Αυτές τις μέρες σημειώνεται ένα πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα, κύμα αλληλεγγύης στους δοκιμαζόμενους από το πραξικόπημα Σαμαρά, εργαζόμενους της ΕΡΤ.
Αυτή η πρωτοφανής αλληλεγγύη, η μαζική προσέλευση του κόσμου στο ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής, η ηχηρή παρουσία της νεολαίας, μιας δημοκρατικής προοδευτικής νεολαίας, όπως επίσης και η εκπροσώπηση συνδικάτων, σωματείων, δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης και φορέων εισάγει νέα δεδομένα στον αγώνα της ελληνικής κοινωνίας.
Για πρώτη φορά από τον καιρό που ξέσπασε η κρίση στην χώρα μας , αρχίζει να ξεθωριάζει η τεχνική πόλωση που είχε φτιαχτεί από τις κυβερνήσεις των μνημονίων και τις υποταγής, προκειμένου να μπορούν να νομιμοποιούν στη συνείδηση των πολιτών τις παράνομες και αντισυνταγματικές πρακτικές τους. Έχουμε μια Δημοκρατία που νοσεί. Μία Δημοκρατία χωρίς φάρμακα. Μία Δημοκρατία που για να μπορέσει ο Σαμαράς να την γιατρέψει χρειάζεται να την βάλει στο γύψο…( κάπου το χουμε ξανακούσει…)
Ισχυρίζονται αρκετοί, πως το πραξικόπημα στην ΕΡΤ, δεν συνιστά ότι το πολίτευμα έχει ομοιότητες με την Χούντα του ’67 ή του ’73. Φυσικά και δεν έχει … Για να εγκαθιδρύσουν το στυγνό τους πολίτευμα, χρειάστηκαν μόλις λίγες ώρες, τα τανκς του ταξίαρχου Παττακού και έναν βασιλιά για να τους ορκίσει. Οι σύγχρονοι Χουνταίοι πάνε βήμα- βήμα. Πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, Προεδρικά διατάγματα, Φ.Ε.Κ , επιστρατεύσεις, μονταζιέρες, ομάδες Αλήθειας, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, τριτοκοσμικές συμβάσεις που αμφιβάλλω αν όμοιες τους είχαμε να δούμε από την επταετία και πάει λέγοντας. Εξάλλου, το πραξικόπημα που έγινε στην ΕΡΤ, το πρώτο ήταν ή το τελευταίο ;
Σκέφτονται, η παλιά αμαρτωλή ΕΡΤ, άνδρο διαφθοράς/κομματοκρατίας/σπατάλης, δεν πρέπει κάποια στιγμή να εξυγιανθεί ; Αλήθεια, σκέφτηκαν ποτέ από που προήλθαν αυτές οι παθογένειες; Από ποια κομματικά γραφεία, από ποιους υπουργικούς θώκους προέρχονταν οι αποφάσεις για την κάλυψη αυτών των “αμαρτωλών” θέσεων; Αυτούς τώρα τους βλέπουμε να βαφτίζονται εξυγιαντές, λυτρωτές, σωτήρες, προσδιορισμοί που σίγουρα δεν αντανακλούν στο έγκλημα που συντελείται σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι όμως πρώτη φορά που μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας εγκληματεί εις βάρος ενός έθνους, προβάλλοντας εικόνες όπως έργα, μπουλντόζες , success stories, για να κρύψει τις μαύρες – αιματοβαμμένες σελίδες της.
Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, στην Αγ. Παρασκευή, οι νεολαίοι που για πολλά βράδια ξενύχτισαν παραμερίζοντας τυχόν προσωπικές εκκρεμότητες (οικογένειες, εξεταστικές έρωτες και παρέες) , παρέμειναν εκεί γιατί τυχαίνει να γνωρίζουν πως τα success stories, τα grecovery, η ανάπτυξη και η ανάκαμψη είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες, επικοινωνιακά τερτίπια των διάφορων ομάδων αποχαύνωσης που βυσσοδομούν στα υπόγεια της Συγγρού. Αυτό που διεκδίκησαν και συνεχίζουν να διεκδικούν: Δημοκρατία στη βάση , λαϊκή κυριαρχία , ανεξαρτησία, ισονομία και κοινωνική απελευθέρωση. Αρχές και αξίες που έρχονται ξανά στο προσκήνιο.
Από την αρχή της κρίσης οι δημοκρατικοί θεσμοί απαξιώθηκαν , υποβαθμίστηκαν και τώρα καταργούνται. Οι ευπαθείς ομάδες που όσο πάνε και αυξάνονται, αποτελούν βορά στις ορέξεις των κερδοσκόπων, των μεγαλοεργολάβων, και των νταβατζήδων της ενημέρωσης. Την περίοδο που η “μαύρη” εργασία ξεπερνά το 40%, η κυβέρνηση λύνει τα χέρια των βιομήχανων και των μεγαλοεργολάβων, καταργώντας τις εθνικές συλλογικές συμβάσεις, νομιμοποιεί την ανομία εις βάρος των εργαζομένων. « “Λύνει” τα χέρια στους επιχειρηματίες, για να προσλάβουν περισσότερο κόσμο», διαδίδει μερίδα του Τύπου. Στην πράξη όμως, οι απολύσεις συνεχίζουν να καταγράφουν ανοδική πορεία, νέα χαράτσια και νέοι φόροι συνεχώς θεσπίζονται, οι δείκτες της ανεργίας έχουν ξεφύγει και η κοινωνία έχει απορυθμιστεί .
Μέσα σε αυτή την απορρύθμιση συναντάμε και τις νεοφασιστικές ομάδες που καθημερινώς κερδίζουν αντί να χάνουν, περιμένουν την εξουσία να πέσει στα χέρια τους σαν ώριμο φρούτο. Αποτελούν το τελευταίο ασφαλές καταφύγιο, όλων αυτών που αισχροκερδούν εν μέσω κρίσης και που δεν θα ρίσκαραν επ’ ουδενί να εμπιστευτούν διαφορετικό μείγμα πολιτικής .
Τελικά η χούντα και αν επέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο. Περίπου όμοιες αν όχι ίδιες οι καταστάσεις τότε και τώρα. Μία αποστασία στο προσκήνιο, μια πολιτική αστάθεια, ένα ξενόδουλο παλάτι που διόριζε κυβερνήσεις, βία και νοθεία, και τέλος ένα δεξιό παρακράτος που θέριζε όποιον στεκόταν εμπόδιο . Τότε το δημοκρατικό Κέντρο, φάνταζε ιδιαίτερα απειλητικό, οι ιδέες για περισσότερα δικαιώματα: ισονομία, κατάργηση των πιστοποιητικών φρονημάτων, φάνταζαν οιονεί κομμουνιστικές, στα αυτιά των τότε Μουρούτιδων, Φαήλων, Λασκαρίδηδων.
Υπάρχει λοιπόν δύναμη στις μέρες μας και αν ναι ποια είναι αυτή που μπορεί να εκφράσει τον αγώνα απελευθέρωσης της Ελλάδας από τα δεσμά που της χάλκευσε ο προτεσταντικός οικονομικός ιμπεριαλισμός στα πλαίσια των μνημονίων και της υποταγής;
Μάριος Κοντογιάννης
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.