Του Garrison Keillor*
μετάφραση: Μαρινίκη Κολιαράκη
Λοιπόν κέρδισε. Το έθνος παίρνει μια βαθιά ανάσα. Το ακατέργαστο εγώ και ο περήφανος αναλφαβητισμός κέρδισαν και ένας σκληρά μαθησιακά ανάπηρος άνδρας με πραγματικό πρόβλημα χαρακτήρα θα είναι πρόεδρος. Είμαστε τόσο κουρασμένοι να σκεφτόμαστε σχετικά με τις εκλογές. Εκατομμύρια άνθρωποι θα ξεκινήσουν να μαζεύουν τα φύλλα από την αυλή τους και να καθαρίζουν το γκαράζ με βαθιά ευχαρίστηση. Εμείς οι φιλελεύθεροι ελιτιστές είμαστε ναυάγια. Οι Trumpers είχαν μια μεγαλοπρεπή στιγμή, κουνώντας τα σημαιάκια τους, αποδοκιμάζοντας τα ΜΜΕ, χτυπώντας διαδηλωτές, φωνάζοντας “Κλειδώστε την” – εμείς οι ελιτιστές απλά στεκόμασταν και χειροκροτούσαμε. Κανένας δεν φώναξε “Δυνατότεροι μαζί.” Απλά δεν το φώναξε κανείς.
Οι Trumpers ποτέ δεν περίμεναν αυτός ο τύπος να κερδίσει πραγματικά, και αυτό είναι το πρόβλημά τους τώρα. Αυτοί ήθελαν μόνο να ξεφωνίζουν και να κράζουν, να γιουχάρουν, να φοράνε Τ-shirts με βρισιές, ίσως να πιάνουν τον καβάλο τους καμιά φορά, να πηδάνε στο RV με ένα ζευγάρι six-packs και να βγαίνουν έξω και να πυροβολούν μερικές πιτσιλωτές κουκουβάγιες (προστατευόμενο είδος κουκουβάγιας). Ήταν αρκετά ευχάριστο για αυτούς απλώς να γνωρίζουν ότι μας έκαναν έξαλλους από απογοήτευση – με το “μας”, εννοώ βιβλιοθηκονόμους, συγγραφείς παιδικών βιβλίων, επαγγελματίες γιόγκα, Ενωτιστές, παρατηρητές πουλιών, ανθρώπους που κάνουν τα δικά τους ζυμαρικά, θεατές όπερας, την αστυνομία της γραμματικής, τους ανθρώπους που έχουν βιβλία στα ράφια τους. Οι Trumpers ευφραίνονταν να γνωρίζουν ότι τραβούσαμε τα μαλλιά μας. Ακριβώς όπως ένα παιδί ξέρει τον τρόπο που θα μας κάνει να αφρίζουμε από το θυμό μας.
Αλίμονο για τους ψηφοφόρους του Τραμπ, οι καταστροφές που θα έρθουν στη χώρα θα πέσουν πιο βαριά στα κεφάλια τους από ό,τι σε οποιονδήποτε άλλο. Οι ανεκπαίδευτοι λευκοί άνδρες που τον ψήφισαν είναι οι πιο ευάλωτοι και δεν θα τους αρέσει αυτό που θα συμβεί μετά.
Σε όλες τις πατροναρίστικες αηδίες που έχουμε διαβάσει, ότι ο Τραμπ εκφράζει τη μετατόπιση και την απώλεια του αμερικανικού ονείρου της λευκής εργατικής τάξης, λέω, “Μπλιάχ!” – να πάτε να βάλετε το κεφάλι σας κάτω από κρύο νερό. Η δυσαρέσκεια δεν αποτελεί δικαιολογία για να αντιμετωπίσεις τη βλακεία με ελαφρότητα. Η Αμερική εξακολουθεί να είναι η γη όπου τα παιδιά της σερβιτόρας μπορούν να μεγαλώσουν και να γίνουν φυσικοί και μυθιστοριογράφοι και παιδίατροι, αλλά βοηθάει πολύ αν η σερβιτόρα και ο σύζυγός της ενθαρρύνει καλές συνήθειες και τη φιλοδοξία να χρησιμοποιούν τα θεόσταλτα ταλέντα τους και τα παιδιά δεν είναι κολλημένα σε ηλεκτρονικά μέρα και νύχτα. Με το να ζητωκραυγάζετε για τον υποψήφιο της σκληρότητας και της άγνοιας κάνετε λιγότερο από τίποτα για τα παιδιά σας.
Οι φιλελεύθεροι ελιτιστές είναι τώρα εντελώς ξεκάθαροι. Η κυβέρνηση είναι σε Ρεπουμπλικανικά χέρια. Αφήστε τους να τα βγάλουν πέρα μαζί του. Οι Δημοκρατικοί μπορούν να ξοδέψουν τέσσερα χρόνια καλλιεργώντας ντομάτες, κάνοντας διαλογισμό, διαβάζοντας Jane Austen, ταξιδεύοντας στη χώρα, δοκιμάζοντας μπύρες από βιοτεχνίες, και αφήνοντας τους Ρεπουμπλικάνους να χτίσουν τείχος και να συνεχίσουν τον εμπορικό πόλεμο με την Κίνα και να απελαύνουν όσους δεν έχουν έγγραφα και να ασχολούνται με τα οπιοειδή και εμείς οι Δημοκρατικοί μπορούμε να πάμε για ένα μακρύ τζόκινγκ και να μυρίζουμε τριαντάφυλλα.
Εμένα μου αρέσουν οι Ρεπουμπλικάνοι. Συνήθιζα να ξοδεύω τα απογεύματα της Κυριακής με μια παρέα από αυτούς, πίνοντας Scotch και σόδα και προσπαθώντας να ενδιαφερθώ για το εθνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Είχε πλάκα. Προσπάθησα να σκεφτώ σαν αυτούς. (Η ζωή είναι ό,τι την κάνεις. Οι άνθρωποι είναι άνθρωποι. Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, σκληρό μαλλιοτράβηγμα). Αλλά επέστρεψα στον φιλελεύθερο ελιτισμό.
Μην είστε βίαιοι. Είναι αλήθεια. Όλοι βιώσαμε τη βιαιότητα την εποχή που παίζαμε στις παιδικές χαρές – αγόρια που χτυπάνε τους άτολμους, κορίτσια που κοροϊδεύουν τα αφελή κοριτσάκια – και οι περισσότεροι από εμάς, μπορεί να ντρεπόμαστε, αλλά τα πηγαίναμε καλά με αυτό. Φοβόμασταν να υπερασπιστούμε τα θύματα κι έτσι γινόμασταν ένας από αυτούς. Αλλά στα 20 σας πρέπει να έχετε καθαρίσει με τη βιαιότητα. Ο κύριος Τραμπ ήταν ο πιο βίαιος υποψήφιος από την εποχή του George Wallace. Πώς κέρδισε με το φόβο και τη χολή είναι προς μελέτη από τους πολιτικούς παθολόγους. Η χώρα είναι ήδη κουρασμένη από τις φωνές του ακόμα και από τους ψηφοφόρους του. Πρόκειται να γίνει ο πιο έντονα αντιπαθητικός πρόεδρος από την εποχή του Herbert Hoover. Τα παιδιά του θα κουβαλούν το βάρος του ονόματός του. Δε θα είναι ποτέ χαρούμενος όταν θα είναι ο εαυτός του. Αλλά την καταστροφή που θα φέρει στη χώρα – ποιος την ξέρει; Οι υποστηρικτές του ψήφισαν για αλλαγή και θα την έχουν.
Πίσω στην πραγματική ζωή. Πήγα στην γενέτειρά μου και συνάντησα τον καθηγητή μου της γυμναστικής, Stan Nelson, ο οποίος φαινόταν μια χαρά στα 96 του. Έδινε διαταγές σε ένα σκάφος στην απόβαση στη Νορμανδία στις 6 Ιουνίου του 1944, και ποτέ δεν είχε πει λέξη για αυτό τότε, απλά μας έβαζε να κάνουμε push-ups είτε το θέλαμε είτε όχι. Είδα τον καθηγητή της βιολογίας, Lyle Bradley, ήταν πιλότος στον πόλεμο της Κορέας. Ακόμα πηγαίνει για bird-watching στα 90 του. Δεν ήμουν καλός μαθητής τότε, αλλά τους μελετάω και τους δύο τώρα. Έχουν δει τόσα πράγματα και είναι ακόμα αισιόδοξοι.
Τα προηγούμενα χρόνια πολιτικής δε μας δίδαξαν απολύτως τίποτα. Μηδέν. Zilch. Zero. Nada. Το μέλλον είναι τρομακτικό. Αφήστε τους αμαθής να χαρούν τη μέρα τους. Τώρα εγώ δίνω μεγαλύτερη προσοχή σε αυτούς τους δασκάλους.
*Ο Garrison Keillor είναι συγγραφέας και ραδιοφωνικός εκφωνητής
Πηγή: www.washingtonpost.com
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.