Όταν ήμουν στο δημοτικό, θυμάμαι, οι δάσκαλοί μας μας έβαζαν το γνωστό σε όλους «Σκέφτομαι και γράφω»! Ήταν τα πρώτα βήματα για να αρχίσουμε να διατυπώνουμε -δειλά δειλά- λόγο, να εκφράζουμε αυτά που μας άρεσαν, αυτά που πιστεύαμε και παρατηρούσαμε στον έξω κόσμο, πράγματα που με μία πρώτη ματιά θα λέγαμε ότι είναι απλοϊκά, αλλά στην ουσία είναι αυτά που μας επηρεάζουν σημαντικά ως προσωπικότητες.
«Πώς πέρασα το καλοκαίρι», «Ποιον άνθρωπο θαυμάζω», «Ο καλύτερός μου φίλος», «Η πόλη μου» είναι μερικά παραδείγματα από θέματα που θυμάμαι ότι είχα γράψει. Και κάπως έτσι μου έρχονται, τώρα πια, αντιστοιχίες και προεκτάσεις που με απασχολούν στην «ενήλικη» πλέον ζωή μου. Δηλαδή;
Πρώτο και καλύτερο οι διακοπές. Ποιος δεν περιμένει ανυπόμονα το καλοκαίρι μετά από μία κουραστική χρονιά για να ξεκουραστεί και να ξεδώσει, να περάσει λίγο χρόνο παραπάνω με τους φίλους και την οικογένειά του, να κάνει τρέλες και να γνωρίσει καινούρια μέρη και διαφορετικούς ανθρώπους;
Το καλοκαίρι, προσωπικά, μπορεί να μην είναι η αγαπημένη μου εποχή, αλλά πάντα υπάρχουν στιγμές μέσα στην πίεση της καθημερινότητας που το αναπολώ ή το οραματίζομαι. Από την άλλη, διακοπές δε σημαίνει καλοκαίρι απαραίτητα. Οι μικρές αποδράσεις κάποια σαββατοκύριακα του χειμώνα, ένας γρήγορος καφές με ένα καλό φίλο ανάμεσα στις υποχρεώσεις ή μία διαδρομή με το μετρό μπορούν κάλλιστα να θεωρηθούν «διακοπές», γιατί πολύ απλά ξεφεύγεις από το πρόγραμμα. Ορίστε, λοιπόν! Μία πολύ απλή πρόταση που μας έθεταν στο δημοτικό, μπορεί να σημαίνει τώρα για μας πολλά ουσιαστικά πράγματα.
Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να δούμε και τα υπόλοιπα… «Ποιον άνθρωπο θαυμάζω». Όλοι έχουμε ανθρώπους – πρότυπα στις ζωές μας. Αυτοί μπορεί να είναι είτε από το κοινωνικό και προσωπικό μας περιβάλλον, είτε άνθρωποι που έχουν συμβάλλει σημαντικά στην ιστορία, όπως ο Αϊνστάιν ή ο Τσε. Ο καθένας από αυτούς πάντως είναι εξίσου σημαντικός, καθώς μας επηρεάζει –συνειδητά ή μη- στις επιλογές μας και την πορεία μας.
Έμμεσα θέτουν και κάποιους από τους στόχους μας και τα όνειρά μας. Για μένα, το να θαυμάζεις κάποιον σημαίνει σίγουρα ότι δεν είσαι απόλυτα ικανοποιημένος με τον εαυτό σου ή και την κοινωνία και αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι, αν το αξιοποιήσεις σωστά, διαρκώς θα επιδιώκεις το καλύτερο. Με τη λέξη «καλύτερο» δεν εννοώ ασφαλώς το τέλειο, γιατί τότε θα ήμουν αφελής. Αλλά όπως λέει και ένα ρητό «Στόχευε για το φεγγάρι. Ακόμα κι αν αστοχήσεις, θα βρεθείς κάπου ανάμεσα στ’ αστέρια»!
«Ο καλύτερός μου φίλος»: ανθρώπινες σχέσεις, συντροφικότητα, ειλικρίνεια, αλληλεγγύη και πάει λέγοντας. Λέξεις που τότε μπορεί να μην τις ξέραμε, αλλά σίγουρα τις βιώναμε. Όπως και τώρα άλλωστε. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το μεγαλύτερο πλήγμα της ανθρωπότητας και ταυτόχρονα το μεγαλύτερο προσόν της. Οικογένεια, φιλίες, έρωτες. Όλα από εκεί ξεκινούν και όλα εκεί καταλήγουν. Απλές ανάγκες, που έχουν γίνει οι πιο περιζήτητες στη σύγχρονη εποχή.
Και ας κλείσουμε με το τελευταίο παράδειγμα που ανασύρθηκε από τις μνήμες μου. «Η πόλη μου». Από μόνη της η πρόταση ήταν από τις πρώτες διατυπώσεις που μας έδειχναν ότι λειτουργούμε και συμμετέχουμε σε ένα ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον που ξεφεύγει από τα στενά όρια του σπιτιού μας και με το οποίο αλληλεπιδράμε. Θυμάμαι πως πολλοί συμμαθητές μου έγραφαν ότι «Η πόλη μου δε μου αρέσει, γιατί έχει πολλά σκουπίδια» ή άλλοι ότι «Η πόλη μου μου αρέσει, γιατί έχει πράσινο». Βλέπουμε, λοιπόν, ότι έρχονται ξάφνου κάποιες κοινωνικές ανάγκες στο προσκήνιο.
Μπορεί τότε όλα αυτά να μην τα αντιλαμβανόμασταν και να τα βλέπαμε μόνο ως κάτι βαρετό από το οποίο προέκυπτε μόνο ένας βαθμός, αλλά εγώ μπορώ να βγάλω ένα πολύ εύκολο συμπέρασμα από τις τότε αθώες και αυθόρμητες απαντήσεις που δίναμε…
«Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια»! Και αυτή η αλήθεια, αυτή η ειλικρίνεια είναι που μας έχει λείψει. Τότε ίσως να ήταν από τις λίγες στιγμές που ήμασταν πραγματικά ελεύθεροι να πούμε αυτά που αισθανόμασταν και πιστεύαμε, γιατί το κάναμε χωρίς φόβο για το τι θα πουν οι άλλοι, ακομπλεξάριστα, χωρίς πρέπει! Ήμασταν ο εαυτός μας και θέλαμε τα αυτονόητα: αληθινές σχέσεις, όμορφο κοινωνικό περιβάλλον, χρόνο για τον εαυτό μας. Μπορεί να μην τα ονομάζαμε ή τα ζητάγαμε έτσι. Τελικά, όμως, ουσία δεν έχουν οι ετικέτες, αλλά το περιεχόμενο!
Μαρία Πακτίτη
(13/8/2011)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.