“Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.

Αυτός είναι ένας από τους πολλούς ορισμούς της δημοκρατίας. Μα πόση δημοκρατία μπορεί να έχει ένα θεοκρατικό σύστημα, με την αυστηρότητα μάλιστα του ισλαμισμού; Γίνεται να κριθεί παράνομο ένα είδος μουσικής γιατί δεν συμβαδίζει με το Κοράνιο;

Οι Yellow Dogs, σχηματισμένοι στην Τεχεράνη το 2006, επιβεβαιώνουν πως μπορεί. Ένα post-punk συγκρότημα, το οποίο αναγκαζόταν για καιρό να κάνει συναυλίες κρυφά, με το φόβο της σύλληψης, και εν τέλει να βρεθεί στη Νέα Υόρκη, ώστε να δουλέψει ανενόχλητο στις μουσικές του. Ανενόχλητο; Μάλλον όχι.

Ξημερώματα Δευτέρας 11 Νοέμβρη 2013. Τα αδέρφια Sourosh και Arash Farazmand, ιδρυτικά μέλη της μπάντας, και ο μουσικός και συγγραφέας φίλος του συγκροτήματος, Ali Eskandarian, πέφτουν νεκροί από το όπλο του Raefe Akhbar, ο οποίος αυτοκτονεί όταν περικυκλώνεται από αστυνομικές δυνάμεις.

Ο Akhbar, μουσικός και ο ίδιος, μόλις πριν λίγες μέρες είχε αποχωρήσει από ένα άλλο ιρανικό συγκρότημα, τους Free Keys, οι οποίοι δεν διατηρούσαν και τις καλύτερες των σχέσεων με τους Yellow Dogs. Παρόλο που συμμετείχαν μαζί στο soundtrack της ταινίας No One Knows About Persian Cats, είχαν έρθει σε διαπληκτισμό.

Ο εκπρόσωπος της αστυνομίας του Brooklyn δήλωσε λίγο μετά την άφιξη της αστυνομίας στο χώρο της δολοφονίας: «Ένας άνδρας πυροβόλησε και σκότωσε τρεις ανθρώπους […]. Ο δράστης στη συνέχεια αυτοκτόνησε στην ταράτσα του κτιρίου» ενώ η Daily News έγραψε πως υπάρχει και τέταρτο θύμα που νοσηλεύεται σε νοσοκομείο της πόλης. Ο εκπρόσωπος του συγκροτήματος, με τη σειρά του, ξεκαθάρισε πως ο Akhbar δεν είχε σχέσεις με το συγκρότημα, και πως, αντίθετα με τις αρχικές εκτιμήσεις, μέλη του συγκροτήματος ήταν μόνο τα αδέρφια Farazmand.

Μουσικές σκοπιμότητες; Προσωπική βεντέτα; Θρησκευτικά αίτια; Όποιος και αν ήταν ο λόγος της δολοφονίας των τριών μουσικών, θα μείνει για πάντα άγνωστος και αδικαιολόγητος. Αυτό, υποθέτω, μας οδηγεί και στην αρχή του κειμένου, με την κατάχρηση της ελευθερίας του Raefe Akhbar να οδηγεί, όχι μόνο στο φόνο τριών συναδέλφων του, αλλά και στη δική του αυτοκτονία. Όποιοι και να ήταν οι σκοποί του, τα μέσα σίγουρα δεν αγιάστηκαν, ίσα ίσα που απέβησαν ολέθρια και για τον ίδιο.

Ο John Lennon τραγουδούσε την αγάπη και την εξάλειψη των θρησκειών και του μίσους, και να που με αφορμή τη μουσική, το μίσος διαπράττει ένα βάναυσο έγκλημα. Οι αστυνομικές έρευνες ίσως φέρουν στο φως τους λόγους που οδήγησαν τον Raefe Akhbar, μουσικό, να φέρει το πιστόλι απέναντι από τρεις συναδέλφους, συμπατριώτες, συνανθρώπους του, και εν τέλει και στο δικό του κρόταφο. Μα αυτό δεν θα φέρει πίσω κανέναν από τους τέσσερις.

Τέσσερις από ένα μεγάλο παζλ καλλιτεχνών που ζούσαν για πολύ καιρό με το φόβο της σύλληψης, του διασυρμού, που ουσιαστικά εκδιώχθηκαν από τον τόπο που γεννήθηκαν, και πέρασαν στιγμές ανάλογα δύσκολες με μετανάστες που ψάχναν την τύχη τους. Θεωρητικά, και δη στην Αμέρικα, ακόμα και οι μικρότερες μπάντες έχουν εξασφαλισμένοι μια καριέρα, τουλάχιστον οικονομικά, ικανοποιητική. Μα όχι στο Ιράν, όχι στις χώρες που η δημοκρατία αναφέρεται μόνο στα πιο κρύα ανέκδοτα.

yd2

Μια θεωρία συνωμοσίας θα μπορούσε να πει πως ήταν “to kill or to be killed”, σε έναν μακάβριο αγώνα δρόμου. Έτσι δεν γίνεται άλλωστε «εκεί κάτω»; Ή και πάνω; Μήπως παντού; Μήπως τελικά η αρχή του κειμένου είναι σωστή μέχρι ενός σημείου; Γιατί δεν ορίζεται κύριε, ούτε που τελειώνει η ελευθερία του ενός, ούτε που ξεκινά του άλλου. Ο Raefe Akhbar σίγουρα στο μυαλό του είχε πως η ελευθερία του του επιτρέπει να σκοτώσει τους τρεις «αντιπάλους» του στην επιβίωση.

Τα αδέρφια Farazmand και ο Ali Eskandarian σίγουρα δεν περίμεναν πως η ελευθερία τους δεν θα ήταν αρκετή να τους κρατήσει ζωντανούς. Από τη μια, η «δημοκρατία» δεν φέρει ευθύνη, γιατί οι ανατολίτες μουσικοί μετέφεραν με τις βαλίτσες τους και τα ήθη και έθιμα της θρησκείας τους.  Από την άλλη, η ίδια τους η θρησκεία τους απαρνήθηκε, δια αντιπροσώπου πάντα, η χώρα τους το ίδιο, και ο αμερικανικός λαός δεν φημίζεται για την φιλοξενία του.

Συνοψίζοντας, τα ξημερώματα της Δευτέρας χάθηκαν τέσσερις ζωές, σε μια κούρσα υψηλών ταχυτήτων, ζωής ή θανάτου και, όπως πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις, τα happy ends δεν έρχονται ποτέ. Μοιάζει με βρετανικό κινηματογράφο, μαύρο χιούμορ και άσχημο τέλος . Όσο για το «ζουμί» της υπόθεσης, δεν το καταλαβαίνει και δεν το μαθαίνει ποτέ κανείς.

Στο βίντεο που ακολουθεί μπορείτε να παρακολουθήσετε μια κοινή συνέντευξη των συγκροτημάτων στο CNN πριν μερικά χρόνια.

Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.

Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".

Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.

[fbcomments width="100%" count="off" num="5"]