Σε ένα αφιλόξενο, παγωμένο και συνάμα παραμυθένιο τοπίο, τα συγκλονιστικά μάτια της Hanna (Saoirse Ronan) ακολουθούν ένα ελάφι, το οποίο πολύ σύντομα ξεψυχά στο χιόνι από το βέλος της. Αν η συγκεκριμένη σκηνή δεν αποτελεί κινηματογραφική αναφορά στο Enemy at the Gates (2001) του Jean-Jacques Annaud, το οποίο ξεκινά παρόμοια, με ένα νεαρό αγόρι αυτή τη φορά να στοχεύει με το όπλο του έναν λύκο, σε τοπίο εξίσου παγωμένο και απόκοσμο, τότε πρόκειται για τουλάχιστον εντυπωσιακή σύμπτωση.
Η Hanna έχει περάσει σε αυτό το περιβάλλον σχεδόν όλη της τη ζωή, σε μια τέλεια απομόνωση με μόνη συντροφιά τον πατέρα της, Erik (Eric Bana). Ο Erik έχει αναλάβει την εκπαίδευσή της, που σκοπό έχει την εξασφάλιση της επιβίωσής της, όχι μόνο στην ερημιά, μαθαίνοντας την να σκοτώνει και να γδέρνει ζώα, αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο σημείο του πλανήτη, διδάσκοντας την ξένες γλώσσες, ιστορία, γεωγραφία κλπ, αλλά κυρίως, πώς να σκοτώσει εκείνη πρώτα όποιον βρεθεί στο δρόμο της. Το αποτέλεσμα όλης αυτής της εκπαίδευσης είναι ότι, στην εφηβεία της, η Hanna, πέρα από χαριτωμένο κι ευγενικό κορίτσι, είναι και στυγνός δολοφόνος.
Δοσμένη σαν σύγχρονο παραμύθι, η ταινία έχει πολύ απλή πλοκή, με ξεκάθαρο από την αρχή το δίπολο Καλού – Κακού, την κακιά μάγισσα (Cate Blanchett στο ρόλο της Marissa), το ταξίδι της ηρωίδας προς μια μεταφορική ενηλικίωση, την αναζήτηση μιας ταυτότητας, τους εχθρούς και τους συμμάχους που συναντά στην πορεία και, εν τέλη, την απελευθέρωσή της από το παρελθόν και την ευκαιρία να ορίζει πια εκείνη τη ζωή της όπως αποφασίσει. Ακριβώς επειδή έχει έντονα αυτά τα στοιχεία του παραμυθιού, μπορεί κανείς να μη σταθεί σε κάποια – σημαντικά – σεναριακά κενά και να απολαύσει την ταινία για αυτό που είναι, μια καλογυρισμένη αλληγορική περιπέτεια, με λίγο μυστήριο, ξύλο, κυνηγητά και καλούς ηθοποιούς.
Ο σκηνοθέτης Joe Wright, παρόλο που το όνομά του δεν είναι γνωστό, έχει στο ενεργητικό του πέντε ταινίες. Το εντυπωσιακό είναι ότι και οι πέντε είναι πετυχημένες. Πριν από το Hanna (2011) είχε αναλάβει την κινηματογραφική μεταφορά του Pride & Prejudice (2005), ένα αρκετά φιλόδοξο εγχείρημα για πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη, ειδικά μετά την εξαιρετική τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου από το BBC δέκα χρόνια νωρίτερα. Στο Atonement (2007) δούλεψε πρώτη φορά με την Saoirse και δύο χρόνια αργότερα μετέφερε στη μεγάλη οθόνη ακόμα ένα βιβλίο, το The Soloist (2009). Με την τελευταία του ταινία να είναι το Anna Karenina (2012), το Hanna παραμένει η μόνη του δουλειά που βασίστηκε σε πρωτότυπο – άλλα όχι δικό του – σενάριο.
Δείτε το, αν σας άρεσαν οι άλλες του ταινίες. Δείτε το, επίσης, αν σας άρεσε το Run Lola Run (1998), γιατί φαίνεται να έχει επηρεαστεί αρκετά, και όχι μόνο μουσικά, από αυτό (την μουσική της ταινίας έγραψαν οι αγαπημένοι Chemical Brothers). Ομοιότητες υπάρχουν και με τις ταινίες του Luc Besson La Femme Nikita (1990) και Léon (1994), περισσότερο ως προς τους χαρακτήρες, παρά ως προς τη σκηνοθεσία. Αν αυτό που σας τραβάει δεν είναι τόσο το τρίπτυχο ‘κορίτσι – εφηβεία – δολοφόνος’ όσο η ατμόσφαιρα και οι συμβολισμοί των παραμυθιών, φροντίστε να δείτε τα Big Fish (2003) και Edward Scissorhands (1990) του Tim Burton, το August Rush (2007) της Kirsten Sheridan και το υπέροχο αλλά σχεδόν άγνωστο The Fall (2006) του Tarsem Singh.
Ιωάννα Νισυρίου
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.