Tagged χρόνος

Πέμπτη, τελευταία μέρα, αλλιώτικη μέρα, βροχερή μέρα, μια αράχνη στη γωνιά, άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη, τρύπια παπούτσια, τρύπιες καρδιές, η ελπίδα και ο πόνος που σου αφήνει, ασιδέρωτα τα ρούχα, τσαλακωμένοι φό...

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα στήνω μια σκηνή μπροστά μου. Μοναδικός θεατής της ζωής μου. Ένα ένα τα γεγονότα στέκουν για λίγα λεπτά και με αποχαιρετούν. Ανάθεμα κι αν ξέρω τίποτα! Περνώ από τα χρόνια πεισμωμένα, θυμω...

Μόνο αυτός με κλονίζει έτσι. Πρόσωπα χλωμά, φιγούρες που σέρνουν αιώνες στην πλάτη, χέρια ρυτιδιασμένα, άνθρωποι που άσπρισαν τα μαλλιά τους σε ένα βράδυ. Με συγκλονίζει το «για πάντα» και το «ποτέ πια». Μόνο ε...

Ξύπνησα το πρωί μα δεν ήσουν δίπλα. Είχες φτιάξει καφέ και μύριζε το σπίτι. Παίζει η ζωή περίεργα παιχνίδια. Ποιος κλέβει από τους δυο; Εκείνη ή εμείς; Άνοιξα το ραδιόφωνο. Οι παλιές συνήθειες πιο δυνατές α...

Τα σακατιλίκια της ζωής. Οι αναπηρίες που αφήνει ο χρόνος. Οι λυγμοί του έρωτα. Οι κοπετοί από το φευγιό των ανθρώπων μας. Αθύρματα όλοι μας στη βούληση του καιρού, της φυσικής μοίρας των πραγμάτων. Το φθαρτό. ...

Του Άρη Γάρου Το πιάνεις στην ατμόσφαιρα. Εύκολα, με την αφή, με την αναπνοή. Έτσι όπως μοιάζει να κόβεται η αναπνοή του κόσμου στο ξεπέρασμα του καλοκαιριού. Η ανεμελιά, η ευκολία, το φλου, περνάνε στην ...

Τέτοια εποχή ήταν. Χρόνια πριν. Πολλά. Αδύναμη μνήμη. Σάββατο πάλι. "Θέλω να σε δω." Όχι απαίτηση. Ανάγκη. "Φεύγω για διήμερο". Εκείνο το "θέλω" κόμπος στο λαιμό. "Έχουμε χρόνο. Τη Δευτέρα. Υπόσχεση. Μόλις γυρί...

Άτιμο πράγμα τούτο το σκιάχτρο που φτιάξαμε. Το κάναμε παντιέρα και πορευτήκαμε. Ένα σωρό μάχες τις δώσαμε μόνοι. Οι άλλοι δεν είχαν χρόνο κι εμείς ξεμείναμε από κουράγια. Κι ύστερα μάθαμε πως δεν έχουμε την αν...

Μπερδεύτηκαν οι μέρες σα κουβάρι. Στραπατσαρισμένες  οι σκέψεις βαδίζουν στην κόψη ενός ξυραφιού. Δεν έχω χρόνο. Όλο έτσι λέω για να ‘χω ένα άλλοθι να τρέχω. Οι σόλες των παπουτσιών μου διαγράφουν πορείες με γρ...

Είναι κάποιες μέρες άγριες. Κάποιες νύχτες περισσότερο. Βρίσκεσαι στο μηδέν. Με μουδιασμένα μάτια παρακολουθείς. Με ανοιχτά, ορθάνοιχτα αυτιά ακούς λέξεις. Οι λέξεις πονάνε. Οι άνθρωποι σε πονάνε περισσότερο. Ο...

Πέρασαν τέσσερα χρόνια φίλε μου, Θυμάσαι πώς ήμασταν τότε και πώς είμαστε τώρα; Τόσο ίδιοι, αλλά και τόσο διαφορετικοί, έτσι δεν είναι; Είναι ωραίο να κοιτάς πίσω μερικές φορές, και να νοσταλγείς κάποι...