ηγέτης : αυτός που ηγείται, που έχει την εξουσία, (μεταφορικά) αυτός που έχει τα προσόντα αρχηγού
«Έναν ηγέτη χρειαζόμαστε» ήταν η φράση του ζευγαριού που με άφησε με την απορία, «τι σκατά σκέφτονται οι άνθρωποι»;
Ήταν μια καθημερινή, έξω από το κτίριο του ΟΑΕΔ, όταν, καθώς στεκόμουν έξω από την πόρτα περιμένοντας πότε θα τελείωνε η θλιβερά μεγάλη ουρά, κοντοστάθηκε ένα ζευγάρι γύρω στα 60. Κρατούσαν ένα πάκο χαρτιά, απεγνωσμένοι σχεδόν. Όταν πιάσαμε τελικά συζήτηση, η γυναίκα με δάκρυα στα μάτια μου είπε «Κοίτα που μας κατάντησαν. Γιατί; Μια ζωή κάναμε δύο δουλειές και μας τα παίρνουν όλα. Γιατί; Επειδή θελήσαμε να σπουδάσουμε τα παιδιά μας;».
Και έτσι άρχισε η συζήτηση, της έλεγα την ανάγκη να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας, να αντισταθούμε και με χαρά έβλεπα πως συμφωνούσαν, όταν στο τέλος της συζήτησης προς μεγάλη μου απογοήτευση κατέληξαν πως…εν τέλει χρειαζόμαστε έναν ηγέτη σε αυτήν την χώρα.
Μακάρι να ήταν οι μόνοι. Η φρενίτιδα του ηγέτη φαίνεται να είναι μόνιμη «αρρώστια» και όχι μόνο τον τελευταίο καιρό . Ίσως είναι η εύκολη λύση να περιμένεις έναν ηγέτη να σε σώσει, αντί να κάνεις κάτι εσύ για να αλλάξεις την ζωή σου ή την εξέλιξη των πραγμάτων. Άλλωστε έτσι μας μάθανε να περιμένουμε πάντα έναν σωσία, μια Δευτέρα Παρουσία και ούτε κάθε εξής, και μέχρι τότε υπομονή και σκασμός.
Πρόσφατα, αρθρογράφος έγραψε στην lifo ότι νοσταλγεί κι αυτός έναν ηγέτη όπως ο Καραμανλής (αυτός και όλη η δεξιά), πόσοι δεν νοσταλγούν να αναστήσουν τον Παπανδρέου, μέχρι και στα Βαλκάνια διάβασα ότι νοσταλγούν τον Στάλιν και στήνουν αγάλματά του. Και ενώ κάποιοι νοσταλγούν έναν παλιό ηγέτη, άλλοι περιμένουν έναν καινούργιο, κι άλλοι, που χάνουν τον ηγέτη τους, αναρωτιούνται τι θα απογίνουν τα πράγματα χωρίς αυτόν, όπως στην περίπτωση του θανάτου του Ούγκο Τσάβες.
Ανέκαθεν οι λαοί είχαν την τάση να αναζητούν έναν ηγέτη, είτε δεξιό είτε αριστερό. Όπως είχαν την τάση να συνδέουν κινήματα, κόμματα, ιδέες με συγκεκριμένα πρόσωπα. Ναι, ηγετικές μορφές υπήρχαν και υπάρχουν αδιαμφισβήτητα. Κοίταξε, όμως, κανείς πίσω από τον ώμο αυτών των ηγετικών μορφών, ποιοι ήταν πίσω του;
Ο λαός, αυτός δημιουργεί τον ηγέτη, πολιτικό ή θρησκευτικό, αυτός τον αναδεικνύει και έπειτα αυτός τον καταβαραθρώνει.
«Όχι, όχι! -σχεδόν φώναξα στην γυναίκα – Τι να τον κάνουμε τον ηγέτη, δεν τον θέλουμε. Είδαμε τι κάνανε οι δήθεν ηγέτες. Εμείς να τα αλλάξουμε τα πράγματα, εμείς»… ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να αλλάξω μια τέτοια νοοτροπία αλλά ήθελα να το πω, να το φωνάξω, όχι άλλοι ηγέτες ρε γαμώτο!
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.