Πώς είναι να γίνεσαι ένα με μερικές χιλιάδες ακόμα κόσμου; Να είστε ο καθένας μόνος κι όλοι μαζί, σαν να ήσασταν συνεννοημένοι και λέτε τα ίδια λόγια, και πίνετε από τα ίδια μπουκάλια, και καμιά φορά κάνετε και ίδιες κινήσεις; Στη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο Δάσους την περασμένη Τετάρτη και τα ίδια λόγια είπαμε, και από ίδια μπουκάλια ήπιαμε, και ίδιες κινήσεις κάναμε, σαν χορογραφία με μαέστρο, ποιον άλλον, τον ίδιο το Θανάση.
Αλλά και τη Ματούλα, και το Δημήτρη το Μυστακίδη, και τους Αλέξανδρους, Κτιστάκη και Κούστα, και όλους όσους είναι πάνω, και πίσω από τη σκηνή. Αυτοί να δίνουν το σύνθημα κι εμείς να απαντάμε, σε έναν διάλογο που βρίσκει τον καθένα ακριβώς εκεί που πρέπει. Άλλον στην ψυχή, άλλον στο μυαλό, άλλον στο κεφάλι που νιώθει στίχο με στίχο να μουδιάζει κι άλλον στο στομάχι που το νιώθει να σφίγγει όσο περνάει η ώρα.
Από νωρίς ο κόσμος άρχισε να γεμίζει τον χώρο. Χαρακτηριστικό ότι λίγο μετά τις 8 τα στενά περάσματα προς το Θέατρο Δάσους θύμιζαν την Τσιμισκή και την Εγνατία εν ώρα αιχμής και όταν επιτέλους φτάσαμε στην πόρτα και κοιτάξαμε τον κόσμο πίσω μας, δεν βλέπαμε τίποτα άλλο πέρα από κεφάλια. Ήδη μέσα στο θέατρο οι Λάργκο κόντευαν να τελειώσουν και δύσκολα φτάσαμε μπροστά –μην φανταστείς και στο κάγκελο όμως.
Πολλά τραγούδια δεν μας είπαν. Κανέναν όμως δεν τον πείραξε, αφού πάλι και πολλά τραγούδια μας είπαν. Βάλανε φωτιές, μεταφορικά και κυριολεκτικά, με τον Διάφανο, το Μιλώ για Σένα, τον Τρυγητή, με το Σιμούν και τους ξεχωριστούς τους στίχους, που έγιναν σύνθημα στα χείλια του κόσμου, ο βασικός άξονας της φετινής περιοδείας του Θανάση και τίτλος κι αυτού του κειμένου. Μας ταξίδεψαν από τις έντονες εικόνες τις ιστορίας για την Ουρά του Αλόγου μέχρι τη μοναδικότητα του έρωτα που υπάρχει στην Ηλιόπετρα, κι από την Ανδρομέδα μέχρι τα σημάδια που αφήνει η Παλιά Πληγή.
Βέβαια, Θεσσαλονίκη είσαι (μην παρεξηγηθεί, ως θετικό το παρουσιάζουμε). Γι’ αυτό είδαμε και ανθρώπους ενάντια στην εξόρυξη χρυσού να σηκώνουν πανό και να κάνουν τη δική τους παρέμβαση, είδαμε και ανθρώπους να ανεβαίνουν στη σκηνή και να χορεύουν, είδαμε ανθρώπους να γίνονται φίλοι με άλλους, άγνωστους ανθρώπους, με μια λέξη κι ένα χαμόγελο, όπως κάναμε παιδιά.
Κάθε συναυλία του Θανάση έχει τη δική της ξεχωριστή αύρα. Αν θα έπρεπε όμως να κρατήσουμε κάτι πολύ συγκεκριμένο, αυτό θα ήταν το χαμόγελο που ξεχείλιζε ακόμα και από τα μάτια τους (ναι, ακόμα και ο Θανάσης).
*Να στείλουμε και «επίσημα» τις ευχαριστίες και τις συγγνώμες μας στην κοπέλα με την απίστευτη ομοιότητα με την Natascha McElhone που για χάρη μερικών φωτογραφιών ενοχλήσαμε περισσότερο από όσο θα έπρεπε να μας επιτραπεί, στο Θανάση με το κονιάκ και το τσίπουρο του και στην παρέα των κοριτσιών μπροστά μας που μας βοήθησε να τακτοποιηθούμε και έριχνε(;) που και που μια ματιά στα πράγματα μας.
Φωτογραφίες: Λάμπρος Παπαευθυμίου
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.