Ένα απόγευμα, συζητούσα με την Ιωάννα για την συμπεριφορά των ανθρώπων στα ζώα. Όπως είναι φυσικό, αναφέραμε διάφορα περιστατικά που έχουμε δει, αλλά και βιντεάκια που μας έχουν δείξει. Ώσπου, μετά από λίγες τζούρες καφέ, η συζήτηση έφτασε στην ταινία-ντοκιμαντέρ “ο όρμος των δελφινιών ή the cove”.
Μετά το απογευματινό αυτό καφεδάκι, το έψαξα και το βρήκα στο ίντερνετ. Η απόπειρα αυτή έχει γυριστεί στα πλαίσια του ντοκιμαντέρ, όμως εύκολα θα μπορούσε να είναι και ταινία, γιατί πολύ απλά δεν πίστευα αυτά που έβλεπα. Ήταν σα να τα χε σκηνοθετήσει κάποιος και ήταν όλα στημένα (για πόσα πράγματα βέβαια δεν το χουμε πει αυτό;)
Ο Louie Psihoyos, με μία ομάδα ακτιβιστών, κινηματογραφιστών και δυτών, ξεκινάει μία αναζήτηση για το τί γίνεται σε μία πόλη της Ιαπωνίας και συγκεκριμένα σ’ έναν όρμο. Αυτό το μέρος βέβαια είναι απαγορευμένο στους μη έχοντες εργασία (κι αυτό το κάνει ταινία τρόμου). Γιατί άραγε; Αφού όπως υποστηρίζουν κυβερνητικά στελέχη, δεν υπάρχει τίποτα το επιλήψιμο στο σφάξιμο των δελφινιών. Σφάζονται σύμφωνα με τον νόμο…
Οι ψαράδες στην πόλη Taiji , οδηγούν τα ανυποψίαστα θύματα τους σ’ έναν όρμο με τη βοήθεια ήχων που έχεις ως αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό τους (είναι γνωστό ότι τα δελφίνια έχουν ιδιαίτερη ευαισθησία στους ήχους). Στη συνέχεια, τα κατασφάζουν μέχρι θανάτου. Όχι βέβαια όλα. Ορισμένα, επιλέγονται για να μας διασκεδάζουν στα διάφορα πάρκα μέσα σε πισίνες. Τα υπόλοιπα, μπορούμε να τα βρούμε στις αγορές σε τεμάχια που βέβαια ξεπερνούν το λογικό κόστος.
Αυτό που δεν γνωρίζουν αρκετοί, είναι πως το κρέας των δελφινιών είναι πλούσιο σε υδράργυρο πράγμα που το καθιστά επικίνδυνο για τον άνθρωπο. Αλλά κι όσοι το γνωρίζουν, μπορεί να το τρώνε εν αγνοία τους, αφού το πλασάρουν και ως κρέας φάλαινας στις δυτικές κυρίως χώρες.
Όμως, θα έλεγα ότι η ιστορία που διηγείται ο Ric Ο’ Barry, είναι από τα πιο ανατριχιαστικά σημεία του ντοκιμαντέρ. Ο Ric Ο’ Barry , ήταν εκπαιδευτής δελφινιών κάποιας τηλεοπτικής εκπομπής. Ο ίδιος αναφέρει πόση δύναμη έχουν τα δελφίνια, που μπορούν να αυτοκτονήσουν (εγώ θα έλεγα καλύτερα το πως ζούνε, ώστε να φτάσουν στο σημείο να αυτοκτονήσουν). Κάποια στιγμή, το δελφίνι που εκπαίδευε τότε, αυτοκτόνησε. «Μιά μέρα, με κοίταξε μεσ τα μάτια, πήρε μια ανάσα, βυθίστηκε στον πυθμένα κι έμεινε εκεί. Προσπάθησα να το επαναφέρω αλλά ήταν ήδη αργά. Για τα δελφίνια, κάθε ανάσα είναι μια συνειδητή προσπάθεια, όχι όπως στους ανθρώπους που γίνεται αντανακλαστικά. Το δελφίνι αυτό, επέλεξε να μην πάρει την επόμενη ανάσα. «Μετά απ’αυτό το περιστατικό, σταμάτησε να τα εκπαιδεύει, όχι όμως και να τ’ αγαπά. Ο ίδιος έχει προχωρήσει σε πολλές ενέργειες, ώστε να σταματήσει αυτή η εκμετάλλευση.
Κάθε χρόνο όμως, 23.000 δελφίνια σφάζονται και άλλα τόσα ζούνε υπό άθλιες συνθήκες. Το χειρότερο είναι ότι ουδείς, δείχνει να ενδιαφέρεται, πλην ελαχίστων………!
Καληνύχτα φίλοι μου.
Στέλλα Κοκκινέλλη (ηθοποιός)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.