Περάστε, ακούστηκε μία φωνή και εγώ πέρασα σαν 6χρονο παιδάκι που πλησιάζει την καγκελόπορτα του δημοτικού σχολείου. Ίσως έχω και τα ίδια συναισθήματα με αυτά της πρώτης μέρας στο σχολείο. Ένα μούδιασμα και κομμένα γόνατα από την αγωνία του άγνωστου.
Πείτε μας λίγα λόγια για τον εαυτό σας συνέχισε η ίδια φωνή. Υπήρχε ένας συντονισμός φωνής και χαρακτηριστικών προσώπου, θα έλεγα. Μία αυστηρή γυναίκα, με γυαλιά μυωπίας, τα οποία κάθε φορά που έκανε ερώτηση τα μετακινούσε με φανερό δυναμισμό αντίστοιχο και συντονισμένο με την λεκτική της έκφραση.
Δεν έχει σημασία τι είπα, περάσαμε στην επόμενη ερώτηση. Για ποιο λόγο επιλέξατε να στείλετε βιογραφικό στην εταιρεία μας; Πώς θα αντιδρούσατε σε μία υποτιθέμενη χ δυσκολία; Τί είστε διατεθειμένη να κάνετε προκειμένου να κρατήσετε την δουλειά σας; Έχετε κάποια σχέση; Υπάρχει προοπτική γάμου; Υπάρχει πλάνο για οικογένεια; Αλήθεια ποιες είναι οι προτεραιότητές σας; Πείτε μας και δύο λόγια για τα χόμπι σας στον ελεύθερο χρόνο σας. Με εθελοντισμό ασχολείστε;
Βγήκα από το γραφείο της αφού προηγήθηκε μία χειραψία και ειπώθηκαν φράσεις όπως: “χάρηκα για την γνωριμία”.
Κατέβηκα από τις σκάλες αδυνατώντας να περιμένω το ασανσέρ. Βγήκα έξω ιδρωμένη και αγχωμένη. Λίγο δίπλα μου στεκόταν ένας κύριος με ένα χαρτοφύλακα και εκείνη την στιγμή προσπαθούσε να ανάψει τσιγάρο. Τον πλησίασα και του ζήτησα αν του περισσεύει ένα, σχεδόν με τρεμάμενα χέρια άναψα το τσιγάρο και περπάτησα στον κήπο για να μην βλέπω άνθρωπο. Είχα κόψει το κάπνισμα εδώ και ένα χρόνο αλλά εκείνη την στιγμή καθώς το κάπνιζα με μανία αισθάνθηκα υπέροχα. Ζαλίστηκα και λίγο μιας και έχω τόσο καιρό να το βάλω στο στόμα μου. Αυτή η υπέροχη αίσθηση της ζάλης του πρώτου τσιγάρου με ηρέμησε.
Άνοιξα την τσάντα μου και έβγαλα από μέσα μία ατζέντα. Την ξεφύλλισα από την αρχή της και γελούσα υστερικά, σχεδόν κλαίγοντας. Ραντεβού για δουλειά, συνεντεύξεις, μουντζούρες, συντομογραφίες και επανάληψη ξανά και ξανά και ξανά σε όλες τις σελίδες. Κάπου, κάπου έβλεπα κενά φύλλα, αλλά ήταν αυτά των Σαββατοκύριακων, των αργιών και των διακοπών Χριστούγεννα και Πάσχα. Αηδίασα με το ανώφελο της υπόθεσης. Μία γαμημένη ατζέντα καθορίζει τους δώδεκα μήνες του χρόνου μου, του δικού μου χρόνου, της δικής μου ζωής. Αν διαβάσεις προσεκτικά θα δεις ότι τίποτα από αυτά που γράφω εκεί μέσα δεν έχει νόημα στην προσωπική εξέλιξη της ελευθερίας του εαυτού μου. Καταστάσεις ψυχοπιεστικές που πέρασαν και μου δείχνουν πως άδικα έτρεχα, έχανα χρόνο ποιοτικό και αγχωνόμουν. Αηδίες που απαντούν στις παραπάνω ερωτήσεις που μου έκανε η κυρία με τα γυαλιά μυωπίας για να μου “κάνει τη χάρη να με προσλάβει”. Αυτό αφήνουν να εννοηθεί, οι συγκεκριμένες ανούσιες ερωτήσεις που μου έκανε.
Καμία επαφή, καμία επικοινωνία, μόνο αριθμοί και μηχανές. Θέλουμε μηχανές ακούγεται μία φωνή σαν βουητό στο κεφάλι μου.
Έσβησα το τσιγάρο που σχεδόν έφτασε στη γόπα και άρχισα να ζωγραφίζω τις επόμενες σελίδες των μηνών που απομένουν για αυτό το χρόνο. Δέντρα, λουλούδια, ήλιους, χαμογελαστά πρόσωπα, ποδήλατα, μουσικές. Στη συνέχεια έσκισα αυτά τα φύλλα, τα έβαλα στην τσάντα μου και πέταξα μακριά με όλη μου την δύναμη την ατζέντα. Η στιγμή που οδηγήθηκα στην “κάθαρση” ήταν αυτή. Κανένας δεν θα με αλλοιώσει και δεν θα μου κλέψει την ελευθερία, είπα στον εαυτό μου με σιγουριά και συναισθήματα χαράς.
Έφυγα βιαστικά για το σπίτι μου, άνοιξα ένα backpack έριξα μέσα κάποια ρούχα. Πήρα το πρώτο μετρό που βρήκα, έφτασα στο αεροδρόμιο και ζήτησα ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Ζήτησα να πάω κάπου που γίνονται σπάνιες πτήσεις και που οι άνθρωποι δεν ζούνε για να δουλεύουν. Με πέρασαν για “τρελή” έτσι αλαφιασμένη που πήγα και κάλεσαν την αστυνομία. Τελικά γύρισα την επόμενη μέρα στο σπίτι μου κουρασμένη από την άδικη ταλαιπωρία. Γιατί είναι τόσο περίεργο αυτό που ζήτησα;, σκεφτόμουν διαρκώς. Η φωνή στο μυαλό μου επανήρθε στο προσκήνιο πιο δυνατή και αυστηρή. Θέλουν μηχανές σου λέω.
Άρπαξα πάλι το σακίδιο, ανέβηκα στο ποδήλατό μου και αποφάσισα να πάω όπου με βγάλει. Δεν ξέρω αν υπάρχει περίπτωση να με ξαναγυρίσει κάποιος πίσω αλλά εγώ ατζέντα δεν θα ξαναγοράσω, ούτε σε συνέντευξη πρόκειται να ξαναπάω για να απαντήσω στην ερώτηση «ποιες είναι οι προτεραιότητές σας». Όχι πάντως η ατζέντα.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.