Ήμουν κάπου στη δευτέρα λυκείου όταν έγινα πολύ φίλη με τον Ν. ο οποίος ήταν graffitas. Έδινε όλο του το χαρτζιλίκι στα χρώματα, τον είχαν πιάσει οι αστυνομικοί πολλές φορές. Τον τρέχανε, οι γονείς του τον έκραζαν κανονικά. Όταν αράζαμε στα Εξάρχεια με άλλους graffit-άδες έκρυβαν πάντα τα sprays σε μία σακούλα και κοιτούσαν με προσοχή μήπως τους πλησιάσει κανένας μπάτσος.
Μια μέρα, χαζεύαμε σε ένα βιβλιοπωλείο και έπιασα στα χέρια μου ένα βιβλίο για graffiti. Όταν του το έδειξα, τον είδα να το περιεργάζεται με όσο ενδιαφέρον δεν κατάφεραν ποτέ να του προκαλέσουν τα σχολικά βιβλία. Φτάνοντας στην τελευταία σελίδα βούρκωσε. Τον ρώτησα γιατί. Είχε αναγνωρίσει ένα graffiti και μου είπε πως αυτό το παιδί πέθανε από τραινοπληξία ενώ έβαφε.
Κάπως έτσι ένιωσα όταν διάβασα για τον Στέφανο (ή καλύτερα BTS) που έφυγε με τον ίδιο τρόπο, πριν 5 μέρες στο σταθμό Ειρήνη, ακολουθώντας τον Barns, ή τον Mokar (που έφυγε από τροχαίο).
Είναι παιδιά που λερώνοντας τα ρούχα τους με χρώμα μια φορά τη βδομάδα, αφήνουν τη βόμβα της φαντασίας να εκραγεί σε ένα αστικό τοπίο που φυλακίζει τα όνειρα και τις ζωές τους. Χρησιμοποιούν tag-ιές, αφενός για να μη τους βρίσκουν οι μπάτσοι και αφετέρου για να επαναπροσδιορίσουν τις παραδόσεις. Αποκτούν το δικό τους όνομα, αρνούμενοι να ετεροκαθοριστούν από φορείς που έχουν ξεχάσει τις ταυτότητές τους.
Κόντρα στην κρίση και την ομοιογένεια, είναι τα παιδιά που θα σου δώσουν να δεις μια άλλη πραγματικότητα. Θα σου θυμίσουν με λίγες γραμμές που χορεύουν ή λέξεις όπως «βασανίζομαι» και «στροβιλίζομαι» τι νιώθεις, τι θες και εσύ να κραυγάσεις κάθε πρωί αλλά δαγκώνεις τα χείλη.
Είναι τα παιδιά που θα ταξιδέψουν μέχρι το εξωτερικό για να βάψουν τρένα που το πρωί θα σβηστούν. Θα αφιερώσουν κάτι στην κοπέλα τους για να το βλέπει κάθε φορά που περνάει από ‘κει. Είναι οι τύποι που δε φοβούνται. Είναι καλοί φίλοι, τρέχουν μαζί, ρισκάρουν μαζί και γελάνε μαζί με μάτια που καίνε όταν τους μιλάς για κανονικότητα.
Ζούμε στη χώρα που το όνειρο αναγκάζεται να κυκλοφορεί με μαντήλι, να κρύβει το πρόσωπό του. Ζούμε σε δήμους που γεμίζουν με το αρρωστημένο τους λευκό κάθε απόπειρα για απόδραση. Για να επανέλθουν όλα στην άνοστη ασφάλεια και τάξη. Ζούμε δίπλα στα παιδιά, που θα χάσουν μέχρι και τη ζωή τους, στην απόπειρα να σπάσουν λίγο το πρέπον. Είμαστε θύματα ενός κοινωνικού κατεστημένου που χωράει την τέχνη μόνο σε galleries και μουσεία. Που διώκει την τέχνη του δρόμου. Που μπαγλαρώνει 17χρονα .
Ζούμε σε ένα κοινωνικό τέρας, που βγάζει τα δόντια του κάθε μέρα και πιο κοφτερά απέναντι στις πιο αθώες προθέσεις.
Κι’ αν αγαπάς λίγο τη ζωή, δεν αφήνεις το τέρας να σε φάει. Ούτε συμμορφώνεσαι δουλικά στις επιταγές του. Αμυνόμενος, δίνεις στη δική σου κοινωνία αυτό που θέλει.
Και «θέλει αρετή και τόλμη,
Θέλει θάρρος,
Θέλει να στέκεις μεσ’ τη νύχτα φάρος», όπως λέει και ο Terror x crew, που έβαζε να παίζει κάθε φορά που γυρνούσε από το βάψιμο ο Ν.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.