Η στιγμή που αρπάζουν το στυλό, την κιθάρα, η στιγμή που το βλέμμα τους πλάναται ανάμεσα στο πλήθος, ενώ στοχάζονται μια αλλιώτικη ιδέα, μια διαφορετική ερμηνεία του κόσμου. Η στιγμή που είναι και δεν είναι, στο ίδιο μήκος κύματος με ‘σένα. Οι στιγμές που δουλεύουν για να βγάλουν τα προς το ζην, οι στιγμές που κοινωνικοποιούνται ομαλώς, ενώ το δεξί τους ημισφαίριο, ετοιμάζει μια μεταφορική απόδοση του ίδιου πελάτη, του ίδιου ποτού, του ίδιου μανάβη στη γωνία που έχεις δει και εσύ.
“The silence depressed me. It wasn’t the silence of silence. It was my own silence.” – Sylvia Plath
“Do you hate people? ” “I don’t hate them…I just feel better when they’re not around.” – Charles Bukowski
“All is loneliness before me. Loneliness here for me. ” – Janis Joplin
“Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε.” – Kώστας Καρυωτάκης
Ένα αρκετά κοινό συναισθηματικό και υπαρξιακό υπόβαθρο. Μία κοινότυπη ερώτηση.
Είναι απαραίτητο να αποκόβεσαι, να αποξενώνεσαι, να αρνείσαι το τώρα, για ένα δικό σου μετά?
Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για μονήρεις προσωπικότητες, για ιδεαλιστές λιποτάκτες, για δειλούς απαισιόδοξους που μίσησαν την πραγματικότητα και αρνήθηκαν να παλέψουν γι’ αυτήν. Πρόκειται για μια άλλη πάστα ανθρώπων. Αυτών που γεύτηκαν στο μεδούλι τους τη φαινομενικότητα των πραγμάτων, τους αποπροσανατολισμένους στόχους των ατόμων που τρέχουν την οικουμενική καθημερινότητα, και γυρίζουν στο κρεβάτι τους κάθε βράδυ με το συνεχές αίσθημα του ανικανοποίητου. Το είδαν, συναναστράφηκαν μαζί του και αποφάσισαν να παλέψουν για κάτι διαφορετικό.
Για τις ιδέες και τα ιδανικά τους. Για το φόβο με τον οποίο έχουν συμφιλιωθεί. Γιατί δεν τους τρομάζει ο εαυτός τους πια. Γιατί δε ζητούν επιβεβαίωση απ’ τη φασαρία. Γιατί οι τοίχοι τους δεν είναι τετράγωνοι. Είναι καλυμμένοι με φιγούρες που κλαίνε και ουρλιάζουν. Δεν είναι φύσει καταθλιπτικοί. Είναι αηδιασμένοι, γιατί ξέρουν ότι η πραγματική ευτυχία, δεν επαναπαύεται πίσω από χαμογελαστά προσωπεία. Είναι ένα αέναο ταξίδι.
Μια αέναη απόπειρα, πίσω και πάνω από αριθμούς και μετοχές. Πίσω και πάνω από συμφέροντα. Είναι η ενσαρκωμένη αμφισβήτηση του κόσμου. Δεν κλείνονται στοελιτίστικό τους καβούκι , αλλά το ανοίγουν με ταπεινότητα για να χωρέσει τους προβληματισμούς και τα όνειρα σου. Δεν είναι μόνοι. Όταν γράφουν, σε κοιτάζουν στα μάτια, και το ξέρεις, κάθε φορά που τους διαβάζεις. Όταν σου τραγουδούν κλείνουν τα μάτια, και απευθύνονται στο μέσα σου, και το ξέρεις, γιατί δακρύζεις ή χαμογελάς εξαιτίας της χορδής που θα ταλαντεύσουν. Σε ταλαντεύουν ολόκληρο. Αυτή είναι η δύναμή τους.
Κάθονται μόνοι μερικά βράδια, και αποτυπώνουν τον πόνο του έρωτα, την πείνα του άστεγου, τα κίνητρα των σπουδαγμένων, μια βόλτα με το αυτοκίνητο, μια γάτα να νιαουρίζει τα μεσάνυχτα, μια γυναίκα να γδύνεται, ένα παιδί να σκοτώνεται, τις ελπίδες σου να παρακμάζουν, μια οδοντόκρεμα να τελειώνει.
Συχνά πάνε τον εαυτό τους ένα βήμα πίσω, και την ανθρωπότητα ένα βήμα μπροστά. Σου κρατάνε το χέρι όταν κι εσύ θα γκρεμίσεις την προκάτ κοινωνία. Αυτή είναι η παρέα τους. Εκεί γκρεμίζεται η μοναξιά τους.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.