φτάσει εκεί και την προσμένω»
Για την αλληλεγγύη:
«Να δράσουμε αλλιώς […] συλλογικά και κοινοβιακά να αναπτύξουμε τους δικούς μας χώρους δράσης, που θα καθορίζονται πρωτίστως από την αληθινή αλληλεγγύη…»
Για τον Θεό:
«Ο Θεός αυτοκτόνησε χθες…»
Μείναμε μόνοι σ ‘αυτήν την πόλη,
σ ‘αυτήν την πόλη που δεν νυχτώνει.
Μείναμε μόνοι σ ‘αυτήν την πόλη.
Σβήσαν τα οράματα γίναν καπνός,
χθες αυτοκτόνησε και ο θεός.
(Διάφανα Κρίνα)
Για τη μουσική:
«Τα τραγούδια μας από την αρχή της διαδρομής ήταν διάφανα και διάφανα παραμένουν μέσα στην διαδρομή τόσο χρόνων»
Έλεγα «πάμε να βάλουμε μουσική στα ποιήματα». Θυμάμαι στις πρόβες ότι αντί να κουρδίζουμε τα όργανα, καθόμασταν πολλές ώρες γύρω από ένα τραπέζι και αναλύαμε τον κάθε στίχο. Και μετά ξεκινούσαμε να παίζουμε, έτσι, για λίγο. Η δική μου μεγάλη δυνατότητα ήταν να βρίσκω μελωδίες. Ξέρεις, πρώτα τις τραγουδάς και μετά τις μεταφράζεις με μια κιθάρα ή ένα πιάνο και εξελίσσεται η σύνθεση από τα μέλη της μπάντας. Αλλά όπως σου είπα, ήταν απλά το μέσο. Γι’ αυτό και στα πρώτα άλμπουμ, τα κομμάτια των Κρίνων είναι πολύ απλά, με τέσσερα-πέντε ακόρντα, με μια πανκ αισθητική ακόμη και οι μπαλάντες.
Για τον άνθρωπο:
«Όλοι φοβούνται να κάτσουν πρώτα και κύρια λίγο με τον εαυτό τους»
Να δω πως μπορώ να σε αγαπήσω πραγματικά όταν λέει ότι «σ’ αγαπώ». Να δω πως μπορώ να νιώσω ένα τραγούδι ότι έχει αλήθεια, όταν λέω ότι είναι αληθινό. Πως μπορώ να δημιουργώ με ειλικρίνεια κάτι, όταν λέω ότι είμαι δημιουργός.
Για τον θάνατο:
«Εμάς ίσως δεν θα μας θυμάται κανείς, τα τραγούδια μας όμως ναι»
Άραγε θα θυμάται κάποιος τ’ όνομά μας
Της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια
Τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας
άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρα μας!
(Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου, Διάφανα Κρίνα)
Για τη μοναξιά:
Κι ακούγανε φωνές που τους καλούσανε
και λέγανε τα μαύρα παραμύθια,
τις ρίζες που τους κόψαν και πονούσανε
τη μοναξιά η μόνη τους αλήθεια.
Για την εποχή που ζούμε:
«Η εποχή που ζούμε μας επιβάλλει να μην μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων»
Για τις σχέσεις:
«Οι σχέσεις δεν είναι δύσκολες, η αγάπη είναι δύσκολη να δίνεις και να παίρνεις. Ζούμε στην εποχή της «ξεπέτας»
Για τη ζωή:
«Ζούμε όσο θέλουμε να ζήσουμε»
Ζήστε την κάθε σας μέρα με αλήθεια, έρωτα, αγώνα και δημιουργία. Ζήστε την κάθε ημέρα σας σαν να ήταν η τελευταία σας. Γιατί συχνά στην καθημερινότητα μας μεγεθύνουμε μικρά προβλήματα παραμερίζοντας και ξεχνώντας τι σπουδαίο και μεγάλο δώρο είναι η ζωή που μας δόθηκε.
Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει;
Πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει;
Σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε.
Άλλωστε, δεν υπάρχει καλύτερος επίλογος από τα λόγια που ο ίδιος έγραψε και είπε κατά καιρούς
«Γεννήθηκα στην Αλεξανδρούπολη, ήμουν το μεγαλύτερο από τρία παιδιά. Η μητέρα μου, μετά το οχτατάξιο είχε σκοπό να σπουδάσει, αλλά τελικά ακολούθησε τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου, άνθρωπος του μόχθου, εργάτης, ανήκε στον χώρο της αριστεράς κι αυτός και όλη η οικογένειά του. Μέχρι τα 13-14 δεν τον θυμάμαι στο σπίτι. Έτρεχε απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ σε τρεις δουλειές για να μην νιώσουμε ότι έχουμε πρόβλημα. Μεγάλωσα στη ‘Νέα Ζωή’, μια περιοχή στο Περιστέρι. Τα τοπωνύμια με τη λέξη ‘νέα’ μπροστά δείχνουν την προσπάθεια ανθρώπων που ξεκινούν κάτι καινούριο. Όσο μεγάλωνα ένιωθα συνέχεια ότι κάτι καινούριο θα ξεπεταχτεί, κάτι καινούριο θα γεννηθεί. Η μουσική ήταν στην καθημερινότητά μου, τα πάντα ήταν ανοιχτά. Πρόλαβα να ζήσω την κοινότητα των ‘μικρών τσακαλιών’, τα αγόρια να κυνηγάνε τα κορίτσια στα χωράφια. Γίναμε μάρτυρες του δημοτικού με τα θρανία τρία-τρία, μια σόμπα τον χειμώνα να μας ζεσταίνει και έναν δάσκαλο ο οποίος να είναι φιλότιμος – όχι κουρασμένος όπως οι σημερινοί εκπαιδευτικοί. Η δική μου γενιά είχε αυτό που δεν έχουν τα σημερινά παιδιά, τις εναλλακτικές. Σκύβαμε και πιάναμε το χώμα, αναπνέαμε, τα καλοκαίρια ήμασταν έξω από το πρωί μέχρι το βράδυ, έψαχνε η μάνα μας να μας βρει. Ήταν μια αγνή εποχή. Βέβαια είχε και μεγάλη υποκρισία, γιατί από τους γονείς μέχρι και τα μικρά παιδιά, όλοι, προσπαθούσαν να κρύψουν το πρόβλημα, να μην καταλάβει κανείς μια άθλια κατάσταση φτώχειας».
«Πέρασα στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς, σημερινό Οικονομικό Παν/μιο. Τότε είχα το νου μου στις μουσικές, το μυαλό μου ήταν όλο σε μια κιθάρα, αλλά με αποθάρρυνε πάρα πολύ το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος πανεπιστημιακός χώρος ήταν τόσο ανταγωνιστικός. Όλοι οι φοιτητές προσπαθούσαν να κερδίσουν μια θέση στην κρεατομηχανή του μέλλοντος για να γίνουν σκληροί τεχνοκράτες. Πήγα να πάθω κατάθλιψη, δεν το σήκωνε ο οργανισμός μου. Δεν είχα καταλάβει πόσο με είχε πάρει κι εμένα η μπάλα, όπως και αμέτρητους ακόμα ανθρώπους, ως προς το τι θέλω εγώ και τι θέλουν οι άλλοι από μένα. Μια μέρα ήμουν στο αμφιθέατρο, χρωστούσα τέσσερα μαθήματα για το πτυχίο. Από αντίδραση, σηκώθηκα κι έφυγα. Ήταν ένας λέκτορας εκεί κοντά που με ήξερε, με είδε να φεύγω, μου λέει ‘πού πας;’, του λέω ‘σε χαιρετώ, φεύγω, δεν μπορώ άλλο πια’. Δεν συμβουλεύω κανένα να κάνει κάτι αντίστοιχο, αυτό ήταν δική μου ανάγκη εκείνη τη στιγμή. Δεν το μετάνιωσα, μετάνιωσα που δεν σπούδασα κάτι που να μην με θλίβει.
Εμένα μου άρεσαν πάρα πολύ τα μικρά παιδιά, θα ήθελα να κάνω κάτι στη διδασκαλική, αυτό θα με βοηθούσε να βγαίνω πιο εύκολα από τον εαυτό μου. Τελικά, στον χώρο της μουσικής που κατέληξα, είχα τη δυνατότητα να αγαπήσω αυτό το οποίο φοβήθηκα τότε. Τα δύο τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να μελετάω τους μινιμαλιστές, τον Βιμ Μέρτενς, τον Μάικλ Νάιμαν, που η μουσική τους είναι μαθηματική εξίσωση κι έτσι κατανοώ τη γοητεία των μαθηματικών. Την έλλειψη που έχω στη θεωρία μουσικής θέλω να την κάνω αποθήκη γνώσεων, μάθηση και εξέλιξη. Ο Στάθης Ιωάννου, που συνεργαστήκαμε στο δίσκο, είναι και δάσκαλος. Με έμαθε πώς να χρησιμοποιώ δρόμους που μου ήταν άγνωστοι, στο μπλουζ παραδείγματος χάριν. Αποκτώ έτσι μια όχι στενά ακαδημαϊκή γνώση αλλά μια ευκαιρία να λύσω τους κόμπους, ανοίγεται ένας μουσικός ορίζοντας πολύ πιο μεγάλος μπροστά μου. Σε αυτή την προσπάθεια των τελευταίων χρόνων με ενδιαφέρει πάρα πολύ και αυτό, δηλαδή να αξιοποιήσω το άτομό μου και μουσικά. Γιατί είναι ωραίο να έχεις βγάλει πέντε-έξι δίσκους, εκατό τραγούδια, σε 15-20 χρόνια και όλο αυτό να στηρίζεται στο φιλότιμο και το ταλέντο, αλλά είναι διαφορετικό να έχεις ένα υπόβαθρο γνώσεων, να μπορείς να λύνεις πιο εύκολα τα σταυρόλεξά σου». (Απόσπασμα από συνέντευξή του στο Press project)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.