Βάζουμε κάτι μεγάλα ψεύτικα χαμόγελα και προσποιούμαστε ότι την βγάζουμε, ότι είμαστε ευτυχισμένοι. Στην πραγματικότητα δεν είμαστε τίποτα και δεν την βγάζουμε ρε Νίκο.
Μπορεί στην Ελλάδα το αμερικάνικο ριάλιτι παιδιών "Toddlers and Tiaras" να μην είναι ευρέως γνωστό, στις ΗΠΑ ωστόσο κάνει αίσθηση, όλα αυτά τα χρόνια που παίζεται, αποσπώντας θετικά αλλά κυρίως αρνητικά σχόλια.
Στις 8 Μαρτίου γιορτάστηκε η Ημέρα της Γυναίκας, μια ημέρα που μπορεί πλέον να έχει συμβολικό χαρακτήρα, αλλά θέλει να προάγει την ισότητα μεταξύ των δύο φύλων και να αναδείξει τα γυναικεία δικαιώματα. Την ίδια ημέρα, στον χώρο του γυναικείου ποδοσφαίρου ξεσπούσε ένα σκάνδαλο που αποδεικνύει – για ακόμη μία φορά – πως στην… προχωρημένη, όπως θέλουμε να πιστεύουμε, κοινωνία μας υπάρχουν ακόμα θέματα ταμπού…
Η έλευση τόσο της οικονομικής κρίσης στη χώρα, όσο και της "πειρατείας" στη μουσική αλλά και των περίφημων δωρεάν downloads μέσω ίντερνετ, οδήγησαν σε λουκέτο πολλά μεγάλα δισκοπωλεία σ' ολόκληρη την Ελλάδα. Τη στιγμή όμως, που οι μεγάλες αλυσίδες κλείνουν, τα μικρά και πιο ειδικευμένα μουσικά δισκοπωλεία στα στενά του κέντρου της Αθήνας καταφέρνουν να επιβιώσουν
Μετά αυτές οι χοντρές κυρίες μας είπαν να σηκωθούμε και να χαιρετήσουμε και εμείς έτσι. Αλλά εγώ βαριόμουν και δε σηκώθηκα, και ας με αγριοκοίταζε η μαμά μου. Ήξερα ότι δεν μπορούσε να με πετύχει από τόσο μακριά με το παπούτσι. Μετά, όμως, σηκώθηκα και έκανα και εγώ το χέρι μου σαν κρεμάστρα.
Εγώ θέλω να είμαι η ζωή, θέλω να ζήσω, θα ’θελα να ζήσω, θα ’θελα να μπορούσα να ζήσω, θα ’μουν ευτυχισμένη τώρα αν ήθελα να ζήσω… όμως αυτή η χώρα δε μ’ αφήνει να το θέλω, δε μ’ αφήνει να είμαι η ζωή, να δίνω τη ζωή.