Μάθαμε να λέμε τα λόγια τα ακίνδυνα.
Μη τυχόν και άλλοι άνθρωποι ακόμη
τραβήξουν το χέρι τους μόλις νομίσουν πως θα ιδρώσουν οι παλάμες σας μαζί.
Μη τυχόν και υπονοήσουμε πως το βάρος του έρωτά μας
θα α...
Σε μια εκπληκτική δημιουργία animation, ο Haru επιστρέφει στο σπίτι του μετά από ένα τσουνάμι που το έχει καταστρέψει τελείως. Εκεί καλείται να διαχειριστεί αυτή την καταστροφή, προσποιούμενος αρχικά πως δεν συ...
Τα τραγούδια παίρνουν κάτι από την ψυχή μας, είπε κάποιος και έκλεισε τα μάτια του. Έμεινε ακίνητος και άρχισε να σιγοτραγουδάει: “Σ΄ αυτό τον τόπο όσοι αγαπούν τρώνε βρώμικο ψωμί... Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα, ...
"Πως διάολο μπορεί ένας άνθρωπος να διασκεδάζει, όταν ξυπνάει καθημερινά στις 6.30 το πρωί από ένα ξυπνητήρι, να πεταχτεί από το κρεβάτι, να φάει γρήγορα, να κατουρήσει, να χέσει, να πλύνει τα δόντια του και το...
Ήταν μονόχνοτος με το που μπήκε ο χρόνος. Δε βγήκε, δεν πήγε σε κανένα πάρτυ ούτε την ήπιε με φίλους σε κανένα σπίτι. Δεν πίστευε εξάλλου στο γεγονός ότι αν συμπληρωθούν οι 365 μέρες ενός χρόνου, πάμε σε έναν κ...
Χρόνια παραδόξως πολλά, χρόνια παραδόξως καλά, ευχές, λαμπιόνια, ψώνια... ένα τέταρτο αιώνα σουλατσάρουμε εδώ στο παιχνιδάκι “ζωή” και αυτή την πίστα την έχουμε βαρεθεί περισσότερο και από την “πίστα Πάσχα”. Δε...
Σταθμός Ομόνοιας, ώρα 6:30 το απόγευμα. Βγαίνω στην πλατεία. Ο ουρανός έχει κάπως σκοτεινιάσει. Ανοίγω τον βηματισμό μου για να προλάβω λίγο φως. Ο φθινοπωρινός καιρός είναι απρόβλεπτος -αλλού βγαίνει το φως αλ...
Γράφω αυτές τις σκέψεις σε ό,τι έχει απομείνει από το γραφείο των φοιτητικών μου χρόνων. Κάτι τα θυμίζει από τα ξεχασμένα πράγματα που έχουν απομείνει και μοιάζουν να τα τρώει το σαράκι. Τα υπόλοιπα στοιβάχτηκα...
Από τις 12/6 που έχει ξεκινήσει το Μουντιάλ στα γήπεδα της Βραζιλίας, δεν υπάρχει άλλο θέμα συζήτησης γύρω μας, πέρα από το ποδόσφαιρο. Από τους πιο σχετικούς μέχρι τους πιο άσχετους, ανεξαρτήτου φύλου, έχουν ά...
Το παιδί με το λευκό μπαλόνι τρέχει στο πεζοδρόμιο της Ακαδημίας. Ο γονιός το 'χει πάρει στο κατόπι για να μη του φύγει. Σαν να 'βλέπα τα μούτρα μας να κυνηγούν την αθωότητα. Τελικά αν τη βρίσκαμε ίσως να χαμπαριάζαμε και λιγάκι από ζωή…
Προσπαθεί να ερμηνεύσει τι νιώθει… χαίρεται, λυπάται, απογοητεύεται, μελαγχολεί… Έπειτα αναρωτιέται… «είμαι ευτυχισμένη;» Σιωπή… Ποιος απαντά αμέσως σε αυτό το ερώτημα;