Ταινίες που άρεσαν, ταινίες που δεν ενθουσίασαν, ταινίες που έμειναν στην κορυφή των προτιμήσεων του κοινού για χρόνια. Όλες έχουν ένα κοινό: Πασίγνωστο soundtrack.
Στη συνέχεια του αφιερώματος του 3pointmagazine, έρχονται ταινίες που έχουν χαρακτηριστεί σαν αριστουργήματα αλλά και ταινίες που μπορεί να μην εντυπωσίασαν με την ιστορία, τη σκηνοθεσία, την ερμηνεία, αλλά έμειναν στις καρδιές των θεατών για τη μουσική τους.
-Οι δρόμοι της φωτιάς (Vangelis Papathanasiou)
Ο δεύτερος έλληνας του αφιερώματος, μετά την Ευανθία Ρεμπούτσικα. Στην ταινία του Χιου Χάντσον (1981) παρουσιάζεται η αληθινή ιστορία δύο Βρετανών ερασιτεχνών δρομέων οι οποίοι, καθένας για δικούς του λόγους, έβαλαν στόχο να κερδίσουν το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 στο Παρίσι. Αυτό όμως για το οποίο έγινε ιδιαίτερη μνεία -τότε και μέχρι σήμερα- είναι η μουσική που συνέθεσε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου. Το ορχηστρικό κομμάτι του έλληνα συνθέτη όχι μόνο κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης μουσικής, αλλά καθιερώθηκε σε Ολυμπιακούς Αγώνες και πάσης φύσεως αθλητικά δρώμενα.
– Ο Νονός (Νίνο Ρότα)
Για πολλούς η καλύτερη και αρτιότερη ταινία (τριλογία) του παγκόσμιου κινηματογράφου. Το μεγαλειώδες αριστούργημα του Φράνσις Φορντ Κόπολα, δεν θα μπορούσε να μην συνοδεύεται και από μεγαλειώδη μουσική. Στην προσπάθειά του να διηγηθεί την ιστορία της ανόδου της ιταλικής μαφίας στην Αμερική, ο Κόπολα επιστρατεύει τον Ιταλό συνθέτη, με τα αποτελέσματα να αφήνουν άφωνους τους θεατές. Και μπορεί το Όσκαρ να μην το κέρδισε, ο Ρότα όμως απέσπασε Χρυσή Σφαίρα και Γκράμι για τη σπουδαία του σύνθεση.
– Rocky (Gonna Fly Now)
Μπορεί σε πολλούς το είδος αυτό ταινίας να μην αρέσει, ωστόσο ο Ρόκι Μπαλμπόα όταν πρωτοεμφανίστηκε, αλλά και μετέπειτα με άλλες πέντε ταινίες, ενθουσίασε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Η “επιστροφή” ενός ερασιτέχνη πυγμάχου στην κορυφή, αποτελεί συνηθισμένη υπόθεση, ωστόσο η μουσική που συνόδευε τον Σιλβέστερ Σταλόνε, στις σκηνές πάλης, έμεινε άρρηκτα συνδεδεμένη με την ταινία. Με μόλις 30 λέξεις, το τραγούδι ‘Gonna Fly Now’ του Μπιλ Κόντι, σκαρφάλωσε στην κορυφή του Billboard τη σεζόν 1977 και χρησιμοποιήθηκε -και αυτό- σε πολλά αθλητικά δρώμενα, κυρίως της πολιτείας της Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, από όπου καταγόταν ο κινηματογραφικός ήρωας.
– Pulp Fiction (Pumpkin And Honey Bunny)
Η ταινία που έκανε ευρέως γνωστό τον Ταραντίνο (αν και για πολλούς αυτό έγινε το 1992 με το Reservoir Dogs) και καθιέρωσε στο κοινό τον ιδιότυπο τρόπο σκηνοθεσίας, αλλά και σεναρίου του αμερικανού σκηνοθέτη. Από το soundtrack είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς το πιο ωραίο κομμάτι, ωστόσο το πιο γνωστό κομμάτι του δίσκου είναι η παραλλαγή του Misirlou, σε μουσική των Ντικ Ντέιλ και Ντελ Τζόουνς. Πρόκειται για το κομμάτι που “ανοίγει” την ταινία, μετά την πρώτη σκηνή της ληστείας.
– Breakfast at Tiffany’s (Moonriver)
H πιο παλιά ταινία του αφιερώματος (1961), αλλά από τις πιο διαχρονικές και σπουδαίες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Βασισμένη στη νουβέλα του Τρούμαν Καπότε, το Breakfast at Tiffany’s “φτιάχνει” το πορτρέτο της Όντρεϊ Χέμπορν σε ασπρόμαυρο φόντο. Ιδιόρρυθμη, φιλόδοξη, ανασφαλής και ευαίσθητη, η πρωταγωνίστρια της ταινίας εντυπωσίασε τόσο με την ερμηνεία της σαν ηθοποιός, όσο και σαν τραγουδίστρια, κερδίζοντας το Όσκαρ και το Γκράμι καλύτερου τραγουδιού. Το Moonriver του Χένρι Μαντσίνι είναι μια μελαγχολική μελωδία, γλυκιά και δροσερή, συνδεδεμένη με την εικόνα της αριστοκρατικής Όντρεϊ Χέμπορν στο παράθυρο του σπιτιού της, με μια κιθάρα στην αγκαλιά.
– Dirty Dancing (The time of my life)
Μπορεί να έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια από τη στιγμή που βγήκε στη μεγάλη οθόνη (1987), στο άκουσμα όμως και μόνο του τίτλου του, πολλές είναι οι γυναικείες καρδιές που σκιρτούν όταν σκέφτονται τον Πάτρικ Σουέιζ! Κάτι ανάμεσα σε ταινία και μιούζικαλ, το Dirty Dancing αφηγείται την ερωτική ιστορία δύο νέων με φόντο έναν διαγωνισμό χορού. Η πιο ιστορική στιγμή του έργου είναι αναμφισβήτητα η τελευταία, όπου ακούγεται -και χορεύεται- το ‘The time of my life’. Όσκαρ, Γκράμι και Χρυσή Σφαίρα, είναι τα τρία σημαντικότερα βραβεία που απέσπασε το τραγούδι των Φρανκ Πρεβίτ, Τζον ντεΝίκολα και Ντόναλντ Μάρκοβιτς.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.