Ο Φύλακας του Φωτός: Κεφάλαιο δέκατο ένατο

Του Λευτέρη Μπάιλα

Πέτρος κλώτσησε πίσω του την πόρτα και έκλεισε με πάταγο. Χωρίς να χάνει χρόνο ανέβηκε της σκάλες και μπήκε στο δωμάτιο συντήρησης. Ο σκύλος πετάχτηκε πάνω τρομαγμένος από τον απότομο τρόπο που μπήκε μέσα το αφεντικό του και πήγε γρήγορα να κουρνιάσει στην απέναντι πλευρά του δωματίου. Ο Πέτρος, απόθεσε προσεκτικά την κοπέλα πάνω στο κρεβάτι. Έτρεξε κάτω στα δωμάτια και σε λίγο ανέβηκε και πάλι κρατώντας τρεις κουβέρτες και μια πετσέτα. Έβγαλε το βρεγμένο φόρεμα της κοπέλας και για λίγο σάστισε με την ομορφιά του γυμνού της σώματος. Ένα καλλίγραμμο λεπτό σώμα με κατάλευκο καθαρό δέρμα. Τα στήθη της, ήταν μικρά όσο μισή παλάμη και στις κορυφές τους δέσποζαν δύο καφετιές εξαίσιες θηλές. Τα δάκτυλα τόσο στα χέρια όσο και στα πόδια ήταν πανέμορφα λεπτά και καλοσχηματισμένα, ενώ ανάμεσα στα δύο πόδια της πρόβαλλε ένα πυκνό κατάξανθο εφηβαίο.

Ο Πέτρος είχε καιρό να δει γυναίκα έτσι και ντράπηκε στη σκέψη ότι τέτοια ώρα το μυαλό του σκεφτόταν τέτοια πράγματα. Μα πιο πολύ ντράπηκε όταν σκέφτηκε ότι έπρεπε να την σκουπίσει από το νερό και ότι θα άγγιζε αυτό το θαύμα της φύσης. Ήταν όμως κάτι που έπρεπε να κάνει και μάλιστα γρήγορα πριν η κοπέλα κατέρρεε από υποθερμικό σοκ. Έτσι πήρε την πετσέτα και άρχισε να σκουπίζει το γυμνό δέρμα προσέχοντας να το ακουμπάει όσο λιγότερο μπορούσε. Κάθε φορά που τύχαινε να αγγίξει με τα δάχτυλα του το σώμα της κοπέλας, το κορμί του ανατρίχιαζε σύγκορμο και ένιωθε το μυαλό του να μουδιάζει.

Αφού τελείωσε με το σκούπισμα, έβαλε την κοπέλα κάτω από τα σκεπάσματα και πρόσθεσε από πάνω τις κουβέρτες που είχε φέρει. Τέλος φρόντισε να τυλίξει καλά τα σκεπάσματα γύρω της έτσι ώστε να σιγουρευτεί ότι καμία δίοδος δεν υπήρχε, ώστε ο αέρας να μπορεί διεισδύσει μέσα στο κουκούλι που είχε φτιάξει.

Για λίγο έμεινε άπραγος. Σοκαρισμένος δεν μπορούσε να σκεφτεί τι άλλο έπρεπε να κάνει.

“Πέτρο σύνελθε.”

Μάλωσε τον εαυτό του.

“Η ζωή μιας κοπέλας κρέμεται απo ‘σένα κι εσύ σαστίζεις σαν μικρό παιδί. Σύνελθε και κουνήσου.”

Αμέσως τινάχτηκε πάνω. Θυμήθηκε ότι είχε δει μια θερμοφόρα μέσα σε ένα από τα δωμάτια. Σε λίγα λεπτά βρισκόταν στην κουζίνα και ζέσταινε νερό. Αφού γέμισε την θερμοφόρα, έκανε να φύγει. Το μάτι του έπεσε πάνω σε ένα μαγκάλι. Κρέμασε την θερμοφόρα στο χέρι του και μάζεψε το μαγκάλι. Η πρώτη του δουλειά μόλις ανέβηκε στο δωμάτιο ήταν να βάλει την θερμοφόρα ανάμεσα στις κουβέρτες που σκέπαζαν την κοπέλα. Στην συνέχεια κουβάλησε από το κουζινάκι ένα τσουβάλι κάρβουνα και άναψε το μαγκάλι.

Ελπίζοντας ότι είχε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια, έκατσε στην πολυθρόνα και βάλθηκε να κοιτάζει την κοπέλα. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της έδιναν την αίσθηση ότι μόλις είχε αφήσει την εφηβεία και μπήκε στην ενηλικίωση. Τα χείλη της ήταν λεπτά και το πρόσωπό της στρογγυλό. Η μικρή της μύτη ορθωνόταν λίγο πάνω από τα χείλη με την κορφή της να κοιτάζει λίγο προς τα πάνω, στο κέντρο των ξανθών, λεπτών φρυδιών της. Ο Πέτρος ένιωσε ένα βάρος στο στήθος καθώς παρατηρούσε την κοπέλα. Γρήγορα βγήκε από τον λήθαργο συνειδητοποιώντας ότι η θερμοκρασία έπεφτε.

Το μαγκάλι είχε αρχίσει να αργοσβήνει. Το ανατροφοδότησε με κάρβουνο και βάλθηκε να προσπαθεί να μείνει ξύπνιος προσέχοντας τη φωτιά. Η κούραση και το σοκ ήταν τέτοια όμως που δύσκολα θα το κατάφερνε. Το μυαλό του βομβαρδιζόταν από ερωτήματα. Ποια ήταν αυτή η κοπέλα; Πώς βρέθηκε εκεί; Πώς γίνεται να είναι ζωντανή; Και το κυριότερο! Μήπως είχε αρχίσει να τα χάνει; Μήπως αυτό το έξοχο πλάσμα που είχε μπροστά του ήταν κατασκεύασμα της φαντασίας του; Γι’ αυτό το ερώτημα δεν ήξερε ποιά ήθελε να είναι η αληθινή απάντηση. Αν η αλήθεια ήταν ότι άρχιζε να τα χάνει, τότε μάλλον προτιμούσε να τα έχει χαμένα.

Έξω το απαλό χιόνι είχε πλέον μετατραπεί σε θύελλα όταν ο ύπνος κυρίευσε τον Πέτρο. Δυνατός άνεμος ταρακουνούσε τις πόρτες σε όλο το κτήριο. Θαρρούσες ότι χιλιάδες κολασμένοι πάσχιζαν να εισβάλλουν στον χώρο.

Το πρωί ξύπνησε κάθιδρος. Το μαγκάλι είχε ανεβάσει πολύ τη θερμοκρασία του δωματίου. Κοίταξε δίπλα του. Η κοπέλα ήταν ακόμη στην θέση που την είχε αφήσει. Το χρώμα της είχε χάσει λίγο την χλομάδα του, γεγονός αρκετά ελπιδοφόρο για την έκβαση της υγείας της. Ξαφνικά σκέφτηκε τον πυρσό. Με όλη αυτή την ιστορία, είχε ξεχάσει εντελώς ότι ήταν φαροφύλακας. Πήρε το παλτό του και βγήκε έξω. Ανέβηκε στο κουβούκλιο, όπου προς μεγάλη του ανακούφιση διαπίστωσε ότι ο φάρος είχε μείνει αναμμένος το βράδυ, αλλά ο μηχανισμός περιστροφής είχε ξεκουρδιστεί.

“Στάθηκα τυχερός με τέτοια κακοκαιρία.”

Σκέφτηκε.

“Φαντάσου να είχε σβήσει κιόλας όλο το βράδυ και να μην είχα πάρει χαμπάρι τίποτα. Αλίμονο στα πλοία που θα περνούσαν από εδώ κοντά με τέτοιο καιρό. Θα είχα πάρει στο λαιμό μου πολλές ζωές. Εδώ μία κοντεύω να χάσω και ήδη νιώθω τύψεις που δεν μπορώ να κάνω κάτι άμεσα.”

Έσβησε τον πυρσό και κατέβηκε στο δωμάτιο. Η κοπέλα παρέμενε ασάλευτη στο κρεβάτι. Έβγαλε την θερμοφόρα, ανανέωσε τα κάρβουνα στο μαγκάλι και κατέβηκε στο κουζινάκι. Αυτό που χρειαζόταν ήταν ένα καλό πρωινό. Έφτιαξε ψωμί όπως είχε δει τον Νικολιό να κάνει και ένα καυτό τσάι. Κάτω βρήκε και τον σκύλο, ο οποίος μην αντέχοντας τόση ζέστη στο δωμάτιο το βράδυ, είχε κατέβει να κοιμηθεί σε μια γωνιά της κουζίνας. Αφού έφαγαν και οι δύο, γέμισε και πάλι την θερμοφόρα με καυτό νερό και ανέβηκε να προσέχει την επισκέπτριά του.

Για δύο ημέρες, ξαγρυπνούσε στο προσκέφαλο της. Φρόντιζε να της βρέχει τα χείλη κάθε τόσο και να ρίχνει λίγο νερό στο στόμα της ώστε να αποφύγει την αφυδάτωση. Το πρωί της τρίτης ημέρας, αφού έβλεπε πως η κοπέλα δεν έδειχνε εμφανή σημάδια καλυτέρευσης, ο Πέτρος αποφάσισε ότι έπρεπε να πεταχτεί μέχρι την αποθήκη για να κάνει έναν μικρό ανεφοδιασμό. Χρειαζόταν πετρέλαιο για το άναμμα του πυρσού, γιατί τελείωνε, καθώς επίσης και μερικά τρόφιμα, να αποθηκεύσει στα ντουλάπια της κουζίνας. Ήταν μια καλή ευκαιρία καθώς ο καιρός είχε ηρεμήσει λίγο, αλλά φαινόταν σαν να έκανε μια ανάπαυλα. Όλα έδειχναν ότι από ώρα σε ώρα θα χαλούσε και πάλι.

Αφού τελείωσε με το θέμα ανεφοδιασμού, σκέφτηκε ότι απ΄ τη στιγμή που η επισκέπτριά του θα συνερχόταν, αν ποτέ συνέβαινε αυτό, θα χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα διαιτολόγιο ενδυνάμωσης. Ξαναβγήκε λοιπόν, με σκοπό να μαζέψει φασκόμηλο. Θυμήθηκε την μητέρα του.

“Το φασκόμηλο,”

έλεγε,

“όλα τα κάνει καλά.”

Και πάντα θυμάται τον εαυτό του όποτε αρρώσταινε, να πίνει κιλά ολόκληρα απ’ αυτό. Ξεκίνησε λοιπόν να κόβει ότι κλαριά φασκόμηλου έβρισκε στο διάβα του. Ο τρόπος που είχαν φυτρώσει, τον οδηγούσε προς το Σκαλάκι. Ο παγωμένος αέρας γέμισε από την ευωδιά του. Μόλις το χέρι του Πέτρου κουνούσε τα φυλλαράκια των κλωναριών, εκείνα απελευθέρωναν το πανέμορφο άρωμά τους, σαν παιδιά που άφηναν χιλιάδες γέλια, όταν κάποιος τα πειράζει. Ήξερε ότι δεν έπρεπε να αργοπορεί και να επιστρέψει όσο το δυνατόν γρηγορότερα στον φάρο. Αρκετή ώρα είχε αφήσει τη φιλοξενούμενή του για σήμερα μόνη της. Ακόμη και αν αυτή δεν φαινόταν να έχει επαφή με το περιβάλλον, δεν ήταν σωστό να την αφήνει μόνη. Ιδιαίτερα στην κατάσταση που βρισκόταν, ένιωθε υπεύθυνος γι αυτήν. Γι’ αυτό κορφολογούσε όσο πιο γρήγορα μπορούσε τα κλαδιά, ενώ παράλληλα προσπαθούσε να σκεφτεί τις κινήσεις που θα έκανε μόλις η κοπέλα συνερχόταν.

Οι σκέψεις του διακόπηκαν απότομα από το γάβγισμα του σκύλου. Σαν να ήξερε ακριβώς τι είχε συμβεί, έστρεψε κατευθείαν το βλέμμα του στο μπαλκόνι του δωματίου συντηρήσεως. Εκεί στεκόταν μια σιλουέτα λιγνή, κρατώντας την κουπαστή, με τα μαλλιά της να ανεμίζουν μπερδεμένα. Η κοπέλα είχε συνέλθει. Χωρίς να σκεφτεί δεύτερη φορά, ο Πέτρος άρχισε να τρέχει με όλη του τη δύναμη. Ανέβηκε δυο, δυο τα μαρμαρένια σκαλιά, και πριν το καταλάβει είχε μπει κιόλας στο δωμάτιο. Πέταξε τη δέσμη με τα χαμομήλια που κρατούσε πάνω στο κρεβάτι χωρίς να κοιτάξει και μούνταρε στο μπαλκόνι.

Η κοπέλα ήταν εκεί ολόγυμνη, να κοιτάζει τη θάλασσα. Ο Πέτρος ένιωσε τη γλώσσα του να ξεραίνεται στο στόμα του. Η ομορφιά της τον καθήλωνε. Δύο καταγάλανα μάτια, γύρισαν και τον κοίταξαν ήρεμα, κάνοντας τις τρίχες στη ράχη του να σηκωθούν. Συνειδητοποιώντας ότι δεν είχε καταλάβει πόση ώρα είχε περάσει που η κοπέλα τον κοιτούσε να απολαμβάνει το γυμνό της σώμα, κοκκίνισε αμέσως, και έτρεξε γρήγορα μέσα, και από εκεί στην κουζίνα.

Πήρε το ρούχο της, το οποίο είχε πλύνει, στεγνώσει και σιδερώσει. Το σήκωσε από την καρέκλα διπλωμένο όπως ήταν και ανέβηκε κρατώντας το, όπως θα κρατούσε και η καμαριέρα μιας βασίλισσας το φουστάνι της. Μπήκε στο δωμάτιο για να βρει την κοπέλα να τον περιμένει καθισμένη στο κρεβάτι. Της πρόσφερε το φόρεμα κι εκείνη το παρέλαβε αφήνοντας ένα μικρό γέλιο, που είχε προκαλέσει η σαστιμάρα και η αδεξιότητά του.

“Σε ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστώ πολύ για όλα.”

“Μα δεν έπρεπε να σηκωθείς. Και συγνώμη για το φόρεμα μα δεν γινόταν αλλιώς. Ήσουν μούσκεμα και έπρεπε να ζεσταθείς άμεσα.”

“Αν δεν αισθανόμουν καλά να είσαι βέβαιος ότι δεν θα σηκωνόμουν. Όσο για το φόρεμα… δεν υπάρχει κανένας λόγος ούτε να ζητάς συγγνώμη, αλλά ούτε και να ντρέπεσαι.”

“Είσαι σίγουρη ότι αισθάνεσαι καλά; Δεν έχω καμία διάθεση να σωριαστείς κάτω και να περνάω τα βράδια μου μες στο άγχος ξέρεις!”

Το βλέμμα του Πέτρου πρόδιδε αγωνία. Ο σκληρός κατά τα άλλα Πέτρος, που του άρεσε να ζει στη μοναξιά του, είχε εξαφανιστεί. Μπροστά στην ζεστή αυτή ύπαρξη, στεκόταν τώρα ένα μικρό φοβισμένο αγόρι, που απλά δεν ήθελε να χάσει αυτήν την ωραία στιγμή.

“Είμαι καλά, δεν είπαμε;”

Ο Πέτρος δείλιασε για λίγο. Δεν ήθελε να γίνει κουραστικός. Μετά από λίγο, το βλέμμα του έπεσε πάνω στη δέσμη που είχε κόψει πριν λίγο και τινάχτηκε.

“Μήπως θα ήθελες να σου φτιάξω ένα ζεστό; Μόλις τώρα τα έκοψα αυτά. Αυτό έκανα την ώρα που στεκόσουν στο μπαλκόνι και με κοιτούσες. Πρέπει να αποξηραθούν πρώτα, αλλά έχει κάτω στο ντουλάπι χαμομήλι αν θες. Μα τι ρωτάω; Φυσικά και θα σου φτιάξω. Θα πιείς θες δεν θες.”

Κοκκίνισε καθώς μιλούσε, γιατί κατάλαβε ότι ο τόνος της φωνής του έμοιαζε απολογητικός. Σαν να δικαιολογούσε γιατί την είχε αφήσει μονάχη.

Ακόμη ένα ζεστό χαμόγελο ήταν η απάντηση που πήρε.

“Ακόμη και αν ήμουν εντελώς περδίκι, δεν θα έλεγα όχι σε ένα ζεστό ρόφημα με τέτοιο κρύο.”

Μετά το τελευταίο χαμόγελο, ο Πέτρος ξεθάρρεψε λίγο και το ανταπέδωσε.

“Πολύ ωραία. Ακολουθήστε με λοιπόν ωραία μου κυρία.”