Ψιλο-λόγια

Όπου φυτρώνει η αμφιβολία όμως, δύσκολα ξεριζώνεται. Ο καπνός πάει αγκαζέ με τη φωτιά.

Όσες φορές και αν κοιτάξεις πίσω, πάλι το ίδιο θα αντικρίσεις, τις επιλογές που έκανες ή το δρομάκι που αποφάσισες να ακολουθήσεις στο σταυροδρόμι που κάποτε είχες την ψευδαίσθηση ότι είναι αδιέξοδο.

Κάτι τέτοιες στιγμές ψελλίζω κοντομάνικους στίχους απ' την ανα-φυγη που «λάμνει» στο «πώς» και το «όπως»

Είμαι στο πλοίο από Κρήτη για Αθήνα που λες και ξαφνικά ακούω μία ανακοίνωση από τα μεγάφωνα να λέει

Είδα πρόσφατα περνώντας από την πλατεία της Καπνικαρέας, μία γυναίκα με κατεβασμένο το κεφάλι, βαμμένη επιτηδευμένα, ντυμένη με νυφικό εποχής να κάθεται στο πεζούλι της εκκλησίας, σε στάση ικεσίας να περιμένει τον μυθικό της σύζυγο ή μια πραγματική χειρονομία ανθρωπιάς

Όταν ο ήλιος είχε αχτίδες, όταν το φεγγάρι είχε λάμψη, όταν εσύ δεν έπαιρνες φάρμακα, όταν ο νους σου έτρεχε λυτρωμένος από το όνειρο, σφύριζα καρτερικά.

Η παιδική σου φίλη λοιπόν, η Ζωρζ Σαρή, δεν ζει πια. Μπορείς να μιλάς μαζί της όμως μέσα από τα βιβλία της

Μην κλαις, τα δάκρυα διαμάντια δεν γίνονται. Ο πλούτος είναι εσωτερικός, ο καθένας παλεύει μόνος του για να τον βρει

“Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος;”, σε ρωτούν και σε ξαναρωτούν και πάντα η απάντηση παραμένει ίδια: “O θάνατος ενός αγαπημένου μου προσώπου “.

Και ακόμα και αν φτιάξουμε χωροταξικά τις πόλεις, τους κόσμους και τις ζωές μας, ποιος μας λέει ότι θα βρούμε το άλλο μας μισό;

Παράξενα παιχνίδια κάνει το μυαλό. Ή μήπως για αυτά ευθύνεται η καρδιά;