H “Καλλιτέχνιδα”

Όχι, όμως, δε με νοιάζει που δε δίνω αυτόγραφα στο δρόμο και ότι δεν έχω λεφτά να πάω μέχρι το Λονδίνο για ψώνια. Με νοιάζει που έχω παγιδευτεί στον αποτυχημένο εαυτό μου. Δε μου δίνουν πια καμία παραπληγική- κωφάλαλη, καμία διευθύντρια πολυεθνικής για να ονειρευτώ, να ξεφύγω από αυτό που είμαι. Τόσοι ρόλοι, τόσες διαφορετικές ζωές, είναι σα να ξεγελάς την πραγματικότητα…

Η “Ελληνίδα”

Όταν είσαι 20 χρονών, έχεις την πολυτέλεια να ταλανίζεσαι από τεράστιας φιλοσοφικής σημασίας ερωτήματα: «Υπάρχει Θεός;», «Γιατί απέτυχε ο υπαρκτός σοσιαλισμός;», «Τι είναι τέχνη;». Μεγαλώνοντας είτε βρίσκεις τις απαντήσεις και κοιτάς τη δουλίτσα σου, παντρεύεσαι, αγοράζεις τηλεοράσεις plasma, είτε δεν προλαβαίνεις να αναρωτηθείς γι αυτά γιατί...

Ο “αριστερός”

Κατέληξε ιδεολογικά και έτσι ένα απόγευμα Τρίτης με πήρε τηλέφωνο και μου είπε να μην πάω στη δουλειά το βράδυ και ότι δε θα με ξαναχρειαστεί. "Ρε Μ.", του λέω, "μέχρι και η Τρόικα, αυτό το τερατώδες καπιταλιστικό μέσο του διαβόλου, δέχτηκε τη ρύθμιση στα εργασιακά. Ο εργαζόμενος πρέπει να προειδοποιείται 4 μήνες πριν, για την επικείμενη απόλυση του", αλλά ο Μ. ήταν ανένδοτος.