Πριν από περίπου έναν χρόνο, έγραφα πως «Ό, τι ανεβαίνει… κατεβαίνει» προδικάζοντας κατά κάποιο τρόπο το τέλος της καριέρας του Ροναλντίνιο. Σήμερα, δεν λυπάμαι καθόλου που ο αγαπημένος μου ποδοσφαιριστής με εξέθεσε ανεπανόρθωτα, κατακτώντας το Copa Libertadores με την Ατλέτικο Μινέϊρο.

Όταν αγαπάς κάποιον πάρα πολύ πρέπει να είσαι ο τελευταίος που θα σταματήσει να πιστεύει σε αυτόν. Για κάποιο λόγο, όταν έγραφα το παραπάνω κείμενο, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσει κάποιο σημαντικό τρόπαιο στην καριέρα του. Άσχετα αν βαθιά μέσα μου υπήρχε ένα κομμάτι μου που αρνούταν να το πιστέψει και ήλπιζε.

Τελικά όχι μόνο με διέψευσε, αλλά από χθες ψάχνω τρύπα να κρυφτώ γιατί οδήγησε την Ατλέτικο Μινέιρο στην κατάκτηση του Copa Libertadores. Προφανώς στο πρώτο της ιστορίας της! Το γεγονός ότι το κατάφερε με την Μινέιρο και όχι με ένα από τα μεγαθήρια της Βραζιλίας, κάνει το κατόρθωμά του ακόμα πιο σημαντικό και αξιοζήλευτο.

Στο Copa Libertadores οι τελικοί είναι διπλοί (εντός-εκτός) και είχα την τύχη να τους παρακολουθήσω και τους δύο. Μόνο και μόνο για να τον ξαναδώ να αγωνίζεται σε κορυφαίο επίπεδο και από την αγωνία μου για το αν θα καταφέρει να ξεχωρίσει.

Στο πρώτο ματς ήταν ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ του γηπέδου με πολύ μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο. Μάλιστα ο προπονητής της Μινέιρο, ο «Κούκα» μου έκανε τη χάρη και με έστειλε για ύπνο 25 λεπτά νωρίτερα, βγάζοντάς τον αλλαγή στο 65’ (απορώ αν έχει ξαναβγεί ποτέ αλλαγή τόσο νωρίς χωρίς να έχει πρόβλημα τραυματισμού) και με το σκορ στο 1-0 υπέρ της Ολίμπια. Σαν να μην έφτανε αυτό στις καθυστερήσεις έγινε και το 2-0 για τους Παραγουανούς και κάπου εκεί φαντάστηκα ότι κρίθηκε και ο τίτλος.

Στον επαναληπτικό, ο Ροναλντίνιο βγήκε στο γήπεδο χωρίς το χαρακτηριστικό χαμόγελό του. Η αποφασιστικότητα όμως ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Ζητούσε συνεχώς τη μπάλα, «χόρευε» σαν να είχε γυρίσει πίσω τα χρόνια, αλλά το γρήγορο γκολ που έψαχναν οι γηπεδούχοι δεν ήρθε ποτέ. Ο κόσμος «πάγωσε», όπως και οι παίκτες, την ώρα που πήγαιναν στα αποδυτήρια για το ημίχρονο με το σκορ στο 0-0. Κανείς δεν έδειχνε να πιστεύει στο θαύμα εκτός από τον Ροναλντίνιο που δεν σταμάτησε ούτε στη λήξη του πρώτου μέρους να παροτρύνει και να εμψυχώνει τους συμπαίκτες του.

 

 roni1

Ότι δεν κατάφερε σε 45 λεπτά  στο πρώτο ημίχρονο η Ατλέτικο, το πέτυχε σε ένα στο δεύτερο! Ο Τζο έκανε το 1-0 εκμεταλλευόμενος το λάθος της άμυνας και το «παγωμένο» Μινεϊράο… πήρε φωτιά! Από εκείνο το σημείο ο Ροναλντίνιο δεν ήταν πια μόνος, είχε μαζί του τους συμπαίκτες του και τους οπαδούς. Το δεύτερο γκολ σύμφωνα με την εικόνα του παιχνιδιού ήταν θέμα χρόνου. Άργησε να έρθει αλλά ήρθε. Έστω και στο 87’. Στην παράταση δεν άλλαξε κάτι και το τρόπαιο θα κρινόταν στα πέναλτι. Εκεί η Ατλέτικο πήρε τη νίκη με 4-3, και δεν έδωσε την ευκαιρία στον Ροναλντίνιο να βοηθήσει ακόμα περισσότερο. Δεν χρειάστηκε ποτέ το 5ο και συνήθως καθοριστικό πέναλτι, που είμαι βέβαιος ότι του είχε αναθέσει ο Κούκα. Δεν τον πείραξε καθόλου όμως. Γιατί ήταν σίγουρος ότι στα 120΄ είχε δώσει κυριολεκτικά τα πάντα!

Αυτό που τον ένοιαζε ήταν το γεγονός ότι έχει κατακτήσει τον σημαντικότερο τίτλο σε Αμερική, Ευρώπη και σε επίπεδο εθνικών ομάδων (Copa Libertadores, Champions League, Παγκόσμιο Κύπελλο) και μάλιστα σε μια εποχή που όλοι τον είχαν ξεγραμμένο. Ακόμα και οι πιο πιστοί οπαδοί του. Δεν το άφησε να περάσει έτσι. Δεν τα κράτησε μέσα του και μετά τη λήξη του αγώνα δήλωσε: «Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο γύρισα στη Βραζιλία. Για να κατακτήσω τον μοναδικό τίτλο που μου έλειπε. Όλοι έλεγαν ότι ήμουν τελειωμένος και δεν πρόκειται να καταφέρω τίποτα. Για να δω τι έχουν να πουν τώρα»!

Λένε ότι είναι εύκολο να φτάσεις στην κορυφή και το δύσκολο είναι να παραμείνεις εκεί. Ο Ροναλντίνιο κατάφερε να ανατρέψει και αυτό. Ήταν για κάποια χρόνια στην κορυφή, έφτασε μέχρι τον πάτο και αναρριχήθηκε ξανά εκεί που ανήκει. Στην κορυφή. Μόνος του. Χωρίς την βοήθεια κανενός, παρά μόνο έχοντας να αντιμετωπίσει αυτούς που τον αμφισβητούν. Γι αυτό είμαι ο πρώτος που χαίρομαι που με διέψευσε και συνεχίζω να πιστεύω πως όμοιό του δεν θα ξαναδούν τα μάτια μας…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*Αναρωτιέμαι τι θα είχε καταφέρει στην καριέρα του, αν δεν αποφάσιζε να… σβήσει τις μηχανές για κάποια χρόνια…

 

Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.

Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".

Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.

[fbcomments width="100%" count="off" num="5"]