Author Κλειώ Βλαχάκη

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα στήνω μια σκηνή μπροστά μου. Μοναδικός θεατής της ζωής μου. Ένα ένα τα γεγονότα στέκουν για λίγα λεπτά και με αποχαιρετούν. Ανάθεμα κι αν ξέρω τίποτα! Περνώ από τα χρόνια πεισμωμένα, θυμω...

Δεκέμβρης, φώτα, «αγαπάω κι αδιαφορώ», εδώ και μέρες κολλημένο το μυαλό σ’ αυτό το τραγούδι, αποχαιρετισμοί, απώλειες, λιγότεροι τριγύρω, πού πάει η αγάπη όταν πεθαίνει, πόνος στον αυχένα. Κάθε φορά που πονάω θ...

Οδηγώ και τραγουδώ. Θαρρώ πως χαμογελώ κιόλας. Κοιτάζομαι στον καθρέπτη του αυτοκινήτου. Έχω λόγο. Εδώ και μέρες δε νιώθω εκείνη τη γροθιά στο στομάχι. Εδώ και μέρες δεν είμαι το παιχνίδι που το πέταξαν στο πάτ...

Δευτέρα, Οκτώβρης, χρυσάνθεμα, παυσίπονο, παυσίλυπο, μούχρωμα, τσιγάρα αμέτρητα, αθετημένες υποσχέσεις, χαρμολύπη, μετακόμιση φίλων κι εγώ περνώ και παίρνω "ό,τι προαιρείσθαι". Αμετανόητος εραστής των ανθρώπων,...

Τρίτη. Σεπτέμβρης. Φθινόπωρο. Χαρτιά στο πάτωμα, αδιόρθωτες ασκήσεις, βιβλία παντού, σκέψεις γραμμένες σε μικρά χαρτάκια ασυμμάζευτα, στίχοι πάνω στον τοίχο, συνθήματα στο μυαλό μου. Τρίτη. Λησμονημένες μέρε...

Σάββατο  18 Αυγούστου. Μελτέμια. Σύννεφα. Κύματα. Κεφάλι βαρύ. Ονειρεύτηκα πως μπήκα σε ένα πλοίο. Χωρίς παπούτσια. Θυμήθηκα τη γιαγιά μου: "Βάλε παπούτσια. Θα κάμεις άσχημα πόδια." Πάντα παρατηρούσε τα πόδια τ...

Παρασκευή. Εγερτήριο από εφιάλτη. Τριπλός ελληνικός. Πέντε τσιγάρα. Ο Τάπας στην πόρτα περιμένοντας τη βόλτα, ο Φέλιξ με αυθάδεια μπερδεμένος στα πόδια μου, τα τζιτζίκια υπενθυμίζοντας το σύντομο πέρασμα από τη...

Βρέθηκε εκεί ένα απόγευμα τη στιγμή της δύσης. Θυμήθηκε πως κάποτε πίστευε πως αυτό το χρώμα πρέπει να έχει ο θάνατος. Πορφυρό, άλικο, βαθύ σαν αίμα. Από εκείνο το βράχο έπαιρνε σάρκα και οστά και η μνήμη. Η μν...

Θέλω να με δεις, όχι να με κοιτάξεις. Δεκάδες  μάτια έχουν πέσει πάνω μου και δεν είδαν τίποτα. Να μη σου πω τίποτα κι εσύ να τα καταλάβεις όλα. Μη με αφήνεις να νιώθω σαν καρέκλα, σαν τραπέζι, σαν σπίτι που το...

Μόνο αυτός με κλονίζει έτσι. Πρόσωπα χλωμά, φιγούρες που σέρνουν αιώνες στην πλάτη, χέρια ρυτιδιασμένα, άνθρωποι που άσπρισαν τα μαλλιά τους σε ένα βράδυ. Με συγκλονίζει το «για πάντα» και το «ποτέ πια». Μόνο ε...

Πενθώ τα χρόνια που έφυγαν και τα άλλα που θα ‘ρθουν με αδειανές καρέκλες και γεμάτα ποτήρια μνήμης «στην υγειά μας». Στην απουσία μετρά λάθος η αγάπη. Πενθώ τα χαμένα, τα ανείπωτα, τα ειπωμένα, τα χαλασμένα, ...