Περιμένω

Τι; Το τρόλλεϋ. Πού; Στο Σύνταγμα. Μη ρωτάς, δε θελει να έρθει. Ας σκεφτώ κάτι άλλο. Όταν δεν περιμένεις κάτι -λένε- έρχεται πιο εύκολα. Μαλακίες, αλλά βοηθάει να τις πιστεύεις καμιά φορά. Ας φανταστώ κάτι.. Τα ερεθίσματα συνηθισμένα. Η ανυπομονησία μου ισχυρότερη. Φαντάζομαι.. Φαντάζομαι… Δεν μπορώ να ξεφύγω από το στόχο. Πρέπει-Θέλω-να-μπω-στο-τρόλλεϋ. Φαντάζομαι λοιπόν τη δική του ιστορία. Τον οδηγό να παλεύει να το πείσει. Δε θέλει. Φοβάται λέει να έρθει στην πλατεία Συντάγματος. Είναι στοιχειωμένη. “Πώς σου ήρθε αυτό;” θα έλεγε φανερά απορημένος ο οδηγός. “Έχουν πεθάνει άνθρωποι εκεί κι εγώ μπορώ και τους βλέπω” θα απαντούσε το τρόλλεϋ. “Ποιός θυμάται το Δεκέμβρη του 44;” θα έλεγε ο οδηγός, “κι εσύ ήσουν αγέννητο” θα συμπλήρωνε. “Όχι μόνο αυτοί” θα απαντούσε το τρόλλεϋ, “είναι και οι άνθρωποι που πεθαίνουν κάθε μέρα εκεί, περιμένουν, τρέχουν και μετά σκοτώνονται, πέφτουν πάνω μου και τους πατάω κι εσύ δεν πάτησες ποτέ το φρένο”. Αυτή θα μπορούσε να ήταν η ιστορία του μικρού αργοπορημένου τρόλλεϋ. Αργοπορημένο όντως, ακόμη δεν ήρθε. Η ενέργεια στο σώμα μου έχει δεκαπλασιαστεί. Αρχίζω και την ξεσπάω. Το “κλασσικό” περίμενε εναλλάσσεται με ένα “σύγχρονο” ξέσπασμα. Δε με ξέρει κανείς. Αρχίζω και κοπανιέμαι. Χτυπάω το πόδι μου στο έδαφος. Βγάζω τα γυαλιά ηλίου με νεύρα. Δαγκώνω τα χείλη μου. Ενσαρκώνω ρόλο. Το χέρι μου φεύγει δεξιά. Το αριστερό γίνεται γροθιά. Ο αστράγαλός μου σπάει. Γίνομαι χορεύτρια. Το τουριστικό διώροφο λεωφορείο άλλη μία μέρα με πρόλαβε να περιμένω. Το τουριστικό άκαρδο λεωφορείο με κοιτάει που περιμένω ένα τρόλλεϋ με ευαισθησίες. Νιώθω σαν παλιάτσος που διασκεδάζω τους πλούσιους Βορειοευρωπαίους που με κοιτάνε απο ψηλα. Κοιτάξτε πως αλλοτριώνεται ένα σώμα αμόλευτο. Κοιτάξτε πώς καταστρέφεται ένα σώμα αγνό κύριοι μου. Εμείς στο νότο, αγχωνόμαστε συχνά. Εμείς εδώ κάτω κοπανιόμαστε συχνά φίλοι μου.