Η πιο αμφιλεγόμενη συνοικία της Αθήνας, τα Εξάρχεια, φαίνεται τον τελευταίο καιρό να εμπνέει ολοένα και περισσότερο τους σκηνοθέτες. Ηρωίδες που προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους στα πολύβουα στενά των Εξαρχείων, μία καταραμένη ποιήτρια που πριν χρόνια συνήθιζε να κάνει βόλτα στην μολυσμένη, από την κίνηση πλέον, Πατησίων, κάποια κωλόπαιδα που ονειρεύονται στο λόφο του Στρέφη και ο “πρίγκιπας”, που αναβιώνει μέσα από ένα ντοκιμαντέρ, είναι τέσσερις  ταινίες, οι οποίες έκαναν το κινηματογραφικό τους ντεμπούτο μοναχά τα  τελευταία δύο χρόνια και διαδραματίζονται στην περιοχή των Εξαρχείων.

Welcome to the show: Η μουσική κληρονομιά του Παύλου Σιδηρόπουλου (2013)

Οι σκηνοθέτες της ταινίας Αλέξης Πόνσε και Κώστας Πλιάκος καταπιάνονται με ένα θέμα που ποτέ δεν θα σταματήσει να εγείρει το ενδιαφέρον των θεατών, τη ταραγμένη ζωή του Παύλου Σιδηρόπουλο.

Καλλιτέχνης που εμπνέει και επηρεάζει μέχρι και σήμερα όχι μόνο τους μουσικούς αλλά τους νέους στο σύνολο τους. Το εν λόγω ντοκιμαντέρ όμως, σε αντίθεση με κάποια προηγούμενα επιχειρεί μία μουσική και πολιτική μελέτη στην κληρονομιά που άφησε πίσω του ο Σιδηρόπουλος και δεν επικεντρώνεται τόσο στην προσωπική του ζωή.

Σε αυτό μιλούν για το πρίγκιπα της ροκ μουσικής, φίλοι του και συνεργάτες όπως ο Γιάννης Αγγελάκας, ο Κώστας Φέρρης, ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο Παύλος Παυλίδης και ο Μάκης Μηλάτος.

 Κατερίνα Γώγου: Για την αποκατάσταση του μαύρου (2012)

Ένα ντοκιμαντέρ για την ασυμβίβαστη ποιήτρια και ηθοποιό Κατερίνα Γώγου, που στα 53 της γίνεται μία ιδανική αυτόχειρας στα στενά των Εξαρχείων. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Αντώνης Μποσκοϊτης, ανακαλύπτει την ποίηση της στα 18 του χρόνια ενώ τη συναντάει για μία και μοναδική φορά λίγους μήνες πριν το θάνατό της, στο καφενείο της Βάσως στην πλατεία Εξαρχείων. Τότε, όπως ο ίδιος περιγράφει, εκείνη βρισκόταν σε πλήρη αποσύνθεση.

Το ντοκιμαντέρ είναι γυρισμένο σε άσπρο και μαύρο, ενώ την Κατερίνα Γώγου ενσαρκώνει η ηθοποιός Λουκία Μιχαλοπούλου. Αυτό που κάνει το συγκεκριμένο εγχείρημα τόσο πλήρες και εμπεριστατωμένο είναι το ανέκδοτο οπτικοακουστικό υλικό που έχει στα χέρια του ο σκηνοθέτης, αλλά και οι εξομολογήσεις πολύ κοντινών προσώπων της ποιήτριας. Εραστές, φίλοι κ πρώην συνεργάτες μιλούν στην κάμερα για την Κατερίνα Γώγου.

Ο σκηνοθέτης τη λατρεύει κ μέσα από τα λόγια του φανερώνει γιατί θεωρεί το έργο της τόσο σημαντικό: “τα ποιήματά της αποτελούν μια αντιφασιστική κίνηση σε ένα κράτος τεράτων όπου επικρατούν ο ρατσισμός και όλα τα φοβικά σύνδρομα – η πλήρης απαξίωση και αποκτήνωση της πολιτικής ζωής. Ο λόγος της Γώγου είναι σχεδόν πορνογραφικός, αλλά είναι η αλήθεια. Ποιος δεν μπορεί να πει σήμερα ότι η Ελλάδα δεν είναι ένα μπορντέλο; Όταν βιώνεις τον φυλετικό ρατσισμό μέσα στο λεωφορείο και όταν βλέπεις νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, να μη χάνουν την ευκαιρία να εκδηλώσουν φασιστοειδή ιδεώδη, δεν μπορείς παρά να ανακαλύψεις τη σημασία αυτών των ποιημάτων. Σε μια εποχή που κόσμος χορεύει τον χορό του Ζαλόγγου πέφτοντας από τα μπαλκόνια του, ακόμα και τα πιο σκληρά ποιήματα της Γώγου απηχούν την πραγματικότητα.

Συγχαρητήρια στους Αισιόδοξους; (2013)

Η 30χρονη Ηλέκτρα ζει στα Εξάρχεια, είναι έξυπνη, μορφωμένη και αναρχική. Συμμετέχει σε κάθε κοινωνικό αγώνα, αλλά αυτός που δεν έχει κερδίσει ακόμη είναι ο αγώνας απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό. Οι γονείς της αριστεροί διανοούμενοι, την πιέζουν της γκρινιάζουν και της δημιουργούν ακόμη παραπάνω ανασφάλειες απ’ όσες ήδη έχει. Ο σύντροφος της έχει συλληφθεί  και καταδικάζεται για σύσταση συμμορίας και τρομοκρατία. Το μόνο που της προσφέρει ηρεμία πια είναι είναι το μικρό, πλούσιο αγοράκι που προσέχει ως baby sitter. Μαζί του μεταμορφώνεται σε μία τρυφερή μητέρα, που ίσως ποτέ να μην γίνει με ένα δικό της παιδί.

Η ταινία αποτελεί τη δεύτερη κινηματογραφική απόπειρα της Κωνσταντίνας Βούλγαρη, η οποία προσπαθεί να γεμίσει αισιοδοξία το θεατή κάνοντας τον όμως ταυτόχρονα να αντικρίσει μικρές οδυνηρές αλήθειες της καθημερινότητας.

Τα κωλόπαιδα (2011)

Η πρώτη ταινία του Κύπριου σκηνοθέτη Στέλιου Καμμίτση, αφορά μία πραγματικότητα δυσάρεστη αλλά συνάμα  πολύ ρεαλιστική. Μία παρέα φίλων αποφασίζει να μεταναστεύσει στη Γερμανία καθώς η Ελλάδα δεν μπορεί πια να τους προσφέρει τίποτα.  Το ζήτημα όμως είναι, με ποιους τρόπους θα καταφέρουν να βγάλουν τα λεφτά που χρειάζονται για να φύγουν…

Ο σκηνοθέτης δίνει μεγάλη έμφαση στο χώρο της ταινίας, δηλαδή τα Εξάρχεια ενώ ο λόφος του Στρέφη έχει την τιμητική του καθώς τα πιο σημαντικά γεγονότα εξελίσσονται εκεί. Οι πρωταγωνιστές μπορεί να αποκαλούνται κωλόπαιδα, αλλά αποδεικνύεται ότι είναι απλά μία παρέα παιδιών που αναζητάει τα όνειρα της. Κωλόπαιδα τους ”ονομάζουν” τα στερεότυπα της κοινωνίας.

Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.

Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".

Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.

[fbcomments width="100%" count="off" num="5"]