«Μηνύματα στήριξης στο Ε.ΠΑ.Μ. στην εκδήλωση [παρουσίασης του ευρωψηφοδελτίου] έστειλαν οι τραγουδιστές Βασίλης Παπακωνσταντίνου και Βασίλης Λέκκας, ο ηθοποιός Τάκης Σπυριδάκης και ο Γιάννης Ζουγανέλης», διαβάζουμε στα ειδησεογραφικά sites.
Για όσους δεν γνωρίζουν το Εθνικό Παλλαϊκό Μέτωπο, πρόκειται για το κόμμα του οικονομολόγου Δημήτρη Καζάκη. Ξεπήδησε από την «πλατεία» των Αγανακτισμένων και συνέβαλε σημαντικά στο να γίνεται καθημερινά λόγος για “δωσίλογους” και “κατοχή”, καθώς και στο να πειστούν χιλιάδες Έλληνες ότι το χρέος μπορεί να διαγραφεί με μία μονοκοντυλιά. Εκτός αυτού στοχεύει «να απαλλάξει τη χώρα από τον ζουρλομανδύα του ευρώ», όπως αναφέρεται στο επίσημο blog του “μετώπου”, το οποίο κοσμείται και με ένα banner που φέρει το ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα: “Fuck E.U.”.
Το ποιος χρειάζεται ζουρλομανδύα είναι μεγάλη συζήτηση, πάντως το 0,92% του ελληνικού λαού -σχεδόν 55.000 πολίτες- εμπιστεύθηκαν το Ε.ΠΑ.Μ. στις εκλογές του Μαΐου του 2012 (στις οποίες είχε συνεργαστεί με τη «Δημοκρατική Αναγέννηση» του Στέλιου Παπαθεμελή, με τη συμμαχία να παίρνει το πρωτότυπο και δημιουργικό όνομα “ΟΧΙ”).
Το ερώτημα είναι γιατί ένιωσαν την ανάγκη να στηρίξουν αυτό το κόμμα οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες. Ναι, δεν παραβρέθηκαν στην παρουσίαση, αλλά έστειλαν βίντεο που δεν τα λες απλούς χαιρετισμούς (ευχές στους υποψηφίους του Ε.ΠΑ.Μ. να μας βοηθήσουν «να πάρουμε τις ζωές μας πίσω» έστειλε ο Β. Παπακωνσταντίνου, για «σοφία» του Καζάκη μίλησε ο Γ. Ζουγανέλης).
Η αλήθεια είναι ότι ζούμε δύσκολες εποχές για καλλιτέχνες που πρέπει πάση θυσία να συστρατευτούν με κάποιου είδους “αγώνα”. Από τη δεκαετία του ’70 μέχρι και τις παραμονές τις κρίσης, τα πράγματα ήταν απλά: μη αριστερή τέχνη και διανόηση δεν νοούνταν σε αυτή τη χώρα. Σήμερα, όμως, οι ίδιοι καλλιτέχνες έχουν απέναντί τους έναν οργισμένο λαό σε βαθιά σύγχυση. Ένα σημαντικό ποσοστό πολιτών στηρίζει ενεργά ένα πολύχρωμο τσίρκο αποτελούμενο από ημίτρελους φανατικούς που υπόσχονται μαγικές λύσεις για το χρέος, μέχρι και ναζί δολοφόνους. Ωστόσο, γυρνά την πλάτη όχι μόνο στα κυρίαρχα κόμματα της μεταπολίτευσης, αλλά και στην Αριστερά, η οποία βαφτίζεται με την ίδια ευκολία “συστημική” ή “πουλημένη”.
Γι’ αυτό και η επιλογή στήριξης των όποιων “ακομμάτιστων αγανακτισμένων Ελλήνων” συνεπάγεται πλέον πολύ μικρότερο κόστος από μία ξεκάθαρη πολιτική θέση. Όσοι καλλιτέχνες τόλμησαν να στηρίξουν έστω μέρος των μεταρρυθμίσεων του Μνημονίου γιαουρτώθηκαν ή χλευάστηκαν· άλλοι, που πήραν ανοιχτά θέση υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορήθηκαν ως οπορτουνιστές.
Βέβαια, υπήρχε και μία ακόμη επιλογή: να σιωπήσουν. Αυτό αρμόζει στους γερασμένους ροκάδες με τα λιγοστά, βαμμένα μαλλιά, που τόσο θυμίζουν την χρεοκοπημένη μας μεταπολίτευση.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.