Πόσες φορές αισθανθήκαμε παράξενοι στα μάτια των άλλων, λόγω προσωπικών μας ιδιαιτεροτήτων, γενικώς λόγω αυτής της μοναδικότητας που ο καθένας φέρει, πολύ φυσικά όμως, σε μερικές δε περιπτώσεις και παρά τη φύσει, από τα παιδικά χρόνια μας, έως ακόμα και την φάση της ενηλικίωσης;
Ζούμε σε μια κοινωνία γεμάτη πρότυπα και ταμπέλες, που πολλές φορές ακόμα και ασυναίσθητα, αγεληδόν ακολουθούμε και απ’ τα οποία αν κάνουμε και ξεμυτίσουμε, δεχόμαστε έμμεσα ή και άμεσα την κοινωνική κατακραυγή, λαικιστί γινόμαστε “φρικιά”. Γιατί άραγε το ανθρώπινο μάτι δεν έχει συνηθίσει να βλέπει και να δέχεται τη μοναδικότητα, το “άλλο”, το ανόμοιο;
Ακόμα και τα αισθήματα, στις μέρες μας, έχουν ταμπέλες με φωτεινές επιγραφές. Κανείς ερωτεύεται με συγκεκριμένο τρόπο, πονάει ακόμη πάλι, τυποποιημένα, “φασόν”. Το να είσαι “ροκ” σημαίνει ότι φαίνεσαι κιόλας.. Είσαι γυναίκα; Είσαι επομένως, ένα πολυμίξερ συμπεριφορών, κλεισμένο σε περιποιημένα περιτυλίγματα, στην πλαστική γυάλα της εκλέπτυνσης.
Η γυναικεία μορφή, παρά τις επαναστάσεις που οι πιο τολμηροί της εκπρόσωποι επιχείρησαν, όντας λανθασμένα το “δεύτερο και αδύναμο φύλο ” από πολλούς, πάντοτε ετεροκαθορίζεται και στενόμυαλα σχεδιάζεται από ένα σύστημα-ας μου επιτραπεί- ανδροκρατούμενο, ως εικόνα με ιδιότητες διαφορετικές μεταξύ τους τόσο, ώστε μοιάζουν υπερφυσικές. Της ζητείται ένας ανθρώπινα αδύνατος συγκερασμός πολλών… Κοινωνική απαίτηση… Αναρωτιέμαι, ένιωσε αυτό το πλάσμα πραγματικά ελεύθερο, μέσα στα οδοφράγματα που την στήσανε, εν ονόματι του κάλλους που γι’ αυτήν θελήσανε;
Ποιά είναι τελικά η πραγματική ομορφιά; Το “φαίνεσθαι” μιας επίπλαστης φορεμένης ζωής ή η πηγαία αλήθεια μιας προσωπικότητας που ακτινοβολεί χωρίς να φοβάται να μιλήσει, να δείξει και να ζήσει όπως και με ό,τι η ίδια νιώθει και σκέφτεται, πέρα από ταμπού και κοινωνικοθρησκευτικές φούσκες. Να καταφέρει να τσαλακώσει την εικόνα του αψεγάδιαστου. Μπορεί; Θα μπορέσει;
Όταν σκέφτομαι μια τέτοια μορφή, που τα κατάφερε, ένα όνομα μου έρχεται στα χείλη: η Frida Kahlo.
Από τις πλέον σημαντικές ζωγράφους του εικοστού αιώνα και γεννημένη στην πόλη του Μεξικού, έγινε γνωστή για το ταμπεραμέντο της, όπως αυτό φωτογραφίζεται στα έργα της. Στη ζωγραφική της δεσπόζουν τα έντονα χρώματα, τα πρόσωπα διαγράφονται φωτεινά, ελπιδοφόρα, ρεαλιστικά ή υπερρεαλιστικά σχεδιασμένα σκιαγραφούν όλο το προσωπικό της δράμα, τη σεξουαλική της αναζήτηση, το πάθος και τη ζέση της. “Δεν ζωγράφισα ποτέ όνειρα. Ζωγράφισα τη δική μου πραγματικότητα”
Η ζωή της υπήρξε θυελλώδης και γι’ αυτό πολύ ενδιαφέρουσα! Σε ηλικία 6 ετών αρρώστησε από πολιομυελίτιδα και έμεινε για μήνες στο κρεβάτι, με το ένα της πόδι ημιπαράλυτο, όμως ουδέποτε δεν παράτησε τη μάχη. Πάλευε πάντοτε για τη θέση της ως καλλιτέχνιδος και γυναίκας. Μίλησε ακόμη πολύ για την αγάπη. Υπήρξε σύμβολο για τα δικαιώματα των γυναικών. Με τα πυκνά της φρύδια έδινε μια γερή κλωτσιά στη φτιαχτή καλουπωμένη γυναικεία ομορφιά του κατεστημένου.
Η Φρίντα ξεκίνησε να ζωγραφίζει ύστερα από το ατύχημα που την κατέστησε κλινήρη αρχικά και μετά την άφησε ημιπαράλυτη. Πάλεψε πολύ, πρωτίστως με την υγεία της. Δεν το έβαλε κάτω, έζησε αντίθετα όπως πραγματικά ήθελε, γεύτηκε τον έρωτα, “άφυλη” και ανυπότακτη γοήτευε στο διάβα της με τη δυναμική και την αυτοπεποίθησή της.
Η Φρίντα επειδή ζωγράφιζε στον καμβά, έκανε και το σώμα της καμβά, μήνυμα στην ανθρωπότητα και έργο τέχνης. Η πρώτη γυναίκα ζωγράφος που τόλμησε να παραβεί τους κανόνες και να εμπνεύσει αντοχή. “Τι χρειάζομαι τα πόδια εφόσον έχω φτερά να πετάξω;”, έλεγε και έκανε πράξη…
“Νόμιζα ότι ήμουν το πιο παράξενο άτομο στον κόσμο. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι στη γη. Θα πρέπει να υπάρχει κάποιος σαν εμένα που αισθάνεται περίεργος και ελαττωματικός, όπως εγώ”. Γιατί φοβάται ακόμα ο άνθρωπος, μετά από τόση εξέλιξη, να παρουσιάσει επίσημα, να εκθέσει την αδυναμία του, να τσαλακωθεί και να τολμήσει να διαφέρει, να τολμήσει να διαφωνήσει; Έχει σκεφτεί ποτέ ότι η αδυναμία είναι δύναμη τελικά; Είναι λοιπόν, η διαφορετικότητα ελάττωμα; Ποιος θεός- άνθρωπος νομιμοποιείται να μας τσουβαλιάσει όλους σε μια “φόρμα εργασίας”; Ο αψεγάδιαστος ας πετάξει πρώτος την πέτρα.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.