Το κακό παιδί θα σε διασκεδάσει

Πριν λίγους μήνες έκλεισε τα 40, αλλά μυαλό δεν φαίνεται να έχει βάλει. Εξάλλου, ποιος σαραντάρης ποζάρει γυμνός, ως δώρπο γενεθλίων στους θαυμαστές του προφανώς, ή βάφει ροζ το μαλλί εν όψει της νέας του περιοδείας; Σε ποιον άλλο μπορεί να πάει το μυαλό σου πέραν από τον, εκ των κορυφαίων performer και αγαπητό και εκτός των κύκλων της μουσικής που αντιπροσωπεύει, Robbie Williams;

Το κακό αγόρι της ποπ θα είναι αύριο, για πρώτη φορά, στη χώρα μας για το επετειακό Rockwave με το κοινό να αναμένει μια συναυλία ανάλογη των προσδοκιών που δημιουργούνται όπου ακούγεται το όνομα του. Όπως είχαμε κάνει με τους Black Keys, τους έτερους headliners του φετινού φεστιβάλ που ήρθαν για πρώτη φορά, το 3pointmagazine σας παρουσιάζει κάποιες όχι και τόσο γνωστές πτυχές του Robbie Williams. Όχι τίποτα άλλο, να μπορέσετε να εξηγήσετε σε όποιους σας ρωτήσουν τη διαφορά μεταξύ Robbie και Robin (R.I.P) Williams.

Γι αρχή, ας αναφέρουμε απλά πως, όπως κάθε σταρ που σέβεται τον εαυτό του, δεν οδηγεί. Όχι όμως επειδή είναι «σταρ», αλλά επειδή δεν ξέρει, ή καλύτερα, δεν έχει δίπλωμα. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς πως ήταν μόλις 16 όταν τον παρέσυραν οι… show business (το ’90 έκαναν το «μπαμ» οι Take That).

Πριν από αυτό, δούλευε ως πωλητής κουφωμάτων με διπλό τζάμι (εκτός αν το double glazing έχει και άλλες, πιο σκοτεινές ερμηνείες). Πέντε χρόνια μετά τη δημιουργία του συγκροτήματος, ο Robbie έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη μικρή οθόνη, στη θρυλική βρετανική σαπουνόπερα EastEnders, στην οποία μάλιστα είχε αρνηθεί ρόλο ο Morrissey περίπου την ίδια εποχή.

Το πρώτο του solo single, στην μετά-Take That εποχή ήταν διασκευή στον George Michael και το κομμάτι Freedom ’90, με τον Robbie να το κυκλοφορεί απλά ως Freedom. Το… παράδοξο είναι πως η ορίτζιναλ εκτέλεση του κομματιού δεν έφτασε ούτε στο Top30 των βρετανικών charts, ενώ φιγούραρε στην πρώτη δεκάδα στις ΗΠΑ.

Αντίθετα, η εκτέλεση του Robbie, ο οποίος είχε μόλις πρωτοεμφανιστεί ως σόλο καλλιτέχνης, έφτασε στη χώρα του στο νο.2 την ίδια στιγμή που στις ΗΠΑ έμενε εκτός charts. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Μιλώντας για θέσεις στα charts, μόνο ένα από τα σόλο άλμπουμ του δεν έχει περάσει κάποια στιγμή από το νο.1, το Reality Killed the Video Star του 2009, το οποίο για λίγο δεν δημιούργησε ένα μεγάλο ρεκόρ, φτάνοντας μέχρι το νο.2. Ως αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, εύλογο φαίνεται το γεγονός πως είναι ο… πολυνίκης των BRIT Awards με 17 βραβεία, μεταξύ των οποίων πέντε από την εποχή των Take That. Καθόλου άσχημα αν σκεφτεί κανείς πως μόλις φέτος κλείνει 25 χρόνια καριέρας.

Ένας άτυπος τίτλος, που θα μείνει όμως χαραγμένος στις πλάκες της μουσικής ιστορίας, είναι πως το τελευταίο του άλμπουμ, Swings Both Ways, έγινε το 1000ο (χιλιοστό) βρετανικό άλμπουμ που κατέκτησε την πρώτη θέση από τη δημιουργία των Charts. Ένας ακόμη άτυπος τίτλος είναι πως ανάμεσα στις κατακτήσεις του περιλαμβάνονται οι Cameron Diaz, Nicole Kidman, Lindsay Lohan (πριν ολοκληρωθεί η… μετάλλαξη της).

Όσοι τον έχουν ακούσει να μιλάει, σίγουρα ξέρουν τη μεγάλη σημασία που έχει η λέξη fucking στη ζωή του. Αν μπορούσε θα την κολλούσε πίσω από κάθε λέξη. Επίσης, αν μπορούσε θα κάπνιζε ακόμη και το γρασίδι. Κρίμα που το 2013 έκοψε το κάπνισμα και κατέληξε, όπως ο ίδιος έλεγε, να μοιάζει με πορτιέρη (λόγω της γυμναστικής που έκανε για να ξεπεράσει το κάπνισμα).

Ένας από τους κορυφαίους showmen θα είναι αύριο το βράδυ για πρώτη φορά στη χώρα μας. Ανεξαρτήτως μουσικών γούστων, ποιος δεν θα ήθελε έστω και για μια φορά, να τον δει; Και μην μου πεις πως δεν έχεις βάλει ούτε μια φορά το Feel κοιτώντας έξω από το παράθυρο τη βροχή, ή ότι δεν είχες κουνηθεί στους ρυθμούς του King of Bongo, όπως κουνιόσουν όταν το είχες πρωτακούσει από τον Manu Chao (κι αυτός φέτος στο Rockwave). Αντί επιλόγου, μια φράση του από συνέντευξη στο περιοδικό Big Issue: «Υπήρχε μια εποχή που νόμιζα πως είμαι ο fucking Superman. Αλλά δεν είμαι».