Γιώργος Χρανιώτης: “Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει χάσει την επιμονή της ερωτικής κατάκτησης”

Συνάντησα τον Γιώργο Χρανιώτη στο θέατρο Αλίκη με αφορμή την παράσταση στην οποία παίζει, με τίτλο «Πουλιά στον Αέρα!», και πολύ άμεσος, ως είναι, φιλικός και πολύ ευγενικός μου μίλησε για όλα όσα τον ρώτησα και πέραν του έργου. Μεταξύ άλλων, μου είπε ότι πέρασε με την τρίτη φορά τις Πανελλήνιες Εξετάσεις για τη Γυμναστική Ακαδημία στην Κομοτηνή και με την πρώτη φορά στις εξετάσεις του Υπουργείου για Δραματική Σχολή. Επισκεπτόταν την Κομοτηνή μέχρι και το τρίτο έτος για να ζήσει την φοιτητική ζωή, τα μπαρ και τα ξενύχτια, αλλά στη συνέχεια αφοσιώθηκε στην τέχνη της υποκριτικής. Η γυμναστική σχεδόν ποτέ δεν έλειψε από την ζωή του. Από το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το κολύμπι, μεταπήδησε στο ποδήλατο, τη yoga, το pilates, το surf, το skate longboard, το SUP και το functional.

Ενόσω ο κόσμος συνέρρεε στο θέατρο για να παρακολουθήσει την παράσταση, η κουβέντα μας με τον Γιώργο Χρανιώτη κύλησε κάπως έτσι…

Γιώργο, πώς ήταν η συνεργασία σου με τον σκηνοθέτη Νίκο Μαστοράκη;

Μου αρέσουν πολύ οι ευφυείς άνθρωποι, που έχουν την τάση ν’ αποκαθηλώνονται από μόνοι τους, που σου δίνουν την εντύπωση ότι δεν έχουν μυστικά, που ξεγυμνώνονται. Ειδικά όταν είναι καλλιτέχνες και σου λένε ότι ξέρεις, θα είμαστε δύο μήνες μαζί, δες το λίγο σαν ένα κοινόβιο, θα είμαστε εδώ και θα βγάλουμε τα ρούχα μας, μιλάω μεταφορικά!

Ο Νίκος Μαστοράκης, πάνω στην κουβέντα του αποκαλύπτεται, εκτίθεται για την προσωπική του ζωή, για προσωπικές του στιγμές. Ταυτόχρονα όλο αυτό γίνεται για να σου μεταδώσει την τάση που έχει και για να σε ιντριγκάρει κι εσένα να εκτεθείς. Αυτό για μένα είναι μια πολύ ευχάριστη διαδικασία. Η έκθεση είναι ένας από τους λόγους που κάνω αυτή τη δουλειά, γιατί μ’ ένα τρόπο αντιμετωπίζω την ενδεχόμενη ντροπή που έχω και πολεμάω με τους φόβους μου. Έρχεται όμως αυτός ο άνθρωπος και σου λέει, μη φοβάσαι κι εγώ μαζί σου είμαι.  Ο Νίκος Μαστοράκης δεν είναι ένας σκηνοθέτης που κάθεται από κάτω και σε επιβλέπει. Έχει μια ενδιαφέρουσα αυστηρότητα, ενώ παράλληλα έχει μια παιχνιδιάρικη διάθεση, δίνοντάς σου τρομερή ελευθερία στο να δοκιμάσεις πράγματα και νομίζω ότι για να μπορείς να δουλέψεις με τον Νίκο, πρέπει να μην παίρνεις κάτι προσωπικά. Πρέπει να μπορείς να μαλώσεις μαζί του επί του καλλιτεχνικού, αλλά να του δίνεις και τη σιγουριά, ότι εσύ δεν πρόκειται να παρεξηγηθείς με κάτι. Κατά τη γνώμη μου είναι ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος, πολύ έντονος, πολύ δύσκολος και πολύ ωραίος!

Εσύ όμως σαν χαρακτήρας μου δίνεις την εντύπωση ότι υποστηρίζεις την άποψή σου, ακόμα κι αν είναι διαφορετική μ’ εκείνη του σκηνοθέτη.

Ναι, αλλά είμαι καλός μαθητής εγώ! Όταν εμπιστευτώ έναν άνθρωπο, μπορώ να χαμηλώσω και να τον κοιτάξω σαν το παιδί που κοιτάζει το δάσκαλο με προσμονή. Με τον Νίκο μαθήτευσα, δεν το κρύβω. Χρειάζεται να έχεις απέναντι σου τον κατάλληλο άνθρωπο. Κάποιες φορές όμως, που δεν εκτιμώ τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου, είτε αυτός είναι σκηνοθέτης είτε ηθοποιός, θα πρέπει να ενεργοποιώ κάποια άλλα πράγματα.

Παίζεις στην κωμωδία του Georges Feydeau, «Πουλιά στον Αέρα!», πρωτότυπος τίτλος (Le dindon). Είσαι φίλος της κωμωδίας ή προτιμάς δραματικούς ρόλους;

Είμαι φίλος των καλών έργων, των ωραίων συνεργασιών, δεν έχω θέμα με την κωμωδία. Κάτι που εντοπίζω όσον αφορά στις στιγμές που παίζω σε κωμωδία είναι ότι αντιμετωπίζω πιο εύκολα την αποθεραπεία μετά το θέατρο. Σίγουρα όταν κάνω κωμωδία, γυρνάω σπίτι και η γυναίκα μου με αντέχει πιο εύκολα απ’ ότι αν έπαιζα σε δράμα.  Όταν κάνω κάτι δραματικό, μπορεί να γίνω πιο δύσκολος άνθρωπος, όχι πάντα βέβαια. Αλλά μου έχει συμβεί να κοιμάμαι εννιά η ώρα το πρωί, την τελευταία βδομάδα μιας παράστασης, η οποία όλως τυχαίως λεγόταν «Η ώρα του Διαβόλου» του Πεσσόα. Για ν’ αποδώσω όπως θέλω σ’ ένα ρόλο, συμμετέχω στη διαδικασία ψυχοσυναισθηματικά. Οπότε σε μια κωμωδία αυτό είναι ανώδυνο, ενώ σ’ ένα δραματικό έργο ενδέχεται και να μην είναι.

Ζούμε την μετά «Fight Club» δεκαετία. Μια φράση από την ταινία Fight Club ήταν  το “The more you own, ends up owning you”. Χαίρομαι που έζησα εποχές ευμάρειας και γκλαμουριάς την δεκαετία του ’90, αλλά χαίρομαι περισσότερο που τώρα απέχω πλέον συνειδησιακά

 

 

Ποιο από τα θέματα της ιστορίας του έργου του Φεϋντώ είναι πιο κοντά σ’ εσένα;

Το έργο γράφτηκε λίγο πριν το 1900. Στις αρχές του εικοστού αιώνα η αστική τάξη είχε πάρα πολύ χρόνο. Όταν ένας νέος, υγιής άνθρωπος έχει χρόνο και χρήμα, μπορεί να τον διαθέσει, όπως θέλει. Οι άνθρωποι της ιστορίας μας λοιπόν κυνηγούν το αντικείμενο του πόθου τους, κυνηγούν την «παρανομία». Δεν είναι αυτό όμως που με γοητεύει στην παράσταση. Με γοητεύει η θύμηση που έχω από τον εαυτό μου στη νεότερη ηλικία, που είχα αρκετό χρόνο, διάθεση και άνεση οικονομική και μπορούσα να ενδώσω κι εγώ σ’ αυτό το παιχνίδι. Λείπει από τη σημερινή εποχή το κυνήγι του ανθρώπου προς το αντικείμενο του πόθου του είτε είναι αγόρι είτε κορίτσι.

Η γενιά μου το έκανε αυτό. Εμείς, έξι-επτά παιδιά, παίζαμε το αυτοσχέδιο παιχνίδι της ομαδικής ευχαρίστησης, που η ευχαρίστησή μας ήταν να κυνηγάμε τα κορίτσια. Αυτό ξεκίνησε στο Ξυλόκαστρο με τις πυρκαγιές των 80s. Ελπίζω να παραδειγματίστηκαν και άλλοι από εμάς. Θέλω να πω ότι ακριβώς αυτή η γενετήσια ορμή που είχαμε και που είχαν όλες οι παλιότερες γενιές, ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες πολέμου, ήταν πάντα ενεργοποιημένη. Τώρα πια όμως λόγω της ευκολίας, λόγω της εικόνας, που μπορείς πλέον από τριών χρονών να δεις γυμνά κορμιά ή συνουσία, δεν σου κάνει τίποτα αίσθηση. Πλέον ο κόσμος δεν φλερτάρει και πλέον ο κόσμος δεν πασχίζει, έχει χάσει την επιμονή της ερωτικής κατάκτησης ο σύγχρονος άνθρωπος. Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι σφάλμα.

Είναι ένας μικρός θάνατος της ανθρώπινης φύσης, νομίζω.

Είναι πολύ ωραίο έτσι όπως το λες, γιατί ο Ναγκίσα Οσίμα είχε πει ότι «ο οργασμός είναι ένας μικρός θάνατος». Η έλλειψη λοιπόν αυτή οδηγεί σ’ ένα μικρό, οργασμικό θάνατο και σε λίγο ο έρωτας θα μοιάζει με αυτή τη σκηνή στο Alien, όπου είναι η Σιγκούρνεϊ Γουίβερ με κάποιον και ακούμε: «πόσο καιρό έχεις να κάνεις σεξ; Tόσο. Κι εγώ τόσο». Και μετά βγάζουν τα ρούχα τους. Μια αυτοματοποιημένη διαδικασία, όπου απουσιάζει κάθε διάθεση για εξερεύνηση. Αυτή την εξερευνητική, ερωτική διάθεση βρίσκουμε στο έργο του Φεϋντώ.

Αν κάνεις κάποια στιγμή δικό σου παιδί, ποιες προφυλάξεις θα πάρεις ενάντια στους κινδύνους του ίντερνετ, των social media και κάθε λογής ηλεκτρονικών συσκευών;

Επειδή δεν έχω παιδί, δυσκολεύομαι να σου απαντήσω. Βλέπω όμως μια ευκολία από τους τωρινούς γονείς στο ότι δίνουν στα παιδιά τους μια συσκευή και εκείνα ναρκώνονται. Αν κάνω ποτέ παιδί, ξέρω πως αυτό σίγουρα δεν θα το κάνω. Ακόμα κι αν χρειαστεί να με χτυπήσει το παιδί μου, γιατί εγώ δεν θα σηκώσω ποτέ χέρι! Προτιμώ να είμαι αυταρχικός πατέρας παρά κακός πατέρας.

Δεν υπάρχουν πια αλάνες για να παίξουν τα παιδιά, όλα γίνονται μέσα σε τέσσερις τοίχους.

Ακριβώς! Το παιχνίδι είναι πια μόνο στα δάχτυλα, όχι στο σώμα. Δεν μπορώ να δεχτώ το παιχνίδι μόνο μπροστά από μια ψηφιακή οθόνη, μου φαίνεται παράλογο. Πρόσφατα ήμουν στην Ικαρία σε κάποιο πανηγύρι και είδα δυο οχτάχρονες πιτσιρίκες, που δεν παρακολουθούσαν το πανηγύρι, αλλά τα tablets. Εγώ στα είκοσι-οχτώ μου χρόνια, που βρέθηκα πρώτη φορά εκεί, ρουφούσα κάθε δευτερόλεπτο από το δρώμενο, ήμουν έκπληκτος από όλο αυτό που έβλεπα. Φυσιολογικά ένα παιδί θα είχε έξτρα περιέργεια να γνωρίσει αυτό τον κόσμο, αλλά τελικά βλέπω με λύπη ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.

Μίλησέ μας για το ρόλο σου, τον κύριο Ποντανιάκ. Έχει στοιχεία από σένα;

Έχω βάλει κάποια στοιχεία, αλλά δεν είναι δικά μου. Ο Ποντανιάκ είναι ένας λιμοκοντόρος, παντρεμένος αστός. Έχω φανταστεί ότι είναι ένας αργόσχολος εισοδηματίας που, όπως στον Τρυφώ στον «Άνδρα που αγαπούσε τις γυναίκες» ένας άντρας παίρνει στο κατόπι μια γυναίκα και την παρατηρεί, έτσι κι αυτός εδώ κυνηγάει τη Βίκυ Σταυροπούλου. Έψαξα να βρω ένα λόγο που εκείνη με απορρίπτει, γιατί δεν μου αρκεί ότι είναι παντρεμένη, καθώς στο έργο δείχνει διαθέσιμη. Ο Ποντανιάκ από την άλλη είναι εμφανίσιμος, ευκατάστατος, με καλή αισθητική, δεν είναι και τόσο βιαστικός, αλλά έχει ένα πρόβλημα: είναι «κρύος», δεν έχει χιούμορ. Ενώ εγώ έχω χιούμορ, αυτή είναι η διαφορά μας. Ο Ποντανιάκ είναι ο τύπος του άντρα που θα έχει επιτυχία σε γυναίκες μόνο, που γοητεύονται από ένα ακριβό αυτοκίνητο ή μια χρυσή πιστωτική κάρτα. Μ’ ενδιαφέρουν οι ρόλοι που δεν έχουν κοινά στοιχεία μ’ εμένα. Αν δεις το έργο, θα παρατηρήσεις ότι η στάση του σώματος του Ποντανιάκ, ο τρόπος που αρθρώνει τις λέξεις είναι πολύ ξένος προς εμένα. Η μεταμορφωτική διαδικασία στον ηθοποιό είναι ζητούμενο, πιστεύω. Βαριέμαι πολύ να παίξω κάτι πολύ οικείο μου.

Ποια πιστεύεις ότι είναι η αδυναμία σου πάνω στη σκηνή;

Δεν ξέρω… Έχω μια δυσκολία να συνεργάζομαι με ανθρώπους που δεν εκτιμώ, με κάποιον ηθοποιό που δεν ακούει με την έννοια ότι δεν έχει τη διάθεση να κουβεντιάσετε για τη δουλειά σας, ώστε να γίνετε και οι δυο καλύτεροι. Είναι μια δυσκολία όμως που δεν θέλω να διορθώσω σ’ εμένα. Σε αυτή την παράσταση που παίζω τώρα, ευτυχώς δεν υπάρχει τέτοιο θέμα.

Όχι μόνο αποδέχομαι την αρνητική κριτική, πολλές φορές ρωτώ εγώ τους φίλους μου ή θεατές, μετά τα συγχαρητήρια που μου δίνουν, τι δεν τους άρεσε. Ίσως μου πουν κάτι που μπορεί να με ξεκλειδώσει, έχει συμβεί άλλωστε 

 

 

Με τον φακό, κινηματογραφικό ή τηλεοπτικό, πώς τα πας;

Μια χαρά! Ο κινηματογράφος είναι το αγαπημένο μου είδος. Με πιάνει μια υγιής ματαιοδοξία ότι αυτό θα καταγραφεί. Ο κινηματογράφος με ιντριγκάρει, γιατί μου δίνει μια έξτρα ευθύνη. Στο θέατρο, αν δεν είμαι σήμερα καλός, μπορεί να είμαι αύριο.

Αν είχες να διαλέξεις μεταξύ θεάτρου και μουσικής, ποιο θα επέλεγες;

Εύχομαι να μη χρειαστεί να διαλέξω ποτέ! Αισθάνομαι τώρα, όπως η Μέριλ Στρηπ στην ταινία «Sophie’s Choice», που πρέπει να διαλέξει ποιο παιδί της θα δώσει στους Ναζί.

Με την μπάντα σου, τους «Imitate your mother» ετοιμάζετε live;

Παίξαμε στο Street Mode Festival στη Θεσσαλονίκη. Θα κάνουμε ένα live τώρα τον Ιανουάριο. Κάνουμε μια συναυλία το μήνα περίπου. Το καλοκαίρι λογικά θα κάνουμε μια μίνι περιοδεία. Φαντάζομαι πως την μουσική δεν θα την αφήσω εύκολα. Ειδικά όταν βλέπω ακόμη τον Iggy Pop σ’ αυτή την ηλικία να ροκάρει, παίρνω πολύ κουράγιο.

Τι μουσικές ακούς τελευταία, ακούς καινούρια πράγματα;

Τελευταία ακούω τον Brian Eno, που είναι παλιός, και τους νοτιοαφρικάνους  Die Antwoord.

Πρόσφατα ο Παύλος Παυλίδης δημοσίευσε ένα τραγούδι στο YouTube για τον Ζακ Κωστόπουλο. Εσύ πώς βίωσες όλη αυτή την κατάσταση;

Έχω τοποθετηθεί δημόσια επί του θέματος. Είχα πάει και στην πορεία για τον Ζακ και είχα μαλώσει μ’ ένα τύπο που μου είπε, γιατί βγάζεις βίντεο και απάντησα τι εννοείς; Μα για να το βάλω στο Instagram! Βλέπω τον Καρατζαφέρη να μιλάει εναντίον ενός ανθρώπου που ήταν οροθετικός και ομοφυλόφιλος και είναι πράγματα που δεν μπορώ να τα καταλάβω. Όταν η Δημοκρατία δεν λειτουργεί καθόλου, αισθάνεσαι ένα βάρος στο στομάχι και λες ότι το μόνο που μπορώ να κάνω είναι ή να φύγω από την χώρα ή να πάω στην πορεία. Ανήκω στην κατηγορία ανθρώπων που δυστυχώς η χώρα τους τους δίνει λόγους για να ντρέπονται για ένα γεγονός που είναι ακραία απάνθρωπο.

Ασχολείσαι με τα κοινά ως εθελοντής;

Κάνω περισσότερο εθελοντικά πράγματα σε σχέση με τα παιδιά. Έχω κάνει για το Make a Wish μια παράσταση. Ήμουνα στη Θεσσαλονίκη σε μια συγκέντρωση τροφίμων, την «Αρωγή», είμαι πάντα εκεί σε ανθρωπιστικά πράγματα. Με την πολιτική, από το δημοψήφισμα και μετά, σταμάτησα ν’ ασχολούμαι.

Ποια είναι η γνώμη σου για τα reality, διαχωρίζεις reality από reality;

Το reality που κατακρίνω είναι αυτό με τα παιδάκια που κάνουν τους μάγειρες. Είμαι πολύ επιφυλακτικός με reality, όπως το Next Top Model. Το Survivor μου ταίριαζε λόγω της επαφής μου με τη φύση, το σπίτι ήταν στην παραλία κι εγώ κάνω ελεύθερο camping από δεκαεφτά χρονών. Η πείνα και οι κάμερες ήταν η δύσκολη διαδικασία. Δύσκολο είναι επίσης το να βρίσκεσαι συνέχεια με ανθρώπους που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα βρισκόσουν καθόλου, το ονομάζω το «σύνδρομο του ιστιοπλοϊκού».

Σε μουσικό reality δεν θα πήγαινα με την μπάντα μου, αλλά σήμερα οι άνθρωποι ψάχνουν ν’ ακουστούν με κάθε τρόπο και ο καθένας άλλωστε κρίνεται μετά από το παιχνίδι. Ο Λεωνίδας Μπαλάφας για παράδειγμα έγινε γνωστός από εκεί, αλλά η πορεία του μετέπειτα απέχει από τέτοιου είδους λογικές. Το ίδιο και η Ραλλία Χρηστίδου.

Κάποια πράγματα για μένα δεν πωλούνται κι ένα από αυτά είναι ο έρωτας. Δεν μπορεί να φιλιέσαι δημόσια με μια γυναίκα που γνώρισες πριν από μια βδομάδα και να δηλώνεις ερωτευμένος μόνο και μόνο για να κερδίσεις λεφτά! Στη Σουηδία αυτή τη στιγμή υπάρχει reality με Live sex, σε δέκα χρόνια μπορεί να σκοτωνόμαστε σε live αναμετάδοση… 

Αισθάνομαι ότι με έχουν δει αρκετά. Πάω πλέον μόνο εκεί που θέλω να πάω. Τα πηγαίνω καλύτερα με τις ιδιωτικές σχέσεις παρά με τις δημόσιες σχέσεις

 

 

Έχεις αληθινούς φίλους μέσα από τη δουλειά σου;

Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος, ο Χρήστος Βασιλόπουλος και η Δήμητρα Ματσούκα είναι οι φίλοι μου από τον κόσμο του θεάτρου. Συνήθως συναναστρέφομαι ανθρώπους εκτός θεάτρου. Ευτυχώς με τους ανθρώπους που προανέφερα έχουμε μια σιωπηλή συμφωνία πως, όταν συναντιόμαστε, δεν θ’ ασχολούμαστε τόσο με τη δουλειά μας. Αν βγούμε ακόμα και με τα παιδιά από το θίασο με τον οποίο δουλεύω τώρα στο θέατρο Αλίκη, πάλι δεν συζητάμε συνέχεια για δουλειά. Μου αρέσει να κάνω θέατρο, αλλά βαριέμαι πολύ να μιλάω για το θέατρο.

Είσαι παντρεμένος λίγο καιρό. Μετά το γάμο, έχει αλλάξει ο ρυθμός της ζωής σου, οι προτεραιότητές σου;

Όχι, δεν έχουν αλλάξει, γιατί δεν έχω ακόμα παιδί. Ίσως τώρα να περνάω περισσότερο χρόνο στο σπίτι και να έχω μια επιμονή για τη διατήρηση της εστίας, παλιότερα μπορεί να έφευγα, μετά από ένα καυγά, ενώ τώρα σκέφτομαι, ότι είναι η γυναίκα μου και πρέπει να τα βρούμε. Είμαστε έξι μήνες παντρεμένοι. Πάντα με τρόμαζε αυτή η σύμβαση, του ότι τώρα είσαι παντρεμένος και πρέπει ή δεν πρέπει να κάνεις αυτό, μου έκανε μικροαστική.

Ο λόγος που παντρεύτηκα ήταν για να παρτάρω μαζί με τη γυναίκα μου, για να γιορτάσουμε τον έρωτά μας και να λάβουμε ευλογίες. Η οικογένεια δεν έχει να κάνει με τον γάμο απαραίτητα. Μ’ αρέσει το μοντέλο ότι είμαστε παντρεμένοι κι έχουμε παιδιά, αλλά καταλαβαίνω εξίσου και το άλλο μοντέλο.

Ποιος είναι ο Γιώργος Χρανιώτης;

Ο Γιώργος δεν είναι πονηρός και αυτά που λέει να τα τρως!

——————————————————————————-

Πληροφορίες για την παράσταση

(Le dindon)

Μία προκλητική κωμωδία!

Σκηνοθεσία Νίκος Μαστοράκης

Στις 1^η Νοεμβρίου δώδεκα «Πουλιά στον αέρα», όσοι και οι ηθοποιοί της παράστασης, απογειώνονται από το θέατρο Αλίκη!

Ο George Feydeau έγραψε την πονηρή φάρσα “Le Dindon” το 1896 και ο  Νίκος Μαστοράκης, στην πρώτη του συνεργασία με τα Αθηναϊκά Θέατρα, το διασκευάζει, το σκηνοθετεί και το μεταφέρει στο 2018 με τον τίτλο «Πουλιά στον αέρα»!

Στην σκηνή ένας απολαυστικός θίασος πρωταγωνιστών που φλερτάρει, ερωτεύεται, απατάει και ψεύδεται : Βίκυ Σταυροπούλου, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Θεοδώρα Τζήμου, Ιωάννης Παπαζήσης, Χριστίνα Τσάφου, Νίκος Αρβανίτης,  Μαρία Κωνσταντάκη, Γιώργος Χρανιώτης, Κωνσταντία Χρηστοφορίδου, Δημήτρης Λιόλιος, Μαριλού Κατσαφάδου, Γιάννης Ρούσσος.

Η υπόθεση απλή. Και η φράση που χαρακτηρίζει την αρχή του κακού : Απαντάς «δέχομαι» επειδή σε κοιτάει ο κόσμος και μετά που ο κόσμος φεύγει, ανακαλύπτεις ξαφνικά, πως έχεις μείνει μόνος, με μια γυναίκα, παντρεμένος!

 Τόπος δράσης: Το Παρίσι! Ο Ποντανιάκ κυνηγάει τη Λουσιέν για να τη ρίξει στο κρεβάτι του. Αυτό που δεν ξέρει όμως είναι ότι εκείνη είναι παντρεμένη με τον καλό του φίλο Βατλέν. Την ησυχία του Βατλέν, όμως, έρχεται να διαταράξει ένα «στιγμιαίο λάθος του παρελθόντος», η Σβετλάνα, που απειλεί να τα αποκαλύψει όλα στον σύζυγό της και φίλο του Βατλέν, τον Σολντινιάκ, εκτός κι αν επαναλάβουν το ίδιο «λαθος»! Ο Βατλέν, απελπισμένος, ζητάει συμβουλές από τον Ποντανιάκ κι εκείνος τον προτρέπει να επισκεφθεί ένα παράνομο ξενοδοχείο με τη Σβετλάνα εκμεταλλευόμενος τη δήλωση της Λουσιέν «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και κέρατον αντί κεράτου!». Στην εξίσωση προστίθεται η γυναίκα του Ποντακιάκ που προσπαθεί διαρκώς να τον πιάσει στα πράσα αλλά και ο Ρεντιγιόν, μόνιμα ερωτευμένος με τη Λουσιέν, που πνίγει τον πόνο της απόρριψης με την Αρμαντίν.  Πώς βρίσκονται, λοιπόν, όλοι αυτοί αυτοι ταυτόχρονα στο δωμάτιο 39 του ξενοδοχείου “Amour” όπου ο αθώος πλην όμως πρόθυμος για όλα κύριος Πενσάρ και η κουφή γυναίκα του έχουν επισκεφθεί για να γιορτάσουν την επέτειο του γάμου τους;

Τι θέλουν όλοι αυτοί ο ένας απ΄ τον άλλον; Ποια κρυφή φαντασίωση τους κυνηγάει; Και γιατί καταλήγουν στο σπίτι του Ρεντιγιόν να παίζουν κρυφτό με την πανταχού παρούσα νταντά του; Ποιος τελικά απατάει ποιον; Ποιος την πατάει στο τέλος;

Η αλήθεια είναι κάπου κρυμμένη μέσα στον ανεμοστρόβιλο των κρυφών πόθων και στεναγμών με τα πρόσωπα να «χορεύουν» τις μυστικές επιθυμίες τους και τις ανησυχίες τους, πάνω στα βήματα του Φωκά Ευαγγελινού.

Συντελεστές:

Διασκευή-Σκηνοθεσία : Νίκος Μαστοράκης

Χορογραφίες : Φωκάς Ευαγγελινός

Σκηνικά : Μανόλης Παντελιδάκης

Κοστούμια : Κατερίνα Παπανικολάου

Αρχική μετάφραση : Μαριαλένα Κωτσάκη

Σχεδιασμός Φωτισμών : Στέλλα Κάλτσου

Μουσική Επιμέλεια : Νίκος Μαστοράκης

Βοηθός Σκηνοθέτη : Δανάη Καλαχώρα, Μαριλένα Μόσχου

Βοηθός Σκηνογράφου : Ελίνα Δράκου

Βοηθός Ενδυματολόγου: Μαριάννα Ζαχαριάδη

Βοηθός Σχεδιασμού Φωτισμών: Στέβη Κουτσοθανάση

Πρωταγωνιστούν: Βίκυ Σταυροπούλου, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Θεοδώρα Τζήμου, Ιωάννης Παπαζήσης, Χριστίνα Τσάφου, Νίκος Αρβανίτης,  Μαρία Κωνσταντάκη, Γιώργος Χρανιώτης, Κωνσταντία Χρηστοφορίδου, Δημήτρης Λιόλιος, Μαριλού Κατσαφάδου, Γιάννης Ρούσσος.                                                                                        

 Θέατρο Αλίκη

Αμερικής 5 , Αθήνα 

Ημέρες – ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη, Κυριακή : 20:00

Πέμπτη, Παρασκευή : 21:00

Σάββατο  18:00 & 21:00

Διάρκεια παράστασης: 100΄

Εισιτήρια : Από 16 ευρώ

 Παραγωγή: ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΘΕΑΤΡΑ Α.Ε.

 Διεύθυνση Marketing & Επικοινωνίας: Ελίνα Λαζαρίδου

Γραφείο Τύπου : Ελένη Κ. Μαγγίνα