Ξαναρχίζει το πρωτάθλημα που διακόπηκε. Είχε διακοπεί λόγω των επεισοδίων στη Λεωφόρο. Βέβαια στην πραγματικότητα, διακόπηκε το πρωτάθλημα που είχε ξαναρχίσει μετά τη διακοπή του το Σεπτέμβρη όταν δολοφονήθηκε φίλαθλος του Εθνικού σε αγώνα της Γ’ Εθνικής ενάντια στον Ηρόδοτο. Μεγάλο μπέρδεμα…
Κάποιος κυνικός θα έλεγε ότι τίποτα δεν αλλάζει ποτέ. Μετά το θάνατο του Φιλόπουλου σε συμπλοκή Παναθηναϊκών-Ολυμπιακών στο Λαύριο αναβλήθηκε μια αγωνιστική του πρωταθλήματος και όλοι επέστρεψαν στα γήπεδα, μετά το Πάσχα του 2007, αφού τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή. Αντίστοιχα, μια αγωνιστική αναβλήθηκε το Σεπτέμβρη του 2014 και το Φλεβάρη-Μάρτη του 2015. Πιθανώς να υπάρχουν και άλλα περιστατικά που δεν μου έρχονται. Η κυβέρνηση είχε εξαγγείλει μέτρα, οι δημοσιογράφοι θρηνούσαν το ποδόσφαιρο και όλα συνεχίστηκαν ομαλά μέχρι το επόμενο «σκηνικό». Ίσως όντως τίποτα δεν άλλαξε. Αλλά αξίζει πάντα να συζητήσουμε τι ακριβώς παραμένει ίδιο. Ο δημόσιος λόγος μετά από τέτοια περιστατικά είναι γεμάτος κλισέ που μόνο αθώα δεν είναι.
Το πιο ενδιαφέρον από αυτά είναι η καταφυγή σε μέτρα καταστολής των οπαδών. Η συζήτηση για ονομαστικά εισιτήρια, αξιοποίηση των καμερών, πιο έντονη αστυνόμευση είναι πάντα τα πρώτα στην κουβέντα ενώ όλα τα ρεπορτάζ συνέκλιναν στο ότι αποτελούν κομμάτι της πρότασης του νέου υφυπουργού Αθλητισμού, Σ. Κοντονή. Φυσικά, η κουβέντα αυτή πάει πακέτο με την αναπόληση της Θάτσερ και θα είχε πάντα ενδιαφέρον ένα betting pool για το ποια εφημερίδα θα προβάλλει πρώτη στο εξώφυλλό της το βαθυστόχαστο άρθρο με τίτλο «Μια Θάτσερ τους χρειάζεται», που θα καταθέτει τις καινοτόμες ιδέες που αναμασούν οι αθλητικές εφημερίδες δεκαετίες πλέον. Νομίζω ότι φέτος την πρωτιά κατέλαβε η «Ώρα των Σπορ» χωρίς να είμαι σίγουρος. Το σκεπτικό είναι αρκετά απλό: στην Αγγλία υπήρχαν κακοί χούλιγκαν, στο Χέιζελ σκοτώθηκαν 40 άνθρωποι εξαιτίας τους, στη συνέχεια η Θάτσερ τους έβαλε φυλακή και έτσι ηρέμησαν τα γήπεδα και έγινε το αγγλικό πρωτάθλημα αυτό που είναι σήμερα.
Και όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Γιατί ο θάνατος 96 οπαδών της Λίβερπουλ στο Χίλσμπορο έγινε το 1989, επί πρωθυπουργίας της Θάτσερ και επανειλημμένα κατηγορήθηκαν τα αυστηρά αστυνομικά μέτρα που στρίμωξαν τους οπαδούς σε ένα πολύ περιορισμένο χώρο για να τους επιτηρούν καλύτερα. [1] Γιατί, όλη η κινηματογραφική παραγωγή πάνω στο θέμα της γηπεδικής βίας (γνωστότερες ταινίες το Football factory και το Green Street Hooligans) βασίζεται σε ιστορίες μεταμελημένων χούλιγκαν που βγάζουν το ψωμί τους γράφοντας για τα άγρια, μετα-θατσερικά συνήθως, χρόνια τους και για συγκρούσεις εκτός γηπέδων και επεισόδια σε ευρωπαϊκά παιχνίδια. Γιατί όσα έγιναν στο Ρόμα-Φέγενορντ πριν κάποιες εβδομάδες δείχνουν ότι η ένταση της καταστολής στοχεύει στη μετατόπιση-εκτόνωση της βίας εκτός γηπέδων. Εδώ χρειάζεται να αναφέρουμε (γιατί θα απαιτούσε άλλο χώρο και δουλειά η ανάλυσή του) το ζήτημα της τιμής των εισιτηρίων και της ταξικής σύνθεσης των γηπέδων στα μεγάλα πρωταθλήματα, ειδικά στο αγγλικό. Η μετατόπιση της βίας πέρα από το «καλό μαγαζί» σχετίζεται άμεσα με αυτή τη στρατηγική που αποκόπτει το ποδόσφαιρο από εργατικά και λαϊκά στρώματα που παραδοσιακά το αγκάλιασαν. [2]
Τι θέλουμε να πούμε; Προφανώς όχι πως «γενικά όλοι είναι κάφροι». Όμως πρέπει να κατανοήσουμε τη βία εντός των κοινωνικών πλαισίων που διεξάγεται και σε σχέση με τι εκφράζεται. Και είναι αναγκαίο να σκεφτούμε έξω από το πλαίσιο καταστολής-επιτήρησης που ορίζει ο αθλητικός Τύπος εν γένει, παγιδευμένος στο βαθύ συντηρητισμό του, την πρόσδεση με μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα αλλά και τον απλουστευτικό τρόπο σκέψης των συντακτών του. Αν ο στόχος είναι να μη μας χαλάνε το, ήδη υποβαθμισμένο, πρωτάθλημα οι φωτοβολίδες ας συνεχίσουμε να συζητάμε για την παρουσία της αστυνομίας. Αλλά να έχουμε συναίσθηση ότι αυτό δεν σχετίζεται με πραγματικό άγχος για τραυματισμένους (ή και νεκρούς) φιλάθλους.
Ειδικότερα, όμως χρειάζεται να μιλήσουμε για το ελληνικό ποδόσφαιρο και το ποιοι κινούν τα νήματα σε αυτό. Εδώ, ο διαδεδομένος μύθος αφορά το μικροαπατεώνα επιχειρηματία που κλέβει από την εφορία και το κράτος για να συντηρήσει μια προσωπική ανέλιξη. Μπορεί αυτό να ακουμπά εν μέρει στην πραγματικότητα των χαμηλότερων εθνικών όμως παραβλέπει τα βασικά. Κατά βάση παραβλέπει ότι τα μεγάλα ονόματα που λυμαίνονται τον επαγγελματικό αθλητισμό δεν λειτουργούν στην πλάτη του κράτους αλλά σε συνέργεια με αυτό.
Ορισμένα παραδείγματα : Όταν ο Παναθηναϊκός επρόκειτο να χτίσει γήπεδο (άσχετο αν δεν έγινε), έπαιρνε την έκταση που χρειαζόταν ανταλλάσσοντας με το δήμο Αθηνών σε αναλογία 1 (τετραγωνικό μέτρο δίνει η ομάδα) 3 (παίρνει από το δήμο). Το πιο αστείο; Αυτό που έδινε η ΠΑΕ ήταν η έκταση της Λεωφόρου, η οποία ούτως ή άλλως ανήκει στο δήμο και την έχει παραχωρήσει για 99 χρόνια στον Παναθηναϊκό. Μάλιστα, η τότε κυβέρνηση της ΝΔ στήριζε τη μεταβίβαση ενώ την είχε υπερψηφίσει το δημοτικό συμβούλιο.
Πάμε αλλού. Ο νυν ιδιοκτήτης της ΑΕΚ είναι και μεγαλομέτοχος του ΟΠΑΠ και αυτό έγινε θέμα πριν ένα μήνα στο συμβούλιο της Superleague καθώς βλέπουν ότι η ΑΕΚ ανεβαίνει κατηγορία. Το γεγονός ότι η Β’ Εθνική είναι επαγγελματική κατηγορία δεν φαίνεται να συνιστά πρόβλημα. Το πιο αστείο εδώ; Τον ΟΠΑΠ παραχώρησε στο Μελισσανίδη το κράτος έναντι 622 εκατομμυρίων (που είναι λιγότερα από τα έσοδα του ΟΠΑΠ για ένα έτος) με τη συμβολή του ΤΑΙΠΕΔ, για το οποίο μάλιστα τίθεται θέμα αν θα έπρεπε να καταργηθεί. Θέλετε κι άλλα; Να πούμε για τον Ολυμπιακό που ο νυν πρόεδρός του είναι (ουσιαστικά) δήμαρχος Πειραιά; Για τα συμβόλαια με την ΕΡΤ των 15 εκατομμυρίων για 3 χρόνια ενώ τα έσοδα δεν ξεπερνούσαν τα 2; Προφανώς, υπάρχουν και τυπικά παράνομες κινήσεις, όπως ο Παναθηναϊκός που διαθέτει εισιτήρια σε άλλη τιμή από αυτή που αναγράφει το εισιτήριο, κλέβοντας ξεκάθαρα την εφορία. Όμως, ο μεγάλος όγκος της απομύζησης δημόσιου χρήματος γίνεται ΝΟΜΙΜΟΤΑΤΑ και με απόλυτα διαφανείς διαδικασίες. Στις πιο ακραίες στιγμές, περνάει και από τη Βουλή, η οποία ψήφισε το 1993 το πάγωμα των χρεών του Ολυμπιακού (μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά) και εξ αυτών διέγραψε ένα μέρος ενώ τα υπόλοιπα αποπληρώθηκαν σε 120 δόσεις.
Να συζητήσουμε λοιπόν αυτά. Και όποιος μιλάει για εξυγίανση αλλά δεν συγκρούεται με τη διαπλοκή και τα τεράστια κέρδη που βρίσκονται στον πυρήνα του επαγγελματικού αθλητισμού (όχι μόνο του ελληνικού…) είτε θα κάνει διαρκώς μια τρύπα στο νερό είτε θα ψάχνει νέο νόμο Ορφανού και μερικές δεκάδες συλλήψεις για να τις παρουσιάσει ως έργο.
[1]. Αξίζει πάρα πολύ να διαβάσει κάποιος το βιβλίο «Πυρετός της μπάλας» του Χόρνμπυ, φανατικού οπαδού της Άρσεναλ, για το ποδόσφαιρο και το σχετικό κεφάλαιο για το Χίλσμπορο.
[2]. backpagefootball.com/football-is-no-longer-the-working-class-game-it-used-to-be/51000/
Αλέξανδρος Μινωτάκης
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.