Photos by Giorgos Nikolaidis
Οι «σκοτεινοί» Λευκή Συμφωνία επανενώθηκαν μετά από 17 χρόνια και μας χάρισαν ένα αξέχαστο live στο Piraeus 117 Academy
Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έχω την χαρά να παρακολουθήσω ζωντανά το πρώτο ελληνικό συγκρότημα που συνέδεσα με την στροφή μου, σε νεαρή ηλικία, στη new wave μουσική. «Αιώνες αναμονής… Περνούσε ο καιρός…» Κι ενώ δεν είμαι ούτε μουσικοκριτικός ούτε δισκοκριτικός και ήμουν σίγουρη πως πιο ειδικοί θα αναλάβουν να γράψουν reviews γι΄ αυτή τη μαγική συναυλία που ζήσαμε το προηγούμενο Σάββατο, 9 Δεκεμβρίου 2017, εντούτοις αισθάνομαι πως «οφείλω» να γράψω κι εγώ, γιατί πρέπει να ακουστεί από περισσότερα στόματα η επιτυχία αυτού του live.
Φτάνοντας στο χώρο στις 21:00 και γνωρίζοντας ότι το συγκρότημα θα έβγαινε στις 21:30 με έλουσε κρύος ιδρώτας. Πού ήταν ο κόσμος; Σύντομα ενημερώθηκα ότι η προπώληση είχε πάει καλά και οι φόβοι διαλύθηκαν οριστικά με την έλευση του πολύ κόσμου μέσα σε διάστημα μισής ώρας. «Βυθίσου στο μυαλό μου, τραγούδα δυνατά, διώξε το θάνατο, διώξε το φόβο».
Η προσμονή είχε φτάσει στο απόγειό της. Η συγκίνηση γινόταν ολοένα πιο μεγάλη, καθώς συναντούσα συνεχώς γνωστά πρόσωπα, καλλιτέχνες μουσικούς, νέες γνωριμίες των τελευταίων ετών, αλλά κυρίως, αυτούς που συνηθίζουμε να λέμε στο χώρο της dark σκηνής, «τους παλιούς»! Ανθρώπους που, ακόμα κι αν οι δρόμοι μας ήταν πάντα διαφορετικοί ή παράλληλοι, με έναν τρόπο αβίαστο και συχνό ενώνονταν επί χρόνια σε μουσικές σκηνές και κυρίως στα στέκια – clubs, με απαρχή το υπόγειο club Rebound στην πλατεία Αμερικής, όπου είχαμε “οργώσει”, άπειρες βραδιές, την υπερυψωμένη ως γήπεδο μπάσκετ (τότε) πίστα του, υπό τους ήχους των Λευκή Συμφωνία. «Ακούγοντας τους ωκεανούς της νύχτας να λυσσομανούν, οι σκέψεις και οι καρδιές μας γίνανε ένα, γίνανε ένα».
Τα φώτα χαμήλωσαν, όσους πρόλαβα να χαιρετίσω – χαιρέτισα, άφησα τους πολύ δικούς μου πίσω κι έτρεξα μπροστά για να ενωθώ με τους άλλους δικούς μου. Γιατί εκείνο το βράδυ ήμασταν όλοι οι φίλοι, με την ευρύτερη έννοια, εκεί… Το Σάββατο εκείνο, ο μεγάλος πρωταγωνιστής της βραδιάς ήταν το συναίσθημα. Στις σπάνιες συναυλιακές στιγμές που εμπλέκεται τόσο έντονα το θυμικό, το γύρω σκοτεινιάζει και το φως πέφτει όλο πάνω στη σκηνή. «Το ταξίδι τώρα ξεκινάει, ο μαγικός χορός αρχίζει πάνω από τη γη».
Με το που μπήκε το πρώτο κομμάτι, το κύμα ευφορίας που πλημμύρισε τους παρευρισκόμενους, ήταν σαρωτικό. «Και αυτή τη νύχτα, όταν αλλάζουν τα χρώματα, απαλά κάνε με να νιώσω όμορφα». Μόνο απαλά δεν ήταν… Θυμάμαι τον εαυτό μου να σταματάει να χορεύει και να τραγουδάει, μόνο για να τραβήξει κάποιο βίντεο ή για να ανάψει ένα τσιγάρο. Πάμε σαν άλλοτε… Αλλά ήμασταν όλοι έτσι. Ακόμα κι εκείνοι που απολάμβαναν πιο «ήσυχα» τη συναυλία, σου έγνεφαν με μάτια που έλαμπαν.
Γιατί ήταν ωραία, ήταν πολύ ωραία, ήταν απρόσμενα ωραία!
Οι Λευκή Συμφωνία έχοντας στο ενεργητικό τους τέσσερις δίσκους, τους «Μυστικοί Κήποι», «Ηχώ του Πόθου», «Λευκή Συμφωνία» και «Χρώματα» μας υπενθύμισαν πως ο χρόνος είναι μια σχετική έννοια και πως «Ξανά και για πάντα… εκείνο που θέλεις, βρίσκεται». Η δυναμική τους επί σκηνής ήταν υποδειγματική, η ενέργεια που μετέδιδαν ξεσηκωτική. Ο τραγουδιστής με την χαρακτηριστική χροιά φωνής, Θοδωρής Δημητρίου, κι εδώ θέλω να υπογραμμίσω ότι κάθε μπάντα εγγράφεται μέσα στο μυαλό των ακροατών και αναγνωρίζεται ως άκουσμα από την αίσθηση που προκαλεί η φωνή του τραγουδιστή της, αν αυτός αλλάξει, απλά μιλάμε για άλλη μπάντα (κλείνω την παρένθεση), έδωσε μια εκπληκτική ερμηνεία, άλωσε τη σκηνή με τρομερή άνεση και συνεπήρε τους πάντες οδηγώντας μας σε μονοπάτια παρελθόντων ετών, τότε που ο ρομαντισμός, ο όποιος και με όποια μορφή, υπήρχε ακόμα. Ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο ήταν οι Λευκή Συμφωνία, με τους δεξιοτέχνες μουσικούς Διογένη Χατζηστεφανίδη στο μπάσο, Σωτήρη Καστάνη στην κιθάρα, Βαγγέλη Τσιμπλάκη στα ντραμς και Θοδωρή Φοινίδη στα πλήκτρα να δημιουργούν με τις εκτελέσεις τους ένα ακουστικό σύνολο μοναδικό δείχνοντας μας σε στιγμές και τις επιρροές τους, όπως αυτή των Bauhaus. Η μαυροφορεμένη πεντάδα έγιναν οι «Λευκοί Άγγελοι», που μας έκαναν ν΄ ανατριχιάζουμε «… όπως την πρώτη φορά…»
Ένα μέρος να κρυφτώ, Όλα τα πρόσωπα καίγονται, κοιτάζοντας πίσω, Όσα μπορώ να δω, Στη δική μου πόλη, Κάθε στιγμή, Νεκροί Άγγελοι, Η βροχή πέφτει δυνατά, Θέλω να έχω έναν καλύτερο κόσμο, Ο τροχός των ονείρων, Άγγιξε τη φωτιά, Θα είμαι εκεί, Όλα αυτά που σε σκοτώνουν, Το μέλλον είναι τώρα, Ένα, Άνθρωποι, Μυστικοί Κήποι, Το Φεγγάρι αιμορραγεί, Θα είμαι πολύ μακριά, Αντίθετα στη ροή, Μια βίαιη χαρά, Προβάλλει μπροστά μου, Χρώματα, με αυτή ή άλλη σειρά (αδυνατώ να θυμηθώ, τέτοια ήταν η έκσταση μου) τα κομμάτια διαδέχονταν το ένα το άλλο για να κλείσει μια θρυλική συναυλία, μετά από δύο encore, με το δυναμικό κομμάτι Ποιος θα διώξει μακριά τη θλίψη.
Γιατί «… ο άνεμος ήταν τόσο δυνατός …», που έφερε κοντά τα όνειρά μας…
«Όνειρο, όνειρο… Κι εγώ θα είμαι εκεί. Κι εγώ θα είμαι εκεί».
P.S. Θέλουμε Encore!
Ευχαριστούμε τον Γιώργο Νικολαΐδη για τις φωτογραφίες
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.