Για το προσφυγικό ζήτημα και τις αντιδράσεις που υπάρχουν όταν καλλιτέχνες παίρνουν θέση σε σχέση με κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα μιλά σε συνέντευξη του ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στην καθημερινή εφημερίδα της Λάρισας “Ελευθερία”.
Στο νέο δίσκο του “Με στόμα που γελά”, συμπεριλαμβάνεται η “Τάλα”, ένα τραγούδι που αναφέρεται σε ένα μικρό κορίτσι από τη Συρία, όπου ακόμη μαίνεται ο πόλεμος και δεκάδες παιδιά χάνουν καθημερινά τη ζωή τους.
Ο Θ. Παπακωνσταντίνου υπογραμμίζει στη συνέντευξη ότι όσο υπάρχουν ανισότητες θα υπάρχουν και κατατρεγμένοι πληθυσμοί που θα μεταναστεύουν από χώρα σε χώρα και από ήπειρο σε ήπειρο. «Ως ανθρώπινο είδος οφείλουμε την ύπαρξή μας στη μετανάστευση. Επίσης, σκέφτομαι ότι όσα τοιχία και αν υψωθούν, όσα σύνορα και αν υπάρξουν πάντοτε οι πιο κατατρεγμένοι, οι πιο φτωχοί, αυτοί που δεν έχουν νερό να πιουν θα πηγαίνουν σε περιοχές που υπάρχουν αυτά που τους λείπουν”, σημειώνει.
Συνεπώς, το ζήτημα “για να μην υπάρχει πρόβλημα” είναι οι χώρες της Δύσης, οι χώρες που έχουν πλούτο αλλά και μεγάλο μερίδιο ευθύνης να κάνουν το ελάχιστο “να δείξουν μεγαλοψυχία”. “Να δεχτούν ένα μέρος αυτού του πλούτου να το δώσουν σε ανθρώπους που δεν έχουν. Όχι, γιατί δεν εργάζονται, όχι γιατί είναι τεμπέληδες αλλά επειδή βρίσκονται σε περιοχές που είναι φτωχές. Που τις έχουν καταστρέψει πάλι αυτοί που έχουν τον πλούτο».
Σε σχέση με το αν ο καλλιτέχνης “έχει δικαίωμα” να τοποθετείται για ζητήματα εκτός των ορίων του αντικειμένου του, ο Θανάσης υποστηρίζει αρχικά ότι «από τη μία πλευρά δεν χρειάζεται να μιλάς γιατί αν στα έργα σου είσαι αυθεντικός, ειλικρινής και με εσωτερική φλόγα αυτό από μόνο του αρκεί. Το έχω παρατηρήσει ότι παλιά είχα περισσότερες κοινωνικές ανησυχίες. Αυτό συνέβαινε όταν δεν με είχε συνεπάρει η δημιουργία. Θέλω να πω ότι επειδή με καλύπτει πλήρως με καθησυχάζει κιόλας, με την έννοια ότι επειδή νιώθω μία πληρότητα ουσιαστική, εσωτερική, δεν νιώθω την ανάγκη να βγω στον δρόμο και να διεκδικήσω. Το αντίθετο όμως συμβαίνει με τον δέκτη. Ο δέκτης μέσα από την τέχνη, μέσα από τη μουσική μπορεί να οδηγηθεί μακροπρόθεσμα όμως, ας το πούμε σε μια εξέγερση. Η μουσική είναι βαθύς στοχασμός πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση και ο άνθρωπος από τη στιγμή που θα αρχίσει να στοχάζεται θα αποζητήσει και την ελευθερία. Εν κατακλείδι θα μπορούσα να πω ότι για μένα τον δημιουργό η τέχνη λειτουργεί αντί-επαναστατικά, ενώ για τον δέκτη μπορεί και λειτουργεί επαναστατικά».
Από την άλλη όμως, «υπάρχει πολύς κόσμος που αντιδρά όταν εκφράζεις κάτι. Η άρχουσα τάξη μας θέλει να έχουμε τον ρόλο που είχαν παλιά οι γελωτοποιοί, σου λέει: “Εγώ θα κάνω τα στραβά μάτια για την καμπούρα σου και εσύ διασκέδασέ μας. Σκάσε και μη μιλάς”. Αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ. Όποτε νιώθω ότι έχω να πω και εγώ κάτι το λέω γιατί θέλω να φανώ αντάξιος στα τραγούδια μου κατά κάποιο τρόπο, καθώς αυτά στηρίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια».
*Ολόκληρη η συνέντευξη.
Διάβασε αν θέλεις ακόμη:
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.