Μου φτάνει μόνο πως, όταν ξεμένω από καπνό αργά το βράδυ, περπατάς μαζί μου μέχρι την Ηρακλείου για να βρούμε ένα ανοιχτό περίπτερο. Και ποτέ δεν αγοράζουμε μόνο καπνό. Παίρνουμε μπύρες και αναψυκτικά και σοκολάτες γιατί ξέρουμε πως θα καθόμαστε μέχρι τα ξημερώματα στον καναπέ και θα συζητάμε για σπουδαία πράγματα, για μεγαλεπήβολα όνειρα, για απλές και καθημερινές στιγμές που κανένας άλλος δε θα θεωρούσε άξιες συζήτησης και κάπου-κάπου όταν οι σκέψεις θα γεμίζουν την παύση μας, θα επικοινωνούμε με τη σιγουριά της παρουσίας του άλλου. Όχι ενός οποιουδήποτε άλλου. Δε θα ήταν δυνατό…
Και όταν βυθίζομαι στο αβυσσαλέο σκοτάδι που μου επιβάλλει ο εγωισμός μου, δε γίνεσαι το φως που θέλει να με συνεφέρει. Δε με νουθετείς για να ξαναγίνω ανθρώπινη και συμπαθητική. Με αφήνεις να πλέω σ’ αυτό το κομμάτι της ύπαρξης μου γιατί ξέρεις πως και αυτό ακόμα είναι δικό μου. Είμαι εγώ.
Και καμιά φορά, όταν γκρινιάζουμε ο ένας στον άλλο, για τα σκουπίδια που ξεχείλισαν στον κάδο, για τους λογαριασμούς που δεν πληρώθηκαν, για μια λανθασμένη συνεννόηση, για κάτι άδικο που ειπώθηκε, μετά από λίγο σωπαίνουμε σχεδόν ταυτόχρονα. Και αυτή η σιωπή γεννά τις πραγματικές ερωτήσεις. Παραγράφουμε τις αφορμές για να ανιχνεύσουμε τις αιτίες που μεταμορφώθηκαν στην ευτελή γκρίνια. Και ειλικρινείς συγγνώμες, και ειλικρινή συναισθήματα, και απογοητεύσεις και ευγνωμοσύνη για την κοινή μας ζωή χωράνε σε μια αγκαλιά.
Και τις στιγμές που σε κρυφοκοιτάζω, έντιμο και έτοιμο να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου, αποσύρομαι. Από αυτές τις προσωπικές στιγμές πηγάζει η δύναμη που απαιτεί η δημιουργία. Και είμαστε πραγματικά τυχεροί που έχουμε την ευκαιρία να θαυμάζουμε ο ένας στο πρόσωπο του άλλου την ικανοποίηση που ζωγραφίζει αυτή η δύναμη. Το βράδυ πριν αποκοιμηθούμε, αυτή η ίδια ξεπηδάει και μας ορίζει και μετατρέπεται σε άλλες ενέργειες, ώστε το παρόν φαντάζει άχρονο και απόκοσμο.
Είμαι περήφανη για μας. Γιατί όταν πέφτουν οι κοινωνικές λαιμητόμοι στεκόμαστε όρθιοι μπροστά τους, έτοιμοι να τις αντιμετωπίσουμε. Ξέρω ότι δε θα επιτρέψουμε σ’ αυτό που σχηματίσαμε μαζί, να το χωρέσουμε σε γάμους και πανηγύρια και αυτοκίνητα και σαββατοκύριακα σε εξοχικά. Δε θα με έκανε περισσότερο ευτυχισμένη η γονυκλινής σου ικεσία εγκλωβισμένη σε ένα κουτάκι μαζί με το ακριβό του περιεχόμενο, μια οικογενειακή παράσταση ευτυχίας και δήθεν ολοκλήρωσης του σκοπού μας σε κάποιο κτήμα, τα άσπρα και τα κίτρινα λουλούδια που θα στόλιζαν μόνο μια στιγμή μας και που θα πεταχτούν χωρίς πρώτα να μαραθούν, η παντοτινή δέσμευσή σου προς εμένα ότι θα μείνεις ίδιος με αυτό που υπήρξες, αμετάβλητος σε ό,τι ένιωσες, προσκολλημένος στην αρχική μου εικόνα, συνεπής σε βάθος αβέβαιου χρόνου.
Θέλω να εξελιχθείς στο καλύτερο που θα μπορούσες. Και δεν περιμένω τίποτα άλλο από εσένα παρά να είσαι ο εαυτός σου και να ζήσεις μια ευτυχισμένη ζωή. Και όταν νιώσεις ότι έχεις ζήσει αρκετά και έχεις την επιθυμία να μεταμορφωθείς σε κάτι διαφορετικό, θέλω να πιάσεις το χέρι μου και σιωπηλά να με αποχαιρετήσεις.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.